Νομίζω ότι κάτι που δεν επιδέχεται
αμφισβήτηση για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, είναι η δια παντός απώλεια των πιο βασικών
εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν να κάνουν είτε με την οικονομική τους διάσταση
όπως η κατώτατη αμοιβή, η απλήρωτη υπερωρία, η επέκταση του ορίου
συνταξιοδότησης είτε με τις πολιτιστικές τους συνέπειες όπως η δραματική
συρρίκνωση του λεγόμενου «ελεύθερου χρόνου» των ανθρώπων που το μέγεθος του για
πολλά χρόνια αποτελούσε κριτήριο και στόχο πολιτισμού. Το ίδιο ισχύει και για
τις κοινωνικές παροχές στους τομείς της παιδείας και της υγείας που δεν θα
ανακάμψουν ούτε με την επίτευξη και των πιο αισιόδοξων επαγγελιών της
τρικομματικής συγκυβέρνησης.
Και όμως! Μέσα σε αυτή τη ζοφερή
πραγματικότητα σε αυτές τις κατακλυσμιαίες επί τα χείρω αλλαγές είδαμε την Μ.
Τετάρτη τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς να μη φτάνει αριθμητικά ούτε τα μέλη των
Διοικητικών Συμβουλίων των πρωτοβάθμιων δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων
εργατικών σωματείων του Λεκανοπεδίου.
Άκουσα και διάβασα πολλές αναλύσεις για το
φαινόμενο που όλες τους, λίγο ως πολύ, αγγίζουν και κάποια πτυχή του. Ακόμη και
αυτές που κρίνουν το σήμερα με μέτρα του παρελθόντος. Ή και πολύ προχωρημένες
όπως αυτές που σωστά διαπιστώνουν την παντελή
απουσία των ανέργων από τέτοιες εκδηλώσεις. Καταρρακωμένοι αυτοί οι συμπολίτες μας από ένα
αίσθημα κατωτερότητας και βαριάς ενοχής διολισθαίνουν προς την κατάθλιψη και
την μοναξιά. Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ψυχολογική στήριξη
αλλά εδώ δεν έχουμε …γάζες!
Εκείνο όμως που νομίζω πολύ σημαντικό και
δεν τονίζεται όσο πρέπει είναι η …υλική διάσταση της κοινωνίας μας. Από τη μια
μεριά ερχόμαστε από τους πρώτους στο θέμα της ιδιοκτησίας είτε αυτή αφορά κατοικίες,
εξοχικά, αυθαίρετα, αυτοκίνητα, χωράφια και άλλα συναφή και συμπαρομαρτούντα
που από μόνα τους και μόνο συγκροτούν ένα πανίσχυρο στάτους φοβικό και έντρομο
μπροστά στις αλλαγές. Και από την άλλη: είναι αυτή η φοβερή αρρώστια του
καταναλωτισμού, της κατανάλωσης του περιττού δηλαδή. Έχει διαπεράσει και τα τελευταία
κύτταρα του εγκεφάλου μας δημιουργώντας ανθρώπους που μέσα από τις διαφημίσεις
και τα κάθε μορφής μίντια, παρουσιάζουν μια ισοπεδωτική και εξαρτημένη
συμπεριφορά που όχι μόνο είναι αδύνατον να αναχαιτιστεί αλλά συνθλίβει μέχρις
εξοντώσεως κάθε πνευματικότητα του ανθρώπου. Μένω δίπλα στο Mall και βλέπω κάθε μέρα σημεία και
τέρατα αυτής της συμπεριφοράς. Ως άλλοι προσκυνητές, ιδίως τα νέα αντρόγυνα
μαζί με τα παιδιά τους, προσέρχονται με δέος και κατάνυξη στους νέους μεγάλους ναούς του καταναλωτισμού,
ακόμη και την Κυριακή το πρωί που τα καταστήματα είναι κλειστά, μην επιλέγοντας
να πάνε στην εξοχή, στην εκκλησία ή να κάτσουν στο σπίτι τους και να παίξουν με
τα παιδιά τους ή να διαβάσουνε ένα βιβλίο, να πάρουν τέλος πάντων μια
πνευματική ανάσα από τη βδομαδιάτικη τρεχάλα. Και είναι οι ίδιοι αυτοί γονείς
που βγαίνουν στα μαρκούτσια των τηλεοράσεων και λένε:
ναι να ανοίγουνε και την Κυριακή τα μαγαζιά για να ψωνίζουμε πιο άνετα! Για να μην
αναφέρω και τα πούλμαν με τις εκδρομές των γυμνασίων και των λυκείων της
επαρχίας. Γενιές ολόκληρες γαλουχηθήκαμε και γαλουχούνται πάνω σε αυτόν τον
καμβά του περιττού και του άχρηστου.
Αυτού που τρέμουμε να μην το χάσουμε και μας
κρατάει σπίτια μας ακόμα και μέσα στην άγρια κρίση και την ύφεση που στην ουσία συνιστά κατάσταση
πολέμου και ποιος ακούει τώρα ποιητές και κάτι «μπούρδες» που μας λένε:
Σαν τα σκουλήκια,
κάθε φτέρνα
Όπου μας εύρη μας
πατεί.Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! "
Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου