Η κρυφή γοητεία της εθνικής μας …προσφώνησης!!!

Όλοι οι ξένοι που περνούν απ’ τη χώρα μας, έστω για λίγο, μία είναι η λέξη που συγκρατούν και θυμούνται για πάντα: η εθνική μας προσφώνηση «μαλάκα!»
Και σε αυτό δεν συντελεί μόνο η διαρκής επανάληψη της σε κάθε χώρο δουλειάς ή διασκέδασης σε δρόμους πλατείες καφέ ταξί μετρό πλοία και αεροπλάνα, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση τέλος πάντων, αλλά αυτή η εγγενής μουσικότητα της και γοητεία. που την κάνει πολύ πιο εύηχη και προσλήψιμη από αντίστοιχα άλλων λαών όπως π.χ. εκείνα τα κοφτά και ξερά μπουλ σιτ και φακ που ακούμε σε χώρες της αγγλικής!
Τρία συνεχόμενα α μετά από ένα ρινικό, ένα γλωσσικό και ένα λαρυγγικό σύμφωνο, και τον τόνο να πέφτει στο λα σε ματζόρε, απαρτίζουν ένα ηχητικό γλωσσικό αριστούργημα, ένα ποίημα εκπάγλου μουσικής απολαύσεως, θα μπορούσε κανένας να πεί, που μπροστά του είναι αδύνατον να αντισταθεί το αφτί του οποιασδήποτε προελεύσεως επισκέπτη.
Άσε και εκείνη τη μεγάλη γκάμα των νοημάτων και διαβαθμίσεων που προσδίδει η λέξη σε διάφορες φράσεις ανάλογα με τη χρήση της και την προφορά της! Κάτι που μπορεί να ξεκινάει από την απαξίωση και το χλευασμό: «Είσαι πολύ μαλάκας!» «Τι λες ρε μαλάκα;», να περνάει από πιο ουδέτερες εννοιολογικές αποχρώσεις: «Ρε συ μη γίνεσαι μαλάκας!» «Θα είσαι μαλάκας αν το δεχτείς!» και να φτάνει μέχρι την πιο αγαπησιάρικη τρυφερότητα που μπορεί να εκφράσει ο λόγος: «Πω! πω! μαλάκα μου την κάναμε!»
Για μας δε τους Έλληνες η λέξη «μαλάκας» πέρα από την ηχητική της δύναμη και επίδραση στην καθημερινή μας ζωή, μπορεί να σηματοδοτεί και να συνδέεται με πολύ πιο βαθειά πράγματα και νοήματα του υποσυνείδητου της ψυχής μας. Ένας συνάδελφος μου στο στρατό, καθηγητής φιλόλογος στο επάγγελμα που είχε εντρυφήσει πολύ πάνω στο θέμα –«ειδικός μαλακολόγος» θα λέγαμε σήμερα με αυτήν την πανσπερμία της αχαλίνωτης εξειδίκευσης που υπάρχει- μου έλεγε τότε, ότι η αποδοχή και η ευρεία χρήση της από το λαό μας, έχει να κάνει με καταστάσεις έννοιες και αρχέτυπα που συμπυκνώνουν όλο το βρεφικό μας σύμπαν: γιατί το μα, όπως σημείωνε, μας παραπέμπει στη λέξη μαμά, το λά στο λαλά και το κα που αλλού; στα κακά!Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, εκτός από τη γενικευμένη εξάπλωση της στο θέατρο την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αγκάλιασε και το ασθενές λεγόμενο φύλο με αποτέλεσμα: η λέξη «μαλάκας» να χρησιμοποιείται αυτούσια και για γυναίκες. Κάτι που με τα αρσενικού γένους στη γλώσσα μας, μόνο σε τίτλους και αξιώματα γινότανε μέχρι τώρα. Έτσι κοντά στα γνωστά: η γιατρός, η πρόεδρος, η υπουργός, μπήκε και η …μαλάκας!Τέλος, οι βαθιές ρίζες της στην ελληνική αρχαιότητα (Θουκιδίδης, Ηροδοτος κλπ) αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο το αδιατάρακτο της εθνικής μας συνέχειας μέσα στο χρόνο, κάτι που θα μπορούσε να καταστήσει τη λέξη αυτή ως ένα επιπλέον όπλο της διπλωματικής μας φαρέτρας απέναντι σε κάθε τέτοιου είδους αμφισβητήσεις και επιβουλές.
Ακόμη και σε κηρύγματα από άμβωνος αρμοδίων μητροπολιτών (π.χ. Άνθιμος, Σεραφείμ), θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τέτοια θέματα, εάν κατά το παρελθόν δεν είχε τόσο υπονομευτεί και αφοριστεί από κάθε λογής κατηχητές, ιεροκήρυκες και θεολόγους!