Να τι θα πει Ίταλο Καλβίνο !!!

Διαβάζοντας  το πρωί ένα διήγημα του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα, έπεσα σε ένα απόσπασμα που με έκανε να νιώσω έντονα τη δύναμη της υψηλής τέχνης του και θέλω πάραυτα να το μοιραστώ μαζί σας: Σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο που το έχουν μετατρέψει οι Γερμανοί σε φυλακή, ανάμεσα στους στοιβαγμένους κρατούμενους αντάρτες που κάθε τόσο άλλους τους στέλνουν στα σπίτια τους και άλλους τη νύχτα στο μόλο για εκτέλεση, βρίσκονται και οι παλιοί φίλοι Μικέλε και Ντιέγκο. Κάποια στιγμή μαθαίνουν ότι ο Μικέλε θα εκτελεστεί και ακολουθεί αυτό:

….Τώρα ο Μικέλε περπατούσε στο διάδρομο με τα χέρια στις τσέπες του παλτού, το μεγάλο φαλακρό του κεφάλι σαν παράταιρα φυτρωμένο ανάμεσα στους ώμους, τα μεγάλα βοϊδίσια μάτια του χαμένα στο κενό, σαν κατάπληκτος από την απεραντοσύνη του κόσμου που πήγαιναν να του αφαιρέσουν. Ήταν ένας μάλλον κοντός, φαλακρός άντρας μέσα σε ένα πολυφορεμένο παλτό, με γένια τριών ημερών' αλλά ο Ντιέγκο είχε την αίσθηση ότι πάνω του, σ’ εκείνα τα βοϊδίσια μάτια του, σ’ εκείνο το αργό και βυθισμένο σε σκέψεις περπάτημα του, έβλεπε μια μυστηριώδη δύναμη της φύσης, είχε την αίσθηση ότι ο Μικέλε θα εξακολουθούσε να περπατά ακόμα και μετά το θάνατο του, ότι την επομένη θα έμπαινε στις αίθουσες όπου οι Γερμανοί αξιωματικοί ξεφάντωναν, από το παράθυρο, πάντα μέσα σ’ εκείνο το φτωχικό παλτό του, αλλά τεράστιος, με τα χέρια στις τσέπες, με το βοϊδίσιο βλέμμα του χαμένο στο κενό, και θα περπατούσε μ’ εκείνο το αργό του βήμα πάνω στα λεκιασμένα από τους αφρώδεις οίνους τραπεζομάντηλα, σιωπηλός, μπροστά στα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα, στους λαμπερούς σιδερένιους σταυρούς, στα γυμνά βυζιά και στα καλοσχηματισμένα κωλομέρια, προκαλώντας τον τρόμο στους αξιωματικούς και τον πανικό στις γυναίκες. Έτσι θα συνέχιζε να περπατά ακόμα και όταν θα τελείωνε ο πόλεμος, και οι πλούσιοι δεν θα ησύχαζαν ποτέ στα παλάτια τους, δεν θα χαίρονταν με τις οικογένειες τους, όταν αυτός ο κοντός αλλά τεράστιος άντρας θα έμπαινε από τα παράθυρα και θα διέσχιζε τα δωμάτιά τους` και στα τραπέζια, γύρω από τα οποία αποφασίζονται η ειρήνη ή ο πόλεμος, και σε όλα τα μέρη όπου απαγορεύουν ή αφαιρούν ή ψεύδονται, όπου κηρύσσουν το ψέμα, όπου λατρεύουν άδικους θεούς, πάντα θα εμφανιζόταν η σκιά του άντρα που σκότωσαν τη νύχτα στο μόλο.    ………...................

 

----------------

Στοιχεία: Από το διήγημα «Περιμένοντας το Θάνατο σε Ξενοδοχείο» Συλλογή Διηγημάτων : «Τελευταίο Έρχεται το Κοράκι» Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης. Εκδόσεις Καστανιώτη.

Μα γιατί τον λένε τον Σεπτέμβρη μελαγχολικό; !!!

Εγώ δεν ξέρω . Και ποτέ δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Ακόμη και με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς που πάντα περιβαλλόταν από μια αχλή τρόμου για τη δυσκολία των μαθημάτων της. Πιο πολύ βάραινε η περιέργεια και η λαχτάρα του άγνωστου. Άσε που για μας τα αγροτόπαιδα ο μήνας σηματοδοτούσε και κάποια «τυχερά» από τις πρώτες εισροές χρημάτων της νέας σοδειάς. Και εκείνη η μυρωδιά απ’ το χώμα της πρώτης βροχής με τα μπλε και κίτρινα κρινάκια. Οι ελιές που φούσκωναν και έγερναν τα κλαριά. Ο γλυκασμός του φλοίσβου και η κοκκινίλα που αυγάταινε την ώρα του δειλινού. Ο προγραμματισμός της νέας χρονιάς με τις νέες ελπίδες. Η 1^η Σεπτέμβρη είναι η πρωτοχρονιά μας! Δεν είναι τυχαίο που την ημερομηνία αυτή ξεκινούν και τα Δίπτυχα του νέου εκκλησιαστικού έτους. Και αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί –δεν με μελαγχολεί- το μήνα αυτό, είναι η παρατεταμένη ανομβρία και  ζέστη  που βγάζει καμιά φορά. Αυτό που όπως τόσο εύστοχα περιγράφει ο Ουίλιαμ Φόκνερ στη νουβέλα του: «Μακρύς και Άνυδρος Σεπτέμβρης» Αυτό που τέτοιες μέρες πολλαπλασίαζε το μένος των Λευκών κατά των Μαύρων και πύκνωναν  τα λιντσαρίσματα και οι κρεμάλες στον αμερικάνικο νότο.  Και καθώς κατακλυζόμαστε από χιλιάδες παρόμοιους αδύναμους ικέτες: είτε βροχερός είτε άνυδρος είναι αυτός ο Σεπτέμβρης ας δείξουμε τη δέουσα αυτοσυγκράτηση και αλληλεγγύη. Τη στοιχειώδη ανθρωπιά. Γιατί θα πέσει στο κεφάλι μας εκείνη η ρήση του Χριστού:   «Ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με», που όχι μόνο στα φετεινά αλλά σε όλα τα Δίπτυχα της Εκκλησίας αναφέρεται.

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Tο κομμένο σκοινί !!!

ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΣΚΟΙΝΙ

Το κομμένο σκοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
και θα κρατήσει πάλι,
ωστόσο θα είναι κομμένο.

Ίσως και εμείς,
πάλι να ανταμώσουμε,
μα εκεί που με άφησες
δεν πρόκειται ποτέ να με ξανάβρεις.

Μπέρτολτ Μπρεχτ
Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης

O Aλέξης Τσίπρας και η εκ των υστέρων εύκολη κριτική!!!

Όχι μόνο στη Πολιτική, ιδίως στην Αριστερά, και την Ιστορία αλλά και σε εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, πάντα η εκ των προτέρων υπεραισιοδοξία για κάτι, μετατρέπεται σε μια εκ των υστέρων εύκολη κριτική και "ανθρωποφαγία". Ακόμη και στο ποδόσφαιρο το «θα τους σκίσει ο παιχταράς μας» γίνεται αστραπιαία «τι έχασε ρε ο άσχετος;». Και το τελευταίο το γράφω έτσι λιγάκι να χαλαρώσουμε γιατί από χτες το πρωί –με την υπογραφή της συμφωνίας μας με τους αδίστακτους δανειστές μας- η καρδιά πολλών από μας είναι βαριά. Όπως και η καρδιά αυτού του νεαρού άνδρα που η μεγάλη ιστορική συγκυρία τον έφερε να σηκώσει όλο το βάρος της μεγάλης απόφασης. Και είναι, βλέπεις, αυτό το κριτήριο που βάζει η Ιστορία για τους μεγάλους ηγέτες: οι αποφάσεις στα δύσκολα. Η Ιστορία όμως αργεί να αποφανθεί και εμείς τώρα μόνο «εν θερμώ» προσεγγίσεις μπορούμε να κάνουμε. Και η πιο απλή και ανθρώπινη είναι να μπούμε για λίγο στη θέση του Πρωθυπουργού μας. Με μια κοινωνία στα κάγκελα τις τράπεζες κλειστές και δηλωμένες: την αδιαμφισβήτητη εμπιστοσύνη του κόσμου στο πρόσωπο του αλλά και τη με κάθε κόστος παραμονή στο ευρώ. Εγώ νομίζω πως έπραξε το σωστό. Η Ιστορία θα κρίνει.

Τέλος, θέλω να εκφράσω ένα παράπονο που δεν έχει ανάγκη την κρίση της Ιστορίας.  Και αφορά την ψηφοφορία που έγινε τη νύχτα της Παρασκευής για την παροχή της εξουσιοδότησης. Μου έκανε αλγεινή εντύπωση ότι από τους διαφωνούντες βουλευτές μόνο δυο νεαρές κυρίες : η Γαϊτάνη και η Ψαρέα τίμησαν «τα παντελόνια που φοράνε» -για να κάνω ένα λογοπαίγνιο με τη σεξιστική αυτή μανιέρα- ψηφίζοντας ευθαρσώς «Όχι». Εκείνα τα άλλα τα στριφογυριστά: τα περίεργα «απών», τα «παρών» αλλά στηρίζω τα «ναι» αλλά δεν στηρίζω, εγώ δεν τα καταλαβαίνω.

ΥΓ: Ξέχασα να γράψω στην αρχή  και μια άλλη εκδοχή του «εκ των προτέρων και εκ των υστέρων», αυτή της «κακιάς πεθεράς» που στην πολιτική την ακολουθεί πιστά το ΚΚΕ: μόνιμη γκρίνια και διαφωνία με όλα από τα πριν και «σας τα ‘λεγα εγώ» εκ των υστέρων, όταν θα κάτσει κάποια στραβή.   

Κυκλοφορήσαμε !!!

ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:
Η γλαφυρή αναπαράσταση μιας εποχής και όλου αυτού του πολύχρωμου γαλαξία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που ορμητικά ενέσκηψε αμέσως με την πτώση της χούντας. Επέπεσε σαν πύρινη λαίλαπα στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πυρπόλησε όνειρα νέων ανθρώπων και πυροδότησε όλες τις απεργίες των μεγάλων εργοστασίων. Συγκλόνισε τους δρόμους της Αθήνας με τα ακραία συνθήματα της. Χωρίς να αποκτήσει ποτέ και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αν και θα μπορούσε. Είτε γιατί δεν το επιδίωξε, είτε γιατί έμεινε πιστή στην βασική αρχή του αριστερισμού: την πολυδιάσπαση! Όπως πιστή έμεινε και στο κεντρικό σύνθημα του σχετικά πρόσφατου – ίσως και επίκαιρου για τα ελληνικά πράγματα- γαλλικού Μάη: «Γίνετε ρεαλιστές διεκδικήστε το αδύνατο!» Αν και καταγράφονται πρόσωπα, οργανώσεις –μέχρι και εφήμερες no name ομάδες που έψαχναν στίγμα και στέγη- καταστάσεις και γεγονότα, δεν διεκδικεί δάφνες ιστορικού δοκιμίου. Γιατί απλούστατα πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής που με μια ανατρεπτική για τέτοια πράγματα γραφή, εστιάζει σε ανθρώπινους χαρακτήρες και συμπεριφορές, στη εναλλαγή του ευτράπελου με το διακηρυγμένο. Του γέλιου με τη συγκίνηση. Καθώς και στην έμφαση των παράπλευρων … ωφελειών αυτής της διαδρομής. Όπως οι ζεστές και αγαπησιάρικες παρέες, οι εκδρομές, τα γλέντια, το τραγούδι, το σινεμά, το θέατρο και τα βιβλία.