Μα γιατί τον λένε τον Σεπτέμβρη μελαγχολικό; !!!

Εγώ δεν ξέρω . Και ποτέ δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Ακόμη και με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς που πάντα περιβαλλόταν από μια αχλή τρόμου για τη δυσκολία των μαθημάτων της. Πιο πολύ βάραινε η περιέργεια και η λαχτάρα του άγνωστου. Άσε που για μας τα αγροτόπαιδα ο μήνας σηματοδοτούσε και κάποια «τυχερά» από τις πρώτες εισροές χρημάτων της νέας σοδειάς. Και εκείνη η μυρωδιά απ’ το χώμα της πρώτης βροχής με τα μπλε και κίτρινα κρινάκια. Οι ελιές που φούσκωναν και έγερναν τα κλαριά. Ο γλυκασμός του φλοίσβου και η κοκκινίλα που αυγάταινε την ώρα του δειλινού. Ο προγραμματισμός της νέας χρονιάς με τις νέες ελπίδες. Η 1^η Σεπτέμβρη είναι η πρωτοχρονιά μας! Δεν είναι τυχαίο που την ημερομηνία αυτή ξεκινούν και τα Δίπτυχα του νέου εκκλησιαστικού έτους. Και αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί –δεν με μελαγχολεί- το μήνα αυτό, είναι η παρατεταμένη ανομβρία και  ζέστη  που βγάζει καμιά φορά. Αυτό που όπως τόσο εύστοχα περιγράφει ο Ουίλιαμ Φόκνερ στη νουβέλα του: «Μακρύς και Άνυδρος Σεπτέμβρης» Αυτό που τέτοιες μέρες πολλαπλασίαζε το μένος των Λευκών κατά των Μαύρων και πύκνωναν  τα λιντσαρίσματα και οι κρεμάλες στον αμερικάνικο νότο.  Και καθώς κατακλυζόμαστε από χιλιάδες παρόμοιους αδύναμους ικέτες: είτε βροχερός είτε άνυδρος είναι αυτός ο Σεπτέμβρης ας δείξουμε τη δέουσα αυτοσυγκράτηση και αλληλεγγύη. Τη στοιχειώδη ανθρωπιά. Γιατί θα πέσει στο κεφάλι μας εκείνη η ρήση του Χριστού:   «Ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με», που όχι μόνο στα φετεινά αλλά σε όλα τα Δίπτυχα της Εκκλησίας αναφέρεται.