ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΪΝΧΟΦ: Ένα χαμόγελο μέσα στο έρεβος!!!

«Ίσως να είχε διαφορετική εξέλιξη αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι πρόθυμοι να αγωνιστούν μαζί της για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη μιας και είχε κάνει τη ζωή της δύσκολη αφήνοντας να την αγγίξει τόσο βαθιά η δυστυχία των άλλων». Ήταν μερικά από τα λόγια που εκφώνησε στο λόγο του ο Χέλμουτ Γκόλβιτσερ (ένας από τους συνηγόρους της) στις 15 Μαΐου 1976 κατά την κηδεία της στο νεκροταφείο της Αγίας Τριάδας του Δυτικού Βερολίνου, της μοναδικής ενορίας που δέχτηκε προς ταφή το ταλαίπωρο άψυχο σώμα της. Ενώ στον δικό του επικήδειο ο ποιητής Έριχ Φρηντ είχε τονίσει: «Δεν ήταν μόνο η καλύτερη δημοσιογράφος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας αλλά και η σημαντικότερη Γερμανίδα μετά τη Ρόζα Λούξεμπουργκ».

Γιατί η Ούλρικε  Μάϊνχοφ (1934-1976) που με τη δράση της σφράγισε για πάνω από είκοσι χρόνια την πολιτική ζωή της ανερχόμενης υπερδύναμης με το αμαρτωλό ναζιστικό παρελθόν δεν γεννήθηκε με το πιστόλι στο χέρι. Οι ψυχροπολεμικές καταστάσεις της εποχής και η βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής ήταν που οδήγησαν αυτήν και τους συντρόφους της στο μη περαιτέρω και την ένοπλη πάλη. Γιατί και αυτή, όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι της Γερμανίας, ξεκίνησε από τον ειρηνικό δρόμο με την ένταξη της στο παράνομο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD) και την αρθρογραφία της στο αριστερό περιοδικό Konkret για να περάσει μετά στην Εξωκοινοβουλευτική Αντιπολίτευση (ΑΡΟ) με ευαισθησία στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους  τού Βιετνάμ και της Αφρικής, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς και τις δικτατορίες και  μετά τις πρώτες διαδηλώσεις του Αμβούργου με τα 20 και 30 άτομα όπου τους χτυπούσαν οι διαβάτες στο δρόμο να φτάσουν στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των 40 και 50.000 ατόμων στα μέσα της δεκαετίας του ’60 με την άγρια αστυνομική καταστολή και τις συγκρούσεις. Και όταν την άνοιξη του ’68 το φοιτητικό κίνημα, παράλληλα με αυτό της Γαλλίας, άρχισε να παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις ήρθε η κρατική βία να παίξει το ρόλο της. Ο απάνθρωπος  πυροβολισμός του φίλου της και συναγωνιστή της Ρούντυ Ντούτσκε στο κεφάλι  μαζί με τη συνάντηση της με τον Αντρέας Μπάαντερ και τη Γκούντρουν Ένσλιν ήρθαν να στρέψουν τη Μάϊνχοφ στο νόμο της κάνης. Όπου μετά από ένα αιματηρό αδιέξοδο ήρθαν τα εφιαλτικά λευκά κελιά και η διετής παρωδία της δίκης με την καταπάτηση και των πιο στοιχειωδών εννοιών του δικαίου και την, εν τέλει, άγρια φυσική της εξόντωση.

Πετυχημένη δημοσιογράφος με αμέτρητες δελεαστικές προτάσεις καριέρας, γύρισε την πλάτη στον μικροαστισμό και πάλεψε παθιασμένα την εξουσία σε έναν άνισο αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία στον οποίο ξόδεψε και την τελευταία ικμάδα της σύντομης και θυελλώδους ζωής της.

Μιας ζωής που με συναρπαστικό τρόπο έρχεται να μας την ξεδιπλώσει με το βιβλίο της: "ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΪΝΧΟΦ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ",  η κοινωνιολόγος και συγγραφέας Γιούττα Ντιτφουρτ. Και αν μοιάζει με μυθιστόρημα είναι τα γεγονότα που το κάνουνε τέτοιο αφού όλο το υλικό του στηρίζεται μόνο σε ντοκουμέντα: μαρτυρίες, καταθέσεις, ημερολόγια, συνεντεύξεις και δημοσιεύματα περιοδικών και εφημερίδων, γι’ αυτό και τα έξι χρόνια που πήρε για την ολοκλήρωση του. Ένα βιβλίο που χάρις στις εκδόσεις ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ κυκλοφόρησε και στην ελληνική γλώσσα σε άψογη μετάφραση της  Ἠλιάνας Αγγελή, με την επιμέλεια και τα διαφωτιστικά σχόλια του Γιάννη Καλιφατίδη και με έναν άκρως εμπεριστατωμένο και κατατοπιστικό πρόλογο του Κώστα Καλφόπουλου.