Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

ΕΞΗΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΙΗΜΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ!!!!




ΕΛΕΓΕΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ' όνομα μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
Πάνω στο χώμα σου Είμαστε. Έχουμε πατρίδα.

Έχω κρατήσει μέσα μου την τουφεκιά σου.

Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του πυροβόλου.
Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε κι έρχονται στο μυαλό μου κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα που μοιάζουνε σαν ομιλία του απειρου προς τον άνθρωπο.
Έτσι μας μίλησε η καρδιά σου.
Κι είδαμε πως ο κόσμος είναι μεγαλύτερος
κι έγινε μεγαλύτερος για να χωρά η αγάπη.
Το πρώτο σου παιχνίδι, Εσύ.
Το πρώτο σου αλογάκι, Εσύ.

Έπαιξες τη φωτιά. Έπαιξες το Χριστό.
Έπαιξες τον Αι-Γιώργη και το Διγενή.
Έπαιξες τους δειχτες του ρολογιού που κατεβαίνουν απ' τα μεσάνυχτα.
Έπαιξες τη φωνή της ελπίδας εκεί που δεν υπήρχε φωνή.

Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει.

Ήταν καιρός! Δε βάσταξε η καρδιά σου περισσότερο!
Ν' ακούς κάτω απ' τη στέγη σου τ' ανθρώπινα μπουμπουνητά της Ευρώπης!
Άναψες κάτω απ' το σακάκι σου το πρώτο κλεφτοφάναρο.
Καρδιά των καρδιών! Σκέφτηκες τον ήλιο και προχώρησες.

Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κι έπαιξες τον άνθρωπο.



ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Σημείωση navarino-s: "πείραξα" μόνο μια λέξη πυροβόλο αντί πολυβόλο

5 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

πολλά ποιήματα και τραγούδια επανοηματοδοτούνται από τα γεγονότα. ακόμα και το γελαστό παιδί

επίσης ένα παλιό ροκ που το ανάρτησα στο άλλο blog μου Flight of Icarus

Ανορθόδοξος είπε...

Παλιό κι όμως επίκαιρο. Πριν 60 χρόνια κι όμως σαν να γράφτηκε χθες...

γυάλινο δάκρυ είπε...

Mα η ποίηση είναι διαχρονική.. Είναι το καταφύγιο των ψυχών μας όπως είχε πει κι ο Καρυωτάκης.. Και όσο και αν αλλάζει το απ'έξω, το από μέσα μας μένει ίδιο..

Saq είπε...

Με πρόλαβε το γυάλινο δάκρυ.
Έτσι είναι η ποίηση, σαν να γραφόταν σήμερα.

navarino-s είπε...

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1911-1991) θεωρείται από τους καλούμενους ελάσσονες ποιητές μας. Η ποίηση του όμως διακρίνεται από μια μοναδική αισθαντικότητα. Βγάζει τόσα πολλά "ντεσιμπέλ" ψυχικής συγκίνησης που ο ορισμός του Πωλ Βαλερύ για την ποίηση: "ποίηση είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος" στον Βρεττάκο βρίσκει την πλήρη επαλήθευση του.
Θα ήθελα αντί για απάντηση στα σχόλια σας να αφιερώσω ΄στον καθένα κάποιους στίχους του σημαντικού αυτού ποιητή μας.

***στον tyler durden:
"Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δέντρο θέλεις. Μ΄ ακούς; Οι δρόμοι όλοι της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ' ακούς; Να ρθής!

***στον Ανορθόδοξο:
"Μάταια ψάχνω το σκοτάδι κοιτάζοντας πάνω με σφιγμένη καρδιά να ιδώ να βγάζεις στην κορφή σου ένα φως! Σάμπως να μ' είδες να βγαίνω ξαφνικά σαν ένας μαύρος σταυρός πάνω σε ξάγναντο, κλονίστηκες, έχασες τη φωνή σου, έχεις αγριέψει, κουνάς τα δέντρα σου, με διώχνεις!

***στο γυάλινο δάκρυ:
"Χτες σ' έλουσα, χτες σ΄άλλαξα, που γύριζες- ποιός γιόμισε τα ρούχα σου δάκρυα και νεραντζάνθια;"

***στον newton:
"Τρέκλιζα ενώ χορεύανε γύρω μου οι μαργαρίτες και για να πάω στην εκκλησιά κρατιόμουν απ' τα στάχυα."