Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Ένα ποίημα αυταπάρνησης!!!



ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΚΟΣΜΟ


Χρόνια τώρα βλέπω μία όμορφη νέα γυναίκα
κάθε πρωί να βοηθάει τον σύζυγο της
να μπει στο αυτοκίνητο. Μένουν στη διπλανή πολυκατοικία, ωστόσο
δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτούς. Εργατικό ατύχημα
ή αυτοκινητιστικό…; Πόσες δεν άφησαν τους άντρες τους
για κάτι πολύ πιο ασήμαντο κι’ εκείνη, δες –
ανοίγει την πόρτα του αμαξιού, βάζει πίσω τις πατερίτσες
και την τσάντα, βολεύει
τα τρία τους παιδιά, σκουπίζει
τα τζάμια, θαμπά από την πάχνη,
υπάρχει στις κινήσεις της υπομονή και φυσικότητα,
στο πρόσωπο της δεν διακρίνεις
ίχνος κατήφειας ή στενοχώριας.
Με παραξενεύει μόνο
που ενώ τα κάνει όλα αυτά ούτε ματιά δεν ρίχνει γύρω της –
είναι γιατί δεν έχει χρόνο,
επειδή τα κάνει όλα μόνη,
ή μήπως θωρακίζεται
για να προλάβει κάποιο πλήγμα;

Jan Zambor (1947 - ) Σλοβάκος ποιητής.
Μετάφραση από τον Κάρολο Τσίζεκ περιοδικό Πλανόδιον τεύχ. 47.
Φωτογραφία: Ανεμώνη των Λευκών Ορέων από το:www.kretakultur.dk

4 σχόλια:

ELvA είπε...

Tι ομορφο ποιημα για καποιους ανθρωπους που αφοσιωνονται ετσι στον αλλο και δεν βαρυγκομουν! Υπαρχουν και τετοιοι ανθρωποι, iσως οχι πολλοι, αλλα ειναι αξιοθαυμαστοι και κυριως..ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Καλο βραδυ, φιλε navarino!

navarino-s είπε...

@Elva
Και εγώ Έλβα μου εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα πάρα πολύ και έκανα την ίδια σκέψη με σένα: "Υπαρχουν και τετοιοι ανθρωποι...."
Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν Ναυαρίνο!!!....δικό μου παράδειγμα, η μάνα μου!!....περιέθαλψε τον πατέρα μου με αυτοθυσία για δώδεκα χρόνια, μέχρι αυτός να "φύγει", χωρίς να βαρυγκομήσει, χωρίς να παραπονεθεί, με αγάπη....και υπάρχουν και άλλες...αθόρυβες....

navarino-s είπε...

@irinivergopoulu
Το σχόλιο σου μου έδωσε μεγάλη χαρά για την απτή επαλήθευση και σκέφτομαι το πόσο τυχερή είσαι και εσύ που έχεις μια τέτοια μάνα.
Καλό σου βράδυ!