« Δυο, δυο, πέρασαν νάτα τα κορίτσια!»

.
.

Σαράντα τόσα χρόνια χωρίζουν το στίχο αυτόν του Σαββόπουλου από το σήμερα και μου φαίνεται ότι όλο και πιο επίκαιρος γίνεται. Και όχι μόνο δυο…δυο αλλά και τρία…τρία ή και τέσσερα…τέσσερα τα βλέπω να περνάνε. Κοριτσοπαρέες παντού: στα σινεμά και τα βιβλιοπωλεία, στα θέατρα και στις συναυλίες, στα μαγαζιά γύρω από το Θησείο και το Μοναστηράκι, στις καφετέριες της Κοραή. Αλλά και στο χωριό που κατεβαίνω, όλα τα πολιτιστικά: Σύλλογος, χορευτικά και δρώμενα από γυναίκες διακινούνται. Στους γάμους και στα πανηγύρια χορεύουν μόνο γυναίκες. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος και πέφτω σε εύκολους υποκειμενισμούς. Μήπως υπάρχουν και άλλα μέρη, όπως τα mall και τα πολυσινεμά που δεν πηγαίνω, και είναι αλλιώς εκεί τα πράγματα. Για τα βιβλιοπωλεία πάντως αυτό που φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού το επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές: «το 80%, λέει, του αναγνωστικού κοινού είναι γένους θηλυκού». Λες και χαθήκανε πια τ’ αγόρια μωρέ παιδί μου!
Και όσο για εκείνα τα κορίτσια του Σαββόπουλου, κορίτσια του ’60, μη φανταστείτε τίποτα το φοβερό, μόνο μια Κυριακή απόγευμα η έξοδος για Σινεμά και για «Kατάλληλον» έργο. Κι’ από κοντά ορδές εμείς τα «πεινασμένα» σερνικά. Βικτώρια – Μουσείο – Παναθήναια – Φωκ. Νέγρη και Κυψέλη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια κάποιας προσέγγισης: «δεσποινίς ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σας» «μου χαρίζετε το ονοματάκι σας» «άντε στο διάολο ρε αλήτη!». Ήτανε ρόλοι αυτοί και τα κορίτσια παίζαν άμυνα, υπήρχε ο τρόμος απ’ τη μάνα! Και μόνο οι «επίμονοι κηπουροί» κερδίζανε στο τέλος! Στο ραντεβού ερχόταν και «φανάρι», κάποια ξαδέλφη ή φίλη που παρείχε κάλυψη ή και σε ρόλο χωροφύλακα ακόμη! Καθότανε πολλές φορές στο ίδιο το παγκάκι με το ζεύγος για να ελέγχει με λοξές ματιές το μέχρι που θα φτάσουνε τα πράγματα. Φιλί μόνο στα χείλη η γλώσσα δεν προσπέρναγε με τίποτα την οδοντοστοιχία! Στα σκοτεινά του σινεμά: «μπούτια ερμητικά κλειστά» που θέλαν μετροπόντικα! Δεν πέρναγε η παλάμη πιο πάνω από τα γόνατα! Κι’ ας ένιωθες το τρέμουλο και τη λαχτάρα!
Μέχρι που φύσηξε ένας άνεμος μαΐστρος απ’ τη δύση. Από τις αρχές του ’70 και μετά και ήρθαν μηνύματα πολλά : Ο Μάης του’68 απ’ τη Γαλλία, οι Xίππις απ’ την Αμερική. Ήρθαν ταινίες που ξεσήκωσαν τα πλήθη: μετά την προβολή του Woodstock στο Παλλάς έγινε αυθόρμητη διαδήλωση στην οδό Σταδίου με συνθήματα κατά της Χούντας, ήρθε μετά το «easy rider», το «Φράουλες και Αίμα», Πολυτεχνείο και επανάσταση, αδερφοσύνη και έρωτας, γιάφκες και διαδηλώσεις και κάθε Κυριακή η εκδρομή. Στη Σαλαμίνα με το βαποράκι, στα Μεσόγεια με το αστικό λεωφορείο και στη Μαλακάσα με το τραίνο. Παντού αγκαλιασμένα ζευγαράκια. Οι ιστορικοί παραγνωρίζουν τον παράγοντα «έρωτας» για τα μεγάλα γεγονότα. Αν υπήρχε όμως εκτός απ’ το ΑΕΠ και τα λοιπά στατιστικά στοιχεία και δείκτης ζευγαρώματος ανθρώπων, νομίζω πως η δεκαετία ’72-’82 για τη Χώρα μας θα έκανε ένα μεγάλο peak στα σχετικά ιστογράμματα.
Το περασμένο Σαββατόβραδο κοντά στη μία μετά τα μεσάνυχτα που είχαν σχολάσει και τα γύρω σινεμά, οι πλατφόρμες του μετρό στο σταθμό της Πανεπιστημίου ήταν κατάμεστες με κόσμο που περίμενε. Λίγα ζευγάρια …ώριμα όπως εμείς. Κάποιες γυναίκες μοναχές ή σε παρέες. Και αμέτρητες πολλές πάρα πολλές οι κοριτσοπαρέες. Και ανάμεσα τους, σε ποσοστό caretta-caretta, τρία τα νεαρά ζευγάρια μόνο! Nα δείχνουν πως το είδος είναι εδώ και δεν εξαφανίστηκε! Στο ένα της απέναντι αποβάθρας η κοπελιά έδειχνε να φλεγόταν και είχε 8 λεπτά ακόμη ο συρμός τους για να έρθει. Τράβηξε το νεαρό με τρόπο προς στο διάδρομο εξόδου, τον οδήγησε σε μια υποτυπώδη εσοχή της πυρασφάλειας και τον φιλούσε. Έπιανε το κεφάλι του σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της. Μα αυτός έδειχνε αμήχανος. Είχε τα χέρια του κατεβασμένα.
Είδα στη σκηνή αυτή ένα συμβολισμό: Από τη μια μεριά η Γυναίκα που διεκδικεί το απαγορευμένο μέχρι χτες σε αυτή δικαίωμα στην ηδονή και από την άλλη το και ισχυρό αποκαλούμενο «έτερον ήμισυ» γαλουχημένο με τα στερεότυπα αυτά του χτες, να νιώθει απροετοίμαστο και μέσ’ στα φυλλοκάρδια του ένα φόβο!