Ο Δημήτριος Νενέκος οπλαρχηγός από την Αχαϊα που ενώ στην αρχή πολέμησε τους Τούρκους στον Μωριά και τη Στερεά Ελλάδα με μεγάλη γενναιότητα, το 1826 εξαγοράστηκε από τον Ιμπραήμ και στράφηκε με το ίδιο πάθος κατά των εξεγερμένων συμπατριωτών του κάνοντας μεγάλη ζημιά στην ύπαιθρο ιδώς στο θέμα της αντιεπαναστατικής προπαγάντας. Τότε ήτανε που ο Κολοκοτρώνης φώναξε το "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους" κόβοντας ταυτόχρονα και αρκετά κεφάλια προσκυνημένων για παραδειγματισμό. Ενώ ένα παληκάρι του, ο Σαγιάς, σε μια επιχείριση αυτοκτονίας κατόρθωσε να πλησιάσει το Νενέκο και με ένα μαχαίρι να τον γεμίσει ...κουμπότυπες, πέφτοντας βέβαια και αυτός ακέφαλος από τα σπαθιά της φρουράς του. Έκτοτε το όνομα του Αχαιού οπλαρχηγού έχει γίνει συνώνυμο της εθνικής προδοσίας και των προσκυνημένων. Και με την έννοια αυτή χρησιμοποιείται με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία τριετία της υποτέλειας για τους κυβερνώντες μας. Και με το ίδιο σκεπτικό το έβαλα και εγώ στον τίτλο της σημερινής μου ανάρτησης. Άμα το ψάξουμε όμως το θέμα λιγάκι βαθύτερα θα δούμε ότι για τη σημερινή συγκυρία ο άνθρωπος αδικείται. Γιατί δεν μπορεί ένας μπαρουτοκαπνισμένος να συγκρίνεται με κάτι ανθρωπάκια της εξουσίας και των μίντια που τρίβουν τα χεράκια τους από χαρά και υπομειδιούν για το άγριο στρίμωγμα που δέχεται η μαρτυρική μας Κύπρος από τα θηρία του παγκόσμιου καπιταλισμού καθώς τόλμησε να υψώσει απέναντι τους το μικρό, αλλά ηρωϊκό μέσα στο χρόνο, ανάστημα της. Και μιας και όλοι αυτοί έχουν βάλει και το χεράκι τους αθέατα και διακριτικά: μάλλον προς "Δήμο Σταρένιο" ή "Αρτέμη Μάτσα" μας πάει η εικόνα τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου