ΓΚΥ ΝΤΕ ΜΩΠΑΣΑΝ: ΕΠΙΛΕΚΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ!!!

Ο Γκυ Ντε Μωπασάν (Guy de Maupassant) (1850-1893), στο βραχύτατο βίο του, άφησε ένα τεράστιο σε έκταση και σε υψηλή ποιότητα συγγραφικό έργο και το οποίο ολόκληρο το συνέγραψε τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, που έγινε στη ζωγραφική με τον άλλο διάσημο φρενοβλαβή Βίνσεντ Βαν Γκογκ που φιλοτέχνησε την πλειονότητα του μεγάλου αριθμού των πινάκων του, τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του. Και ενώ για τον Βαν Γκογκ μπορούμε να πούμε ότι δεν πρόλαβε την καλλιτεχνική καταξίωση για τη δουλειά του, δεν ισχύει το ίδιο  για τον μεγάλο γάλλο συγγραφέα που ευτύχησε να τύχει εν ζωή της αναγνώρισης και του θαυμασμού για το έργο του και μάλιστα από πολύ σημαντικούς συναδέλφους του όπως ο Ιβάν Τουργκένιεφ, ο Λέον Τολστόϊ, ο Ανατόλ Φρανς, Στεφάν Μαλλαρμέ, Τζότζεφ Κόνραντ, Χένρυ Τζαίημς, Λουίτζι Πιραντέλο κ.ά. Κάτι όμως που δεν στάθηκε ικανό να αναχαιτίσει την επερχόμενη καταιγίδα της σχιζοφρένειας και της επακόλουθης συντριβής.

Ασχολήθηκε με όλα τα είδη πεζού λόγου: Διήγημα, Νουβέλα, Μυθιστόρημα αλλά το ισχυρό του ατού είναι το Διήγημα. Η παγκόσμια λογοτεχνική κριτική τον εντάσσει στους κορυφαίους του είδους. Για μένα προσωπικά ο Μωπασσάν ανήκει στην πρώτη τετράδα των αγαπημένων μου διηγηματογράφων μαζί με τον Άντον Τσέχωφ, τον Τζαίημς Τζόϋς (Οι Δουβλινέζοι) και τον Ραίημοντ Κάρβερ. Η γραφή του είναι απλή χωρίς καινοτομίες  και τα διηγήματα του σφικτά και περιεκτικά που όπως σημειώνει στην Εισαγωγή ο μεταφραστής: έχουνε αρχή μέση και …απροσδόκητο τέλος.

Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού του ο Μωπασσάν το μάζευε από ιστορίες που άκουγε στα πολλαπλά ταξίδια του, ὀπως αυτά που ως κυνηγός πραγματοποιούσε στα διάφορα χωριά και τις κωμοπόλεις της Γαλλίας ιδίως της Νορμανδίας και Κορσικής. Ιστορίες φοβερές και απίστευτες όπως εκείνη με την άμαξα του ζεύγους των κτηνοτρόφων νομάδων. Πέρασε τη νύχτα απέξω ο ιερέας και από τους κραδασμούς της κατάλαβε ότι το ζεύγος έκανε έρωτα, τότε τον έπιασε μια φοβερή μανία και αρπάζοντας την άμαξα από τον  κοτσαδόρο την έσυρε  δίπλα στη θάλασσα, σπρώχνοντας την μέσα στην άβυσσο του παρακείμενου γκρεμού και στον αναπότρεπτο θάνατο των «αμαρτωλών» επιβατών της.

Γι’ αυτό  και ένιωθε πολλές φορές την ανάγκη μέσα στην κάθε ιστορία του να κάνει και μια υπόμνηση ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, μιας και τρόμαζε και τον ίδιο η γνώση ότι η ίδια η ζωή ξεπερνάει και την πιο ισχυρή φαντασία.

Και εδώ στην Ελλάδα είμαστε πολύ τυχεροί ως αναγνώστες που μπορούμε να πέσουμε με τα μούτρα μέσα στα συναρπαστικά κείμενα του και να απορροφηθούμε από τη μαγεία τους γιατί οι εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ έχουν κυκλοφορήσει το βιβλίο του ΕΠΙΛΕΚΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ (σελ.580) σε επιμέλεια και μετάφραση όχι ενός απλού διεκπεραιωτή της γαλλικής γλώσσας, αλλά ενός ανθρώπου, του κ. Φοίβου Πιομπίνου συγκεκριμένα, που εδώ και μισόν αιώνα ασχολείται συστηματικά με το τεράστιο έργο του Μωπασσάν και από το οποίο έκανε την παρούσα ανθολόγηση και μας την παραδίδει σε μια γλαφυρή και σφύζουσα γλώσσα.