Μήπως δεν υπερβάλλει; !!!

Ξαναγυρίζουμε

Ξαναγυρίζουμε στην εποχή  του χαλκού
και του λίθου.

Κυκλοφορούμε ανάμεσα στα τελευταία μαμμούθ,
με ξύλινα ρόπαλα και δέρματα ζώων,
κυνηγώντας το ρέννο και τον τάρανδο,
ανάβοντας δαδιά και λυχνάρια, για να φωτίσουμε
τις τρώγλες μας,
πασχίζοντας πάνω σε κέρατα και κόκκαλα
να ιστορήσουμε τη ζωή μας.

Ξαναγυρίζουμε στην εποχή των παγετώνων,
στη μεγάλη αδράνεια.

Ο ήλιος δεν μπορεί να λειώσει τους πάγους μας,
δε μπαίνει απ' τα παράθυρα μας.
Ξάφνου, φουντώνει σα σβηστή φωτιά,
μας καίει τα βλέφαρα,
κι' ώσπου να λάμψει,
βυθίζεται ξανά στο υπερπόντιο χάος.

Αποτραβιόμαστε στα σκοτεινά μας σπήλαια,
βουλιάζουμε στην προϊστορική νύχτα.

Ζώα θηριόμορφα που μόλις σέρνονται στη γή
βγαίνοντας απ' το τέλμα τους,
ιπτάμενα ερπετά,
υδρόβια σαρκοφάγα, πτεροδάκτυλα
μαρτυρούνε το πέρασμα μας.

Ξαναγυρίζουμε στην εποχή των θαλασσίων τεράτων.

Κώστας Στεργιόπουλος

(περιοδικό "Νέα Κείμενα" 1971)

 

Ο Κώστας Στεργιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση και εργάσθηκε ως βοηθός στο Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παύθηκε το 1969 από τη δικτατορία και το 1974 επανήλθε ως καθηγητής στην ίδια έδρα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Από όπου και αποχώρησε το 1984 με εθελούσια έξοδο. Το 2002 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και το 2004 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.