Έκλεισαν 8 χρόνια από το θάνατο της μεγάλης μας τραγουδίστριας και αν θέλω τώρα να μιλήσω γι' αυτήν δεν θα σταθώ στην καλλιτεχνική της δεινότητα αφού είμαι ο πλέον αναρμόδιος να το πράξω: πρώτον γιατί δεν διαθέτω την απαραίτητη μουσική παιδεία και δεύτερον, γιατί δεν διαθέτω ούτε ίχνος αντικειμενικότητας μιας και τυγχάνω ακραίος θαυμαστής της και θεωρώ την Μοσχολιού ως την κορυφαία τραγουδίστρια που έχει βγάλει μέχρι τώρα ο τόπος μας.
Θέλω μόνο να σταθώ σε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα της αυτά που με έκαναν να της δώσω τον τίτλο της αρχοντιάς. Μιλούσε πάντα στις εμφανίσεις της με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια χωρίς να κρύψει ποτέ την ταπεινή της καταγωγή. Δεν είπε άσχημα λόγια για ανθρώπους που αποδεδειγμένα την έβλαψαν. Όταν αναφερόταν στους μεγάλους δημιουργούς μας: Ξαρχάκος Μούτσης Μαρκόπουλος, Χριστοδούλου Γκάτσος Χατζηδάκις κλπ το έκανε με πολύ μεγάλο σεβασμό βάζοντας πάντα μπροστά στο όνομα τους το "κύριος"! Είναι χαρακτηριστική η σκηνή τότε που πήγε ο Ξαρχάκος ειδοποιημένος από τον Ζαμπέτα στο κέντρο που τραγουδούσαν κάπου στο Αιγάλεω, ψάχνοντας για την αντικαταστάτρια της Πόλυ Πάνου στο τραγούδι "χάθηκε το φεγγάρι" για την ταινία "Λόλα". Της έδειξε ο Ζαμπέτας ποιος είναι που και κατεβαίνοντας στο δάλειμμα η μέχρι τότε άγνωστη πιτσιρίκα πλησίασε το τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού και με τα χέρια κατεβασμένα σε στάση προσοχής, συστήθηκε: "καλησπέρα σας κύριε Ξαρχάκο ονομάζομαι Βίκυ Μοσχολιού!"
Εκείνο όμως που θα μείνει ανερμήνευτο και θα βασανίζει τους μουσικολόγους του μέλλοντος είναι το πως αυτή η ... κορδελιάστρα με τη στοιχειώδη παιδεία του δημοτικού σχολείου διέθετε ένα τεράστιο ένστικτο της ποιότητας που από όλο το μεγάλο της ρεπέρτόριο δεν βρίσκεις τίποτα να πετάξεις, ούτε ένα τραγούδι. Μια μοναδική ποιοτική διαχρονικότητα που θα τη φέρνει πάντα μπροστά μας με εκείνο το ιδιαίτερο μέταλλο στη φωνή και τη βαθειά θλίψη στα μάτια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου