Είδα στον ύπνο μου τον Παπαδήμο!!!

Απλά ερεθίσματα και τυχαίες καταστάσεις μπορεί να γίνουν αφορμές για τα πιο εφιαλτικά και αλλόκοτα όνειρα. Σαν αυτό που είδα εγώ προχτές τη νύχτα όταν διάβασα στο βιογραφικό του πρωθυπουργού μας πως είμαστε συνομήλικοι.  Βρισκόμασταν, λέει, στο σχολείο με κοντά παντελονάκια και ράντες και καθόταν δίπλα μου στο θρανίο ένα άγνωστο σε μένα παιδί. Και έτσι όπως ήτανε καλοντυμένο με τα γυαλάκια του τον πέρασα για το Στάθη, ένα νοικοκυρόπαιδο και μοναχογιό που δεν το άφηνε η μάνα του να παίζει μαζί μας. Κοίταξα στη μεσαία σειρά και ο Στάθης καθόταν κανονικά στο θρανίο του. Τότε ταράχτηκα σφόδρα και ρώτησα χαμηλόφωνα το νεοφερμένο: «ποιος είσαι ρε φίλε;». Αυτός δεν απάντησε, έσκασε ένα χαμόγελο και έφερε το δάχτυλο στο στόμα σε νεύμα σιωπής. Και ενώ είχα την αίσθηση ότι ήταν αόρατος από τους συμμαθητές και το δάσκαλο ένιωσα στο σβέρκο την ανάσα του Σπύρου του Καραγκιόζη που καθότανε πίσω μου και έχει πεθάνει πριν 10 χρόνια –και το παράδοξο ήτανε  πως το ήξερα αυτό και στο όνειρο- να μου λέει ψιθυριστά: «αυτό το μαλακισμένο θα γίνει πρωθυπουργός!». Και αυτό τότε γέλασε δυνατά και έσκυψε για να μην το δει ο δάσκαλος αλλά πάλι κατάλαβα πως ήταν αόρατο για τους άλλους. Μετά ξαφνικά βρεθήκαμε έξω από την αυλή της κυρά Σταυρούλας που καθότανε στην πεζούλα και έκλαιγε γιατί της λείπανε 3 παιδιά στα ξένα και ερχόνταν από μακριά οι φωνές του Καζαντζίδη και της Μαρινέλας: «μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα/ η μοίρα το γράφει μονάχος να ζω…….. ποτέ το παιδί σου δεν είδε χαρά και φεύγει με πίκρα στα ξένα…» και ήτανε πάλι δίπλα μου το παιδάκι με τα γυαλιά και γελούσε και γύρισε και μου είπε ψιθυριστά: «μετά από 50 χρόνια θα το κάνω πάλι επίκαιρο αυτό το τραγούδι!». Και μετά βρεθήκαμε σε μια εκκλησία  και ενώ ήμασταν παιδιά στη γραμμή όπως μας πήγαινε ο δάσκαλος δεν χοροστατούσε ο Παπαθόδωρος, που μοίραζε εκείνα τα οδυνηρά σκαμπίλια κάθε που ατακτούσαμε, αλλά χοροστατούσε ο Παπαδήμος στη σημερινή του ηλικία και είχε τρείς για παπαδάκια: το  Βενιζέλο που πήγαινε με την όπισθεν κρατώντας το θυμιατήρι, αριστερά του τον Αβραμόπουλο και δεξιά του το Βορίδη που κρατούσανε τις λαμπάδες. Στο ένα ψαλτήρι ήτανε ο Πάγκαλος και στο άλλο ο Καρατζαφέρης. Αλλά στις δυο πόρτες του Ιερού εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης αντί για τις παραστάσεις των Αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ ήτανε οι ζωγραφιές του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Κίμωνα Κουλούρη με βαμμένα μάτια όπως τον είδαμε τελευταία στην τηλεόραση. Το φοβερότερο όμως ήτανε στο Δεσποτικό όπου αντί για τον Μητροπολίτη μας στεκότανε η Άγκελα Μέρκελ ντυμένη δεσπότης με όλα της τα άμφια τα χοντρά της μάγουλα και στο κεφάλι τη Μήτρα. Και άρχισε να βαράει η καμπάνα λυπητερά νταν…νταν…νταν και άνοιξε η πόρτα του Κουλούρη και βγήκε η κουστωδία με τα παπαδάκια και προχωρούσε αργά-αργά μέσα στις αναθυμιάσεις των λιβανιών του Βενιζέλου και νταν…νταν…νταν η καμπάνα και ο Παπαδήμος κρατούσε το σταυρό με τον Εσταυρωμένο και με στεντόρεια φωνή ο Πάγκαλος με τον Καρατζαφέρη έψελναν «σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και γκραν…γκραν το θυμιατό ο Βενιζέλος και τότε ακούστηκε από πίσω μου η φωνή: «αυτός θα μας φάει όλη την κόφα με τα αντίδερα!» και ταραχτήκαμε όλοι και εγώ όπως γύρισα να δω ποιος τόπε …κλατς τρώω στο μάγουλο ένα σκαμπίλι δυνατό και ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα.