Μια σοβαρή πρόταση για την αναγέννηση του αττικού τοπίου!

Κάθε σοβαρό ιστολόγιο που σέβεται το εαυτό του, πέραν των διαπιστώσεων και αναλύσεων που κάνει πάνω στα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας μας, θα πρέπει να προχωρεί και στη διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων. Ρεαλιστικών και υλοποιήσιμων, όχι γενικών και αφηρημένων σαν του πασόκ: «πράσινη ανάπτυξη» και πράσιν’ άλογα!
Έτσι λοιπόν και εμείς, μετά την ανάλυση των αιτίων της καταστροφής που κάναμε στις 23.8.2009 και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι καταπατητές που βγαίνουν στα κανάλια και κλαίγονται για την περιουσία τους είναι οι διαχρονικοί φυσικοί και ηθικοί εμπρηστές των δασών μας, ερχόμαστε εν πλήρη σοβαρότητα να διατυπώσουμε μια άκρως ρεαλιστική πρόταση για την αναγέννηση του αττικού τοπίου. Μια πρόταση μάλιστα με ελάχιστο έως μηδενικό κόστος για το κράτος και τους πολίτες.
Έτσι που έχουν βγει τώρα «πιάτο» όλα τα αυθαίρετα και φαίνονται ευκρινώς από ψηλά και από πλαγιαστά και «δίνουν στόχο» όπως λέγαμε παλιά επηρεασμένοι από πρόσφατους πολέμους και ανάλογες ταινίες, μπορούμε να απευθυνθούμε στην ισραηλινή πολεμική αεροπορία και να τους παρακαλέσουμε μιας και διέρχονται ένα μεγάλο, γι’ αυτούς, διάστημα απραξίας, αντί να πηγαίνουν να κάνουν τις ασκήσεις και τις βολές τους στην έρημο, να έρθουν εδώ και να κονιορτοποιήσουν όλα αυτά τα κατασκευάσματα που σαν τσιμπούρια κολλημένα πάνω στο σώμα ταλαίπωρου ζώου, μας αποκαλύφτηκαν σε όλο τους το φριχτό μεγαλείο.
Δεν θα τους πάρει πολύ, σε 2-3 μέρες, νομίζω, θα έχουν τελειώσει όλα. Και όλα, εννοείται, θα γίνουν μέσω της μυστικής διπλωματίας. Και προτείνουμε τους ισραηλινούς για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο κυριότερος: γιατί είναι πολύ ικανοί πιλότοι και πολύ εξασκημένοι στους βομβαρδισμούς οικιών. Η πείρα μετράει σε αυτά τα πράγματα. Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι ότι για λόγους εθνικής υπερηφανείας δεν μπορούμε να αποταθούμε στους εξ ανατολών γείτονες μας. Άσε που δεν έχουν οι άνθρωποι και την απαιτούμενη πείρα σε σπίτια και μπορεί να φτάσουν μέχρις εδώ το Μπραχάμι! Το Ισραήλ, πάλι, βρίσκεται πολύ μακριά μας –αυτοί έχουν τα μέσα να έρθουν, εμείς δεν μπορούμε να πάμε- και έτσι μπορούν να σωθούν και τα προσχήματα της μη ανταπόδοσης των χτυπημάτων, σε περίπτωση που Kαρατζαφέρηδες και Λιάνα Κανέλλη, εγείρουνε τέτοιο θέμα.
Θα περιοριστούμε σε διαβήματα στους διεθνείς οργανισμούς και σε συγκλήσεις αρμοδίων οργάνων όπου με δεδομένη την ισχύ των βομβαρδιστών, θα εκτονωθεί το πράγμα εντός πολύ σύντομου χρονικού διαστήματος. Θα έχει τρωθεί βέβαια το δικό μας γόητρο αλλά μπροστά στα περιβαλλοντικά οφέλη –θα περιφραχτούν όλες οι εκτάσεις και θα πρασινίσει πάλι η Αττική- που θα έχουμε, όλα αυτά μπορούν να παραβλεφτούν. Γιατί, ξέχασα να πω, ότι δέον να γίνουν και προληπτικοί βομβαρδισμοί όλων των αυθαιρέτων και όχι μόνο αυτών στα καμμένα. Καθώς και όλων αυτών των δήθεν νόμιμων οικιστικών μπουρτζοβλαχικών συνεταιρισμών με τα παραπλανητικά καλλιτεχνικά ονόματα.
Τέλος, μπήκε ένας προβληματισμός, πριν διατυπώσουμε την παρούσα πρόταση, αν θα πρέπει να ενημερωθούν οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων πριν την έναρξη των επιχειρήσεων για να τα εγκαταλείψουν. Ακούστηκαν φωνές για μη ειδοποίηση με το σκεφτικό ότι από άποψη πανίδας: οι κακόμοιρες οι χελωνίτσες που στέκουν ανάσκελα και καρβουνιασμένες, οι ψημμένες μέσα στις τρύπες τους σαυρίτσες και τα φιδάκια τα κακόμοιρα, τα κουνάβια οι ασβοί και οι αλεπούδες που στέκουν τώρα τυμπανισμένα, όλα αυτά τα πλασματάκια που δεν φταίξανε σε τίποτα, όλα αυτά λοιπόν από άποψη πανίδας, τυγχάνουν μεγαλύτερης αξίας από αυτής των καταπατητών. Άποψη που κρίθηκε ως ακραία και απορρίφθηκε. Προτείνουμε να ειδοποιηθούν έγκαιρα οι αυθαιρετούχοι!

Γενέθλια: κλείσαμε αισίως χρόνο!!!

Μέσα στο χαλασμό των πυρκαγιών πάρα λίγο να ξεχάσω τα blogoγενέθλια μου! Ο navarino-s έγινε ενός έτους. Αφού προηγήθηκαν δυο δοκιμαστικά, στις 25 Αυγούστου του 2008 δημοσίευσα την πρώτη μου ανάρτηση την οποία και παραθέτω στο τέλος. Ένας χρόνος πέρασε λοιπόν και αν κάνω εν τάχει έναν απολογισμό μπορώ να πω πως ότι το εγχείρημα όχι μόνο στέφθηκε από πλήρη επιτυχία, αλλά ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη για μένα προσδοκία. Δεν φανταζόμουν ότι μέσα σε αυτό το πέλαγος της εκ πρώτης όψεως ψυχρής και απρόσωπης τεχνολογίας, θα έβρισκα τόσες ευαίσθητες και ανήσυχες καρδιές, ψυχούλες τρυφερές ζεστές και ανθρώπινες. Ενεργούς πολίτες υψηλής συνείδησης με έγνοια για τον άνθρωπο και το περιβάλλον -και είχαμε αφορμές και αίτια πολλά για να φανούνε όλα αυτά- συνανθρώπους δηλαδή που σου δίνουν το δικαίωμα να λες: αξίζει τούτη η ζωή για να τη ζούμε! Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου καλοί συνάδελφοι για τούτη την ανέλπιστη χαρά, να είμαστε καλά και να τα λέμε!

-------------------------------

Δευτέρα, 25 Αύγουστος 2008

" Ραντεβού τον Σεπτέμβριο"

Η φράση αυτή παλαιότερα οριοθετούσε τις κινηματογραφικές σαιζόν. Γραφόταν με καλλιγραφικά γράμματα σε ένα στενόμακρο πανί που έμπαινε πάνω από τις εισόδους των κινηματογράφων γύρω στα τέλη Μάη και έμενε εκεί μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Στο ενδιάμεσο δούλευαν τα θερινά με επαναλήψεις. Έπαιζαν έργα του χειμώνα αλλά και επιτυχίες παλαιότερων χρόνων. «Χιροσίμα αγάπη μου», «Ο κλέφτης των ποδηλάτων», «Λα στράντα», «Όσο υπάρχουν άνθρωποι», ήταν κάποιες από τις ταινίες που παίζονταν κάθε καλοκαίρι. Με σπιθουράκια και γρατζουνιές και με φθαρμένες κόπιες παιζόντουσαν αλλά οι θεατές έδειχναν κατανόηση. Άλλωστε το εισιτήριο ήταν πολύ φτηνό σε σχέση με τους χειμωνιάτικους, σχεδόν το μισό.Τώρα οι κινηματογραφικές σαιζόν ισοπεδώθηκαν μέσα από έναν αέναο κύκλο πρώτων προβολών όχι μόνο στις αίθουσες με τον κλιματισμό αλλά και στα θερινά που τώρα είναι πανάκριβα. Προχτές στους Αμπελοκήπους με 8 Ευρώ εισιτήριο ακούγαμε το καζανάκι από διαμέρισμα της διπλανής πολυκατοικίας και την ημερήσια σύνοψη των αγωνισμάτων του Πεκίνου, από κάποια τηλεόραση ενός άλλου.

Άσε τις μάσες που πέφτουν. Τώρα έχουν προστεθεί και σάντουιτς και σουβλάκια ακόμη και μπιφτέκια. Δυό διπλανοί μας συνθεατές, ένας άντρας και μια γυναίκα, δεν έπαψαν να μασάνε ούτε ένα λεπτό. Είναι κάποιοι ευτραφείς συμπολίτες μας, βλέπεις, που πρέπει να πέφτουν σε αμηχανία ή και κατάθλιψη όταν σταματούν να δουλεύουν οι σιαγώνες τους. Ενώ κάποιοι άλλοι δεν χορταίνουν το κάπνισμα! Τρεις νεαροί μπροστά μας άναβαν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Μόνο δυο κοπέλες δίπλα μας είχαν κάποια κενά γιατί φουμάριζαν στριφτό και η διαδικασία αυτή τους έπαιρνε κάποιο χρόνο.Δυο άλλες κοπέλες πίσω μας δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους. Μιλούσαν ακατάπαυτα πολλές φορές ταυτόχρονα. Έλεγαν για κάποιον που δεν τηλεφώνησε παρ’ ότι ξέρανε ότι είχε γυρίσει από τις διακοπές του. Έλεγαν για κάποιαν άλλη. Έλεγαν ….έλεγαν, πολλά και διάφορα που ξέφυγαν της προσοχής μας γιατί έπρεπε να παρακολουθήσουμε, βλέπεις, και το έργο! Οι κοπέλες αυτές πρέπει να ανήκουν σε μια ιδιαίτερη και πολυάριθμη κατηγορία ανθρώπων που αρέσκονται να κουβεντιάζουν μπροστά στην μεγάλη οθόνη. Και έχω συναντήσει πάμπολλους τέτοιους στη μακρά σινεφίλ διαδρομή μου. Κάποιοι ανεξήγητοι βαθύτεροι λόγοι σε συνδυασμό με την εναλλαγή των εικόνων, διεγείρουν φαίνεται τον ομιλητικό τους οίστρο με τέτοια ένταση, όπως σε κάποιους άλλους άλλα πράγματα, διεγείρουν τη γενετήσια ορμή.

Αλλά το κερασάκι ήτανε στο τέλος όταν μας έβγαλαν από αλλού, όχι από εκεί που μπήκαμε. Γυρίσαμε κάτι στριφογυριστές σκάλες στρίψαμε από ‘δω στρίψαμε από ΄κει και αντί για την κατάφωτη λεωφόρο από όπου μπήκαμε, βρεθήκαμε σε ένα θεοσκότεινο στενό όπου τρομάξαμε να προσανατολιστούμε. Αυτό το φρούτο είναι καινούργιο και μου θυμίζει τις παλιές, παράνομες, χαρτοπαικτικές λέσχες με τις κρυφές εξόδους από όπου φυγάδευαν τους πελάτες τους στις εφορμήσεις της αστυνομίας.Ξέφυγα όμως. Τον απολογισμό, με κάποια αξιολόγηση, της περασμένης κινηματογραφικής σαιζόν -όπως ορίζεται με το παλαιό σύστημα- ήθελα να κάνω και έπεσα σε άλλα χωράφια. Θα επανέλθω.
Αναρτήθηκε από navarino-s

ΦΥΣΗ VS ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΩΝ !!!

Ναι! Αυτό ακριβώς παρακολουθούμε να εξελίσσεται στη ΒΑ Αττική δυο μέρες τώρα. Μια φύση που βιάζεται συστηματικά εδώ και χρόνια από έναν αχαλίνωτο μπουρτζοβλαχισμό της νεοπλουτιστικής μας λαμογιοκρατίας.
Ρουσφετολόγοι του δικομματισμού με παχυλούς μισθούς των ΔΕΚΟ, παντός είδους φακελάκηδες, μικρομεσαίοι κλέφτες του ΦΠΑ και εργοδότες της ανασφάλιστης εργασίας, με την ψηφοθηρική προτροπή της εξουσίας («αν το δηλώσεις θα το σώσεις»), τα στραβά μάτια των διεφθαρμένων τοπικών υπηρεσίων και πολεοδομίας, και τη φυσική αυτουργία των μπετονιέρων και των εργολάβων του Σαββατοκύριακου, κτίζουν και ξανακτίζουν επί χρόνια μέσα στα δάση της Αττικής και στις βουνοπλαγιές της όμορφης Πεντέλης. Κτίζουν γιατί γουστάρουν βλέπεις το πανοραμίκ και θέλουν πιάτο τον Ευβοϊκό και το Αιγαίο.
Αφήσαν τα Σεπόλια που έζησαν στα νιάτα τους, τον Αγ. Παντελεήμονα, τους Αμπελοκήπους τα Ιλίσια και την Κυψέλη και βιάζουν χρόνια και συστηματικά το όμορφο αττικό τοπίο. Μπετόν και μηχανήματα, αμάξια μεγάλου κυβισμού μέσα σε δάση, τσιγάρα αναμμένα απ’ το παράθυρο, σύρματα ηλεκτρικού μέσα σε δέντρα και ψησταριές μεσ’ στις αυλές και στις βεράντες. Δεν θέλει δα και κάτι πιο πολύ να ξεκινήσει το κακό. Μια νύχτα μάλιστα σαν την προχθεσινή με δυνατό αέρα. Η φύση φίλοι μου εκδικείται γιατί η φύση έχει του νόμους της, δεν παίρνει φακελάκι.
Μην τους κοιτάτε που κόπτονται τώρα και ωρύονται μπροστά στις κάμερες και όλο μιλάνε τάχα μου για εμπρηστές –μπορεί και κάποιοι να υπάρχουν- και που είναι το κράτος και το κράτος. Φταίει το κράτος και μάλιστα πολύ μα πιο πολύ φταίνε αυτοί οι ίδιοι. Οι καταπατητές και βιαστές, οι διαχρονικοί εμπρηστές της φύσης που την εκδίκηση της δυστυχώς θα την πληρώσουμε όλοι.
Μην κοιτάτε και τους δημοσιογράφους των καναλιών που ενώ οι κάμερες δείχνουν και ξαναδείχνουν τα σπίτια μεσ’ στο δάσος, κάνουν ότι δεν βλέπουν. Γιατί αν δεν εμπλέκονται, δεν θέλουν ίσως να κακοκαρδίσουν ένα ευάριθμο τηλεοπτικό κοινό των σαχλοεκπομπών που μας σερβίρουν. Αυτούς τους ίδιους δηλαδή «χατζηπρετεντέρηδες» που στα γεγονότα του Δεκέμβρη: ζουμάριζαν τις κάμερες με επιμονή σε κάδους που καιγόντουσαν και σε σπασμένα τζάμια, χύνοντας όλη τη χολή και όλο το μίσος τους πάνω σε εκείνα τα παιδιά που ξεσηκώθηκαν –έστω και με υπερβολές και με ακρότητες- ενάντια σε αυτή τη διεφθαρμένη κοινωνία, αυτή τη νεοελληνική ξεφτίλα που μας περιβάλλει και που κανένας συνειδητός πολίτης δεν μπορεί να ανεχτεί. Και όσα σας περιέγραψα ήτανε μόνο μια πτυχή της.
Φωτιές, φωτιές από τη μια και από την άλλη οι δήμαρχοι με τα πριόνια μαζί με ένα κράτος που χτίζει πολυκατοικίες στον Υμηττό. Φοβάμαι, τελικά, ότι το μόνο πράσινο που θα μας μείνει: θα είναι το μικρό παρκάκι της Ναυαρίνου στα Εξάρχεια και αυτό της Κύπρου και Πατησίων στην Κυψέλη. Δυο χώροι που στηθήκανε από ανθρώπους με ευαισθησίες, ανάμεσα τους και πολλά παιδιά, από εκείνα του Δεκέμβρη!

Εμείς του Στίβου οι εραστές!

Εμείς αποτελούμε και τις παράπλευρες απώλειες από αυτή τη συμφορά με τις ντόπες που βρήκε τα τελευταία χρόνια τον κλασσικό αθλητισμό. Κάτι έσπασε μέσα μας και δεν αναπληρώνεται. Χάθηκε η γοητεία του «ευ αγωνίζεσται» που κάποτε μας τράβηξε σε αυτόν. Και δεν μιλάω σαν αθλητές αλλά σαν λάτρεις. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος Ολλανδός φιλόσοφος Γουϊζίνγκα στο έργο του «Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι» εκδόσεις Γνώση: το παιχνίδι είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής των ανθρώπων ακόμη και σαν θεατών του. Γιατί ταυτίζονται με τους μετέχοντες σε αυτό και ζουν τις ίδιες συγκινήσεις.
Και εδώ θέλω να σημειώσω ότι θεωρώ πιο πετυχημένο τον αγγλικό όρο παιχνίδια (games) από τον δικό μας βαρύ όρο: «αγώνες».
Παιχνίδια λοιπόν που εμείς οι «αρπαγμένοι» των κουλουάρ των βαλβίδων και των σκαμμάτων, οι κάποιας και πάνω ηλικίας – οι νέοι δεν τσιμπάνε πια, κάτι που ισχύει και για τους Γερμανούς από ότι βλέπω αυτές τις ημέρες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Βερολίνου, όταν η κάμερα γυρίζει προς τους θεατές- συνεχίζουμε ακόμη να τα παρακολουθούμε παρ’ όλο ότι «τίποτα δεν είναι όπως παλιά».
Βγάλαμε σε σύνταξη τον Διακογιάννη και τον Φουντουκίδη –τον αλήστου μνήμης Βαγγέλη που περιγράφοντας αγώνα πάλης στην ασπρόμαυρη τηλεόραση που δεν ξεχώριζε τη μπλε από την κόκκινη φόρμα πρόσθεσε τη διευκρίνιση: «ο ανατσούμπαλος είναι ο Ρώσος»- και γερνάμε μαζί με τους Μαμουζελοαντωνιάδηδες γιατί εκτός από νέους θεατές δεν υπάρχουν, φαίνεται, ούτε και νέοι δημοσιογράφοι που να ασχοληθούν με το αντικείμενο.
Ξεκίνησα να παρακολουθώ το στίβο, ως μαθητής γυμνασίου, από τους Ολυμπιακούς του Τόκυο το 1964 με τον Αμπέμπε Μπικίλα και τον Μπρούμελ. Από τις εφημερίδες φυσικά. Μετά από καιρό στα «επίκαιρα» που παίζονταν στο σινεμά πριν την ταινία, βλέπαμε και εικόνες. Όπως εκείνος ο φοβερός συναγωνισμός για τη δεύτερη και τρίτη θέση στον Μαραθώνιο: Μπήκε δεύτερος ο Ιάπωνας –μετά βέβαια από τον αδιαμφισβήτητο Μπικίλα- σε ένα στάδιο που σείονταν από τα χειροκροτήματα και τις ιαχές και αρκετά πιο πίσω ένας πανύψηλος για τα δεδομένα του αγωνίσματος Εγγλέζος, ο οποίος άρχισε να σπιντάρει σαν τετρακοσάρης και λίγο πριν το τέλος να κλέβει τη δεύτερη θέση.
Το 1968, ως φοιτητής πιά, λόγω αδυναμίας της τότε νεοσύστατης τηλεόρασης και λόγω διαφοράς ώρας με την Πόλη του Μεξικού- ξενυχτήσαμε σε μια ΕΒΓΑ, Παιωνίου και Μιχ. Βόδα, πάνω από 50 άνθρωποι, παρακολουθώντας ραδιοφωνικά τις προσπάθειες του Χρ. Παπανικολάου στο επί κοντώ για μετάλλιο.
Εκείνη η Ολυμπιάδα απέδειξε ότι τότε παιζόντουσαν καθαρά τα πράγματα. Οι επιδόσεις και τα ρεκόρ που επιτεύχθηκαν λόγω μεγάλου υψομέτρου, όπως εκείνο το 8.90μ του Μπήμον στο μήκος, κάνανε πολλά χρόνια να σπάσουν! Αλλά και αργότερα το 1974 με την Επιστημιάδα στο ίδιο στάδιο, το 19.72΄ που έκανε στα 200μ ο μεγάλος Πιέτρο Μεννέα κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια μέχρι το 1996, περίοδο που το πάρτυ με τις νταμιζάνες των αναβολικών είχε φτάσει στο φόρτε του, και ήρθε ο Τζόνσον να το συντρίψει με 19.38΄! Σιγά ρε Πάπια! Όσο για το χτεσινό 19.19΄ του Μπολτ, ε! να μην το πάρω στο λαιμό μου το παιδί, μπορεί να είναι και φαινόμενο!!!
Το 1972 στο Μόναχο είχαμε τη φριχτή σφαγή των Εβραίων αθλητών από τον «Μαύρο Σεπτέμβρη» αλλά και τον Βαλερύ Μπορζώφ τον Άκη Μπούα και την 6η θέση από τον δικό μας Σταύρο Τζωρτζή στα 400μ με εμπόδια.
Μετά ήρθε και ο Χουαντορένα και η Μαρίτα Κοχ , ήρθε και η συμβία μου Ελένη με το ίδιο πάθος το οποίο έτσι δυνάμωσε με εκθετική αύξηση! Δεν χάναμε ούτε Βαλκανιάδα ούτε και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που γινόταν στη Λάρισα! Προσέχαμε πάντα να μη συμπέσουν οι διακοπές μας με τίποτα αγώνες. Γιατί προστέθηκε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, προστέθηκαν και τα μίτινγκ! Μόνο που κάποια στιγμή άρχισαν οι υποψίες αλλά εμείς κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε!
Και το κακό ξεκίνησε από εκεί που, θεωρητικά τουλάχιστον, ήτανε το προπύργιο της ευγενούς άμιλλας: από τις Χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού! Λόγοι προπαγάντας και πολιτικής εκμετάλλευσης οδήγησαν στην αχαλίνωτη ντόπα με ολέθρια αποτελέσματα. Ανεστάλη η περίοδος των κοριτσιών, χάθηκαν τα στήθη τους και βλέπαμε στα γυναικεία αγωνίσματα να παίρνουνε μέρος «άντρες» όπως εκείνη η σερνίκω η Κρατοσβίλοβα από την Τσεχοσλοβακία που με αυτό το στοιχειωμένο 1.53.29΄ στα 800μ από το 1983, θα αφήσει ίσως ένα ρεκόρ για την αιωνιότητα, αφού δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει για πολλά χρόνια που πάλευε, ούτε η άλλη σερνίκω η Μούτολα από την Μοζαμβίκη!
Και καλά, η περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης δεν πολυφάνηκε λόγω του πληθυσμού της αλλά αυτή της Ανατολικής Γερμανίας, μια χώρα 15 εκατομ. ανθρώπων να παίρνει τη δεύτερη ή τρίτη θέση υπερσκελίζοντας χώρες σαν τις ΗΠΑ τη Γερμανία τη Μ. Βρετανία και την Ιταλία, ήτανε σκαστή! Πράγμα που αποδείχτηκε αργότερα με τους θανάτους των κολυμβητριών.
Μόνο που την τέχνη της ντόπας την έκλεψαν οι «σπόνσορες» οι πολυεθνικές δηλαδή εταιρίες αθλητικών ειδών και τότε έγινε ο Μεγάλος Χαμός!!! Ο μόνος που αντιστάθηκε και δεν δέχτηκε σπόνσορα ούτε και κρατική ενίσχυση –κάτι σαν την Μπαρτσελόνα στο ποδόσφαιρο- ήταν ο Βρετανός αθλητής των 800 και 1500μ ο τελευταίος άρχοντας των κουλουάρ: ο Σεμπάστιαν Κόε! Έφτιαξε δικό του γήπεδο για να προπονείται και μετακινιόταν από αγώνες σε αγώνες με δικά του έξοδα. Τώρα ο κάθε αθλητής ανήκει σε κάποια πολυεθνική εταιρία. Του έχουνε δίπλα ψυχολόγους γυμναστές μασέρ υπεύθυνους τύπου και όσο βελτιώνονται οι επιδόσεις τόσο ανεβαίνει ο αριθμός των συμβούλων! Μην κοιτάτε αυτούς τους όλο μαγκιά-κλανιά αφροαμερικανούς με τα σιτροέν γυαλιά και τα φακαντόρα που κάνουν γκριμάτσες στο φακό και λένε όλο… εγώ! εγώ! καθώς δείχνουν τον εαυτό τους και επιμένει η κάμερα και τους δείχνει σαν φαβορί, τους δείχνει και τους ξαναδείχνει και όλο τους εκθειάζουν οι μαμουζέλοι και πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να δούμε τους υπόλοιπους μετέχοντες του αγωνίσματος, μην τους κοιτάτε και νομίζετε πως έχουν κάποια αξία: πιόνια και άβουλα όντα είναι όλοι τους! Ένας προχτές στο Βερολίνο είχε κουρέψει στα μαλλιά του το σήμα της εταιρίας του της ΝΙΚΕ. Τόσα μεγάλα προβλήματα ταλανίζουν τον πλανήτη και βγαίνουνε στη μεικτή ζώνη και στις συνεντεύξεις και δεν λένε τίποτα για κάτι, όταν στο Μεξικό το ’68 οι προκάτοχοι τους σπίντερ σήκωναν τις γροθιές την ώρα της υπόκρουσης του εθνικού τους ύμνου.
Και θα μου πείτε τώρα, μετά από αυτά γιατί να βλέπω ακόμη στίβο; Βλέπω γιατί δεν είναι μόνο η εξάρτηση και τα παυλοφικά τα σύνδρομα, δεν είναι μόνο η κρυφή ελπίδα να γυρίσει το παλιό και καθαρό (που δεν γυρίζει!) είναι και κάτι άλλα πραγματάκια κάτι μικροχαρές: όπως να βλέπω αθλήτριες από ισλάμ χωρίς μαντήλα, να βλέπω να κερδίζει ο άσημος τις φίρμες! Ακόμη και κακίες κάποιες: να βλέπω π.χ. να χάνει αυτή η ‘απατεώνισα’ η Ισιμπάγιεβα που θησαυρίζει ανεβάζοντας πόντο τον πόντο το παγκόσμιο ρεκόρ, όπως ακριβώς μας δούλευε εδώ και χρόνια ο και προπονητής της «μεγαλοαπατεώνας» Μπούμκα!
Βλέπω ακόμα στίβο γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής υπάρχει ακόμα ο Περικλής Ιακωβάκης με τη γυμνάστρια του Μαίρη απ’ το γυμνάσιο των Λεχαινών, ο Περικλής που με το βλέμμα και το λόγο του με πείθει ότι κρύβει μέσα του μια τεράστια ψυχή μια «τρέλα» δηλαδή για το θεωρητικά αδύνατο που δεν χρειάζεται ποτέ αναβολικά!

ΤΟ ΘΕΣΠΕΣΙΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ!!!

Και σοβαρολογώ! Δεν κάνω χιούμορ!

Κάθε φορά που γυρίζω στην Αθήνα από διακοπές στο χωριό ή σε άλλα μέρη της Ελλάδας εκείνο που ευχαριστιέμαι γιατί μου έλειψε, είναι το νερό της. Εύγευστο, χωνευτικό και ξεδιψαστικό αποτελεί ένα σπουδαίο δώρο στους κατοίκους αυτής της πόλης, που δυστυχώς δεν το εκτιμάμε έτσι άφθονο που το βλέπουμε να τρέχει.

Και δεν είναι μόνο ότι εμπιστεύεσαι, ας πούμε, τη γευστική σου πείρα για να βγάλεις τέτοια συμπεράσματα αλλά και επιστημονικά το νερό της ΕΥΔΑΠ παρέχει τον υψηλότερο βαθμό ασφαλείας για την υγεία των πολιτών. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στο τι γίνεται στις 4 Μονάδες Επεξεργασίας Νερού Επεξεργασία Νερού - ΕΥΔΑΠ Α.Ε. που διαθέτει, αλλά και στούς ελέγχους της ποιότητας του Έλεγχος Ποιότητας - ΕΥΔΑΠ Α.Ε. που πραγματοποιούνται καθημερινά με ειδικά μηχανήματα.

Μην κοιτάτε που η εν λόγω εταιρία διεπόμενη από τις γνωστές δημοσιοκρατικές αγκυλώσεις, δεν προχωράει στην εμφιάλωση αυτού του πολύ καλού νερού που διαθέτει και αφήνει την αγορά του σε άγνωστης προέλευσης και αμφιβόλου ποιότητας εμφιαλωμένα.

Και καλά μπορεί η 3Ε που μαζί με την Κόκα-Κόλα διανέμει το ΑΥΡΑ, να διαθέτει μηχανήματα επεξεργασίας και να μην υπάρχει πρόβλημα υγείας. Έχει κατορθώσει όμως με τη διαφήμιση να πάρει τη μερίδα του λέοντος στη χρυσοφόρα αγορά του εμφιαλωμένου, με ένα νερό που κατ' εμέ αποτελεί την επιτομή της ανοστιάς και της αγευστίλας (sic). Ένα υγρό πράγμα που το κατεβάζεις για να μην πάθεις αφυδάτωση!

Αυτά τα ολίγα και θα επανέλθω γιατί το νερό είναι η ζωή μας και κάποιοι ανεγκέφαλοι που μας κυβερνούν αρχίζουν να δρομολογούν την εκποίηση του στους ξένους! Κάτι που δεν νομίζω ότι θα περάσει και τόσο εύκολα!