ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ …ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΑΜΟΣ ΑΝΤΙ …ΓΙΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ!!!

«…και έτσι στα ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη…» έτσι στα ξαφνικά μας έφυγε μεσοβδόμαδα ο Στέφανος στα 57 του. Ο παλιός φίλος και σύντροφος τότε που οργώναμε το κέντρο της Αθήνας με τα κόκκινα λάβαρα των ρομαντικών συνθημάτων και τα επαναστατικά γκρουπούσκουλα της extreme πανσπερμίας, για έναν άλλον κόσμο που ονειρευόμασταν και τελικά δεν ήρθε!
Ήταν αλέγκρος, μειλίχιος και χαμογελαστός και εξέπεμπε πάντα μια ζεστασιά μια γλύκα. Κάτι που το έπιαναν αμέσως με το αλάθητο ένστικτο τους οι γυναίκες, γι’ αυτό και τον αγάπαγαν! Γι’ αυτό και πάνω από το τάφο του τον έκλαιγαν τρεις «χήρες»! H Ειρήνη η Φλώρα και η γλυκιά Αλίνα. Όμως μόνο με την πρώτη εξ’ αυτών ήρθε «εις γάμου κοινωνίαν». Και αυτό το γάμο τον μοναδικό και ανεπανάληπτο – ως εικαστική παρέμβαση θα εκλαμβανόταν σήμερα- θέλω να σας τον περιγράψω:
Ο έρωτας ήτανε σφοδρός και η Ειρήνη που έφυγε για χάρη του απ’ το σπίτι της, πήγαινε ακόμη Λύκειο. Γι’ αυτό και με την επαναστατική ηθική της εποχής (σωτήριον έτος 1978) έπρεπε να «αποκατασταθεί» με γάμο. Ο πολιτικός ακόμη δεν υφίστατο και επελέγη η εκκλησία: Αγία Παρασκευή της Νέας Σμύρνης.
Ήταν καλοκαίρι. Ο ναός κατακλύστηκε από ένα περίεργο στην εμφάνιση πλήθος: Χαίτες μαλλιά γενειάδες τζην πέδιλα σαγιονάρες φούστες μακριές με φραμπαλά ταγάρια και σανδάλια. Σε μια γωνία στο πίσω μέρος έντρομοι 5-6 συγγενείς του Στέφανου. Ο νεωκόρος και ο παπάς έψαχναν μεσ’ στο πλήθος να εντοπίσουν τους μελλόνυμφους. Κάποια στιγμή τους βρήκαν: ήταν οι μόνοι που φοράγανε παπούτσια! Σκούρο παντελόνι με άσπρο πουκαμισάκι ο γαμπρός παρόμοια φούστα και πουκάμισο η νύφη. Ζήτησαν τις λαμπάδες να τις βάλουνε στις σιδερένιες θήκες τις τεράστιες και έβγαλε ο Βαγγέλης ο κουμπάρος από την κωλότσεπη δυο κοντά κεριά που τα έβαλαν σε δυο ποτήρια, σκούρα όμως κεριά και γνήσια από κερί που τα είχε πάρει από Αθηνάς και Ευριπίδου μαζί με ένα κιλό κουφέτα για το μοίρασμα στο τέλος. Έξω περίμενε και το μοναδικό μέσο μεταφοράς το άσπρο SEAT 127 του Χρήστου με τη λαμαρίνα του φούρνου στο πορτ-μπαγκάζ και τα 10 ψημένα κοτόπουλα Βοκτάς για το τραπέζι.
Όλα κυλήσανε ομαλά χωρίς σταυροκοπήματα αλλά εν πλήρη ησυχία, κάτι που ανάγκασε στο τέλος τον παπά να πει από άμβωνος: «Καταλαβαίνω ότι είστε άθεοι, δεν έκανε κανένας σας σταυρό αλλά για μένα ήτανε το πιο κατανυκτικό μυστήριο γάμου που έχω τελέσει! Γι’ αυτό και όλα τα έξοδα είναι της εκκλησίας!»
Πήρανε όλοι το κουφέτο τους και οι νεόνυμφοι μπήκαν στο SEAT με τα μοσχοβολιστά κοτόπουλα παίρνοντας μαζί και τον κουμπάρο στο σπίτι του οποίου στο Μοσχάτο θα γινότανε και το γαμήλιο γλέντι. Και όλοι κατηφορίσαμε προς τα εκεί με τα ταξί και λεωφορεία. Υπερυψωμένο ισόγειο σε παλιό διώροφο με βεραντούλα, ρετσίνα νταμιζάνα από την παρακείμενη ταβέρνα φορητό κασετόφωνο ζεϊμπέκικο στα λίγα τετραγωνικά και πολύ τραγούδι, ιδίως αργά πολύ αργά όταν κλείσαμε το κασετόφωνο και τραγουδάγαμε «δια ζώσης» καλλίφωνοι και μη στη διαπασών χωρίς να ενοχλούνται οι υπομονετικοί γειτόνοι.
Και είπαμε πολλά πάρα πολλά τραγούδια: από το «bella ciao-bella ciao» μέχρι την «Ελευσίνα» και το «Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι’ ασβέστη» και εκεί που υψώναμε τη φωνή αναψοκοκκινισμένοι και σηκώναμε το κεφάλι μας ψηλά, απλώναμε τα χέρια μας μηχανικά και αγγιζόμασταν τρυφερά στις πλάτες και έτσι όπως μας έπαιρναν στα «γιομάτα» κάτι δυνατές ριπές από τη μεθυστική μοσχοβολιά του διπλανού μας γιασεμιού, στο πίσω μέρος του μυαλού μας είχαμε τη βεβαιότητα -όχι το όραμα- ενός επερχόμενου καλύτερου κόσμου χωρίς να μας περνάει καθόλου από τον νου ότι εκείνη τη στιγμή εκεί σε αυτή τη βεραντούλα, είχαμε πιάσει κορυφή: βρισκόμασταν πολύ ψηλά πάρα πολύ και ότι μετά θα άρχιζε η πτώση!
Καλό ταξείδι Στέφανε! αγαπημένε σύντροφε συνοδοιπόρε!