Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν: Μια θυελλώδης ιδιοφυΐα!!!

Ο Αλέξανδρος Πούσκιν (1799-1837) δεν … κοίταξε καθόλου τη δουλειά του! Ευγενής στην καταγωγή και προικισμένος με μια σπάνια λογοτεχνική φλέβα εκτός από ένα  μεγάλο, για τον τόσο σύντομο βίο του, έργο που άφησε και για το οποίο θα μιλήσουμε πάρα κάτω, υπηρέτησε με ένα μοναδικό και ασίγαστο πάθος όλα τα κινήματα για την ελευθερία και ανεξαρτησία που δόνησαν στις αρχές του 19^ου αιώνα όχι μόνο τη δική του χώρα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστική - παρ’ ότι ο τσάρος Νικόλαος ο Α΄ την είχε εντάξει στα κοινωνικά απελευθερωτικά κινήματα και τη φοβόταν- η ζέση με την οποία στήριξε την ελληνική επανάσταση του ’21. Δεν δίστασε να καταχερίσει τους Φιλικούς για αναβλητικότητα και καθυστερήσεις ή να εκφράσει τη διαφωνία του για την επιλογή του Αλέξανδρου Υψηλάντη  ως επικεφαλής των εξεγερμένων. Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828 ζήτησε να πολεμήσει ως εθελοντής, χωρίς το αίτημα του να γίνει δεκτό, για να βοηθήσει έμμεσα την Ελλάδα. Διώχτηκε αμείλικτα από τους καθεστωτικούς, γνώρισε την εξορία τη λογοκρισία και τις απαγορεύσεις του έργου του. Ένα έργο που σημάδεψε ολόκληρη τη μετέπειτα ρώσικη λογοτεχνία και της οποίας δίκαια θεωρείται ο πατέρας της. Είναι χαρακτηριστική η φράση που είπε γι’ αυτόν ο Μαξίμ Γκόρκι: «Για μας τους Ρώσους ο Πούσκιν είναι η αρχή κάθε αρχής!». Θεωρείται ο μεγαλύτερος ποιητής που έβγαλε η χώρα με κορυφαία του δημιουργήματα το «Μπόρις Γκοντούνοφ» και «Ευγένιος Ονέγκιν» που αποτελεί ένα είδος έμμετρου μυθιστορήματος. Εκείνο όμως που έμελλε να μείνει ως διαμάντι στην ιστορία της ρώσικης και παγκόσμιας λογοτεχνίας χωρίς αυτός τότε να το υποψιάζεται, είναι μια μικρή συλλογή διηγημάτων που εξέδωσε το 1831 με τίτλο: «ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ ΙΒΑΝ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ ΜΠΙΕΛΚΙΝ» στα οποία ο Πούσκιν εμφανίζεται τάχα μου ως εκδότης και όχι ως συγγραφέας τους. Πέντε όλα κι’ όλα μικρά διηγήματα: «Η Πιστολιά», «Η Χιονοθύελλα», «Ο Φερετροποιός», «Ο Σταθμάρχης» και «Η Δεσποινίς Χωριατοπούλα», διηγήματα πρωτοφανούς ρεαλισμού για την εποχή τους -μια εποχή που στη λογοτεχνία κυριαρχούσε ο γαλλικός ρομαντισμός και το γλυκανάλατο- που επηρέασαν όσο τίποτε άλλο όλους τους μετέπειτα μεγάλους Ρώσους πεζογράφους. Το 1930 παντρεύτηκε τη Ναταλία Νικολάγιεβνα Γκοντσάροβα μια γυναίκα που δεν είχε καμία σχέση με τα γράμματα, έτρεφε μεγάλη αδυναμία στα σαλόνια τα κοσμήματα και τα λούσα και έμελλε εκτός από την οικονομική του καταβαράθρωση να τον οδηγήσει και στον άδοξο θάνατο του. Όταν το 1837 σκοτώθηκε σε μονομαχία με έναν Γάλλο δανδή προσπαθώντας να υπερασπιστεί την τιμή του γιατί οι φήμες τον ήθελαν εραστή της.


Δημήτρης Κουκουλάς
Αύγουστος 2013