ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΥΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!

Μιας και το πρόσωπο παίζει ψηλά στα Μίντια είπα και εγώ να κάνω μια αποτίμηση της «καλλιτεχνικής» διαδρομής του ανδρός. Με εφόδιο όχι την ιδιότητα μου ως περί του θέματος ειδικού αλλά αυτήν του ανθρώπου με μνήμη.
Για εμάς τους παλαιότερους, λοιπόν, Βοσκόπουλος σημαίνει Δικτατορία! Ένα φρούτο που εμφανίστηκε στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με αρχές του ’70, μεσούσης της δικτατορίας των συνταγματαρχών και της άγριας λογοκρισίας των στίχων, όπου μαζί με μια πλειάδα άλλων τραγουδιστών δημιούργησαν ένα φανταιζί στυλάκι που ονομάστηκε ελαφρολαϊκό!
Αυτό το καινούργιο μουσικό εφεύρημα πέραν από την υποστήριξη των στρατοκρατών με τα ελεγχόμενα κρατικά ΜΜΕ, σαν απάντηση στα απαγορευμένα τραγούδια του Θεοδωράκη και στα ευρισκόμενα σε δυσμένεια έργα των λοιπών έντεχνων συνθετών μας, εξέφραζε και την αναδυόμενη τότε τάξη ενός νεόπλουτου μεσοαστισμού. Την τάξη των πολιτιστικά απαίδευτων βιοτεχνών μεταπρατών και εμπόρων που διακατεχόμενοι από έντονα συμπλέγματα καταγωγής και διαβίωσης, ήθελαν να απαλλαγούν από το δημώδες παρελθόν του χωριού τους με το κλαρίνο και τη λαϊκή μουσική της συνοικίας που ζούσαν και να προβάλουν έναν καινούργιο και λαμπερό βλαχομπαρόκ γαλαξία.
Και ενώ οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν αρκετά βραχύβιοι και εξαφανίστηκαν με την πτώση του πολιτικού σκηνικού που τους εξέθρεψε, ο Βοσκόπουλος μας βγήκε μακροβιότερος. Δημιουργός μιας ιδιαίτερης σχολής ένρινης κλαψοκαψούρας, κατόρθωσε να επιβιώσει και της Μεταπολίτευσης και να αποκτήσει και μιμητές όπως ο Φλωρινιώτης και κυρίως ο Λε-Πά που θεωρείται ως το πιο γνήσιο «τέκνο» του. Με κραυγαλέα και ρηχά στιχουργήματα ακραίου δήθεν πάθους που στην ουσία αντιστοιχούν στο « ό, τι φάμε κι’ ό, τι πιούμε κι’ ό, τι αρπάξει ο κώλος μας», επηρεάζει ακόμη όλο το σύγχρονο λαϊκοπόπ, ονομαζόμενο, σύστημα μας!
Καλλιεργώντας με επιμονή ένα χλιδάτο προφίλ με λιμουζίνες και διαμονή στις καμπάνες του Αστέρα της Βουλιαγμένης δίπλα σε Σαουδάραβες πρίγκιπες, με εξεζητημένα κουστούμια και σούπερσταρ εμφανίσεις σε πανάκριβες πίστες με προβολείς και φαντασμαγορία, αλλά το κυριότερο: με αλλεπάλληλους γάμους και χωρισμούς επώνυμων κυριών του θεάματος και του lifestyle, κατόρθωσε να βρίσκεται μόνιμα στα εξώφυλλα των λαϊκών περιοδικών και εφημερίδων.
Μιλούσε πάντα για τον εαυτό του με ύφος 40 καρδιναλίων, σνομπάροντας διαρκώς τους μεγάλους μας ποιητές και συνθέτες και όλη την υπόλοιπη μουσική μας παραγωγή. Απέφευγε συστηματικά να τραγουδήσει ποτέ ζωντανά ή σε δίσκο έστω και ένα τραγούδι πέρα από αυτά του «βαθυστόχαστου» δικού του ρεπορτορίου, κάτι που πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες μας –Καζαντζίδης, Μοσχολιού, Μητροπάνος, Πάριος, Αλεξίου, Νταλάρας, Γαλάνη- έχουνε κάνει με έργα άλλων δημιουργών ως απότιση φόρου τιμής στην μουσική μας παράδοση.
Τα τελευταία χρόνια συντηρεί το «μύθο» του αποκλειστικά και μόνο μέσα από το δικαστικό ρεπορτάζ, ενώ θα πρέπει να αναφέρουμε και την μοναδική δημόσια πολιτική του εμφάνιση πριν 20 χρόνια όταν σταμάτησε τη λιμουζίνα του έξω από τα γραφεία του Πασόκ στη Χαριλάου Τρικούπη και έσπευσε να συγχαρεί τον εκεί εγκλεισμένο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δίωξη του για το σκάνδαλο Κοσκωτά πρώην υπουργό οικονομικών και σύμβολο της δημοσιονομικής απλοχεριάς κ. Τσοβόλα Δοσταόλα, γιατί τον έβρισκε, είπε, «πολύ σερνικό!».
Μια συνάντηση που αν τη δούμε τώρα με τα σημερινά δεδομένα μέσα από το πρίσμα των οικονομικών αδιεξόδων και το λούκι που περνάμε σαν χώρα και σαν λαός, αποκτάει τεράστια συμβολική σημασία και σηματοδοτεί ένα σημείο-σταθμό της Μεταπολιτευτικής μας ιστορίας που θα μπορούσε να αποδοθεί με τον τίτλο: «Όταν η Φοροδιαφυγή συνάντησε την Κρατική Σπατάλη!».