ΛΟΡΔΟΣ BYRON: Ένας δαιμονισμένος Τσε Γκεβάρα της εποχής του!!!

Φέτος συμπληρώνονται 200 ακριβώς χρόνια από το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα το 1810 και σήμερα 19 Απριλίου είναι η επέτειος του θανάτου του στο πολιορκημένο Μεσολόγγι το 1824.
Ο Λόρδος Βύρων (George Gordon Lord Byron 1788-1824) ο μεγάλος αυτός ρομαντικός ποιητής της Αγγλίας υπήρξε ο επιφανέστερος Φιλέλληνας που προσέτρεξε να βοηθήσει τον αγώνα του λαού μας για ανεξαρτησία, δίνοντας όχι μόνο οικονομική βοήθεια αλλά και την ίδια του τη ζωή.
Διάσημη προσωπικότητα της εποχής του και από το ποιητικό του έργο, που υπήρξε πολύ σημαντικό και μεγάλο, αλλά και από τον πολυτάραχο και προκλητικό του βίο. Χλεύαζε διαρκώς την πουριτανική υψηλή κοινωνία και την εξουσία της χώρας του. Μια φορά μάλιστα μπήκε φουριόζος στην Βουλή των Λόρδων και έκραξε άγρια τον Έλγιν για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Με μία άκρως αχαλίνωτη και αποκλίνουσα ερωτική ζωή (αιμομιξία, παιδοφιλία, ομοφυλοφιλία) αποτελούσε το σύμβολο του απόλυτου κακού για την αγγλική αυτοκρατορία. Και ήταν αυτό το στοιχείο, νομίζω, που έκανε τους καθηγητές μας και τα σχολικά εγχειρίδια να υποβαθμίζουν τη συνεισφορά του στον αγώνα του ’21.
Και όπως ένας άλλος παγκόσμιος επαναστάτης, πολλά χρόνια αργότερα, έτσι και αυτός, εκτός από το κοινό στοιχείο της εύθραυστης υγείας τους, πίστευε ότι: «όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες στη χώρα μας πρέπει να προστρέχουμε και να βοηθάμε τους λαούς που είναι εξεγερμένοι και διεκδικούν την ελευθερία τους». Και όπως ο Τσε Γκεβάρα μετά την Κούβα πήγε να βοηθήσει το εξεγερμένο Κονγκό και τη Βολιβία, έτσι και ο BYRON πρώτα αναμείχθηκε με το «κίνημα των Καρμπονάρων» για την απελευθέρωση της Ραβένας από τον παπικό ζυγό και αργότερα όταν συνάντησε στην Πίζα στο σπίτι του ποιητή Σέλλεϋ τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον άκουσε να μιλάει με ενθουσιασμό για την ελληνική Επανάσταση, συγκινήθηκε βαθειά και επιστρέψας αμέσως στην Αγγλία άρχισε να συγκεντρώνει χρήματα για τον ελληνικό Αγώνα, πούλησε και όλα του τα υπάρχοντα, τα άλογα του, τα έπιπλα του, τα βιβλία του και τη θαλαμηγό του και οργάνωσε ορειβατικό πυροβολικό και υγειονομική υπηρεσία και αφού ναύλωσε το πλοίο «Ηρακλής» απέπλευσε για Ελλάδα και έφτασε στο Μεσολόγγι στις 4 Ιανουαρίου του 1824 όπου έτυχε αποθεωτικής υποδοχής. Αλλά ας αφήσουμε από εδώ και κάτω, τα λίγα που απομένουν, να μας τα πει με τη γλαφυρή της καθαρεύουσα η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη:
«…Ήτο πλήρους πυρετώδους ανυπομονησίας αναμένων να έλθη η στιγμή της πολεμικής εκστρατείας. Κατά τας ατελειώτους ημέρας της βροχής, κλεισμένος εις τον μικρόν του οικίσκον, κατετρύχετο υπό βαθυτάτης ανίας. Οι πεντήκοντα εκλεκτοί σωματοφύλακες του Σουλιώται πάνοπλοι τον περιεστοίχιζον νυχθημερόν. Αλλά μετ’ ου πολύ οι υπέρμετροι κόποι, αι κακουχίαι, το υγρόν κλίμα του Μεσολογγίου ήρχισαν να τον καταβάλλωσι. Την 15ην Φεβρουαρίου κατελήφθη υπό σφοδροτάτης νευρικής κρίσεως, ήτις είχεν όλα τα συμπτώματα της επιληψίας. Έκτοτε ο Βύρων εκυριεύθη υπό βαθυτάτης μελαγχολίας. «Θεέ μου, ανεφώνει, ας έλθει επιτέλους η ημέρα να ορμήσω εναντίον των Τούρκων και να εύρω τον θάνατον μαχόμενος!» Δυστυχώς η ευχή του δεν εισηκούσθη. Μετ’ ολίγας ημέρας έπεσεν εις την κλίνην πυρέσσων και την 19 Απριλίου, την επομένην του Πάσχα απέθανεν, έχων εις τα χείλη του το όνομα της κόρης του Άντας και της Ελλάδος.
Ο Βύρων, ως άνθρωπος και ποιητής, υπήρξεν εις των αρτιωτέρων αντιπροσώπων του ρωμαντισμού: ακόρεστος, υπερήφανος, ευέξαπτος, βίαιος, περιφρονητής της χρυσής μετριότητος και της ηρέμου ζωής, θεατρικός άμα και γενναιόψυχος. Η ποίησις του είνε πλήρης υπερβολών, πλουσία, αχαλίνωτος, με λαμπροτάτας αντιθέσεις, με μοναδικήν μουσικότητα και ορμήν ύφους.»
Και ευτυχώς που οι Μικρασιάτες πρόσφυγες, όσοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή πάνω από το Παγκράτι και μέχρι τον Υμηττό, σκέφθηκαν και έδωσαν στην περιοχή τους το όνομα του μεγάλου αυτού Φιλέλληνα και μας έμεινε ο Δήμος Βύρωνα να μας τον θυμίζει γιατί αλλιώς μπορεί και να τον είχαμε ξεχάσει.
Και εκεί στο Δήμο Βύρωνα σήμερα με πρωτοβουλία του Συλλόγου «Λόρδος Βύρων»
θα γίνουν σχετικές εκδηλώσεις για τις επετείους που ανέφερα στην αρχή.