Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Εμείς του Στίβου οι εραστές!

Εμείς αποτελούμε και τις παράπλευρες απώλειες από αυτή τη συμφορά με τις ντόπες που βρήκε τα τελευταία χρόνια τον κλασσικό αθλητισμό. Κάτι έσπασε μέσα μας και δεν αναπληρώνεται. Χάθηκε η γοητεία του «ευ αγωνίζεσται» που κάποτε μας τράβηξε σε αυτόν. Και δεν μιλάω σαν αθλητές αλλά σαν λάτρεις. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος Ολλανδός φιλόσοφος Γουϊζίνγκα στο έργο του «Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι» εκδόσεις Γνώση: το παιχνίδι είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής των ανθρώπων ακόμη και σαν θεατών του. Γιατί ταυτίζονται με τους μετέχοντες σε αυτό και ζουν τις ίδιες συγκινήσεις.
Και εδώ θέλω να σημειώσω ότι θεωρώ πιο πετυχημένο τον αγγλικό όρο παιχνίδια (games) από τον δικό μας βαρύ όρο: «αγώνες».
Παιχνίδια λοιπόν που εμείς οι «αρπαγμένοι» των κουλουάρ των βαλβίδων και των σκαμμάτων, οι κάποιας και πάνω ηλικίας – οι νέοι δεν τσιμπάνε πια, κάτι που ισχύει και για τους Γερμανούς από ότι βλέπω αυτές τις ημέρες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Βερολίνου, όταν η κάμερα γυρίζει προς τους θεατές- συνεχίζουμε ακόμη να τα παρακολουθούμε παρ’ όλο ότι «τίποτα δεν είναι όπως παλιά».
Βγάλαμε σε σύνταξη τον Διακογιάννη και τον Φουντουκίδη –τον αλήστου μνήμης Βαγγέλη που περιγράφοντας αγώνα πάλης στην ασπρόμαυρη τηλεόραση που δεν ξεχώριζε τη μπλε από την κόκκινη φόρμα πρόσθεσε τη διευκρίνιση: «ο ανατσούμπαλος είναι ο Ρώσος»- και γερνάμε μαζί με τους Μαμουζελοαντωνιάδηδες γιατί εκτός από νέους θεατές δεν υπάρχουν, φαίνεται, ούτε και νέοι δημοσιογράφοι που να ασχοληθούν με το αντικείμενο.
Ξεκίνησα να παρακολουθώ το στίβο, ως μαθητής γυμνασίου, από τους Ολυμπιακούς του Τόκυο το 1964 με τον Αμπέμπε Μπικίλα και τον Μπρούμελ. Από τις εφημερίδες φυσικά. Μετά από καιρό στα «επίκαιρα» που παίζονταν στο σινεμά πριν την ταινία, βλέπαμε και εικόνες. Όπως εκείνος ο φοβερός συναγωνισμός για τη δεύτερη και τρίτη θέση στον Μαραθώνιο: Μπήκε δεύτερος ο Ιάπωνας –μετά βέβαια από τον αδιαμφισβήτητο Μπικίλα- σε ένα στάδιο που σείονταν από τα χειροκροτήματα και τις ιαχές και αρκετά πιο πίσω ένας πανύψηλος για τα δεδομένα του αγωνίσματος Εγγλέζος, ο οποίος άρχισε να σπιντάρει σαν τετρακοσάρης και λίγο πριν το τέλος να κλέβει τη δεύτερη θέση.
Το 1968, ως φοιτητής πιά, λόγω αδυναμίας της τότε νεοσύστατης τηλεόρασης και λόγω διαφοράς ώρας με την Πόλη του Μεξικού- ξενυχτήσαμε σε μια ΕΒΓΑ, Παιωνίου και Μιχ. Βόδα, πάνω από 50 άνθρωποι, παρακολουθώντας ραδιοφωνικά τις προσπάθειες του Χρ. Παπανικολάου στο επί κοντώ για μετάλλιο.
Εκείνη η Ολυμπιάδα απέδειξε ότι τότε παιζόντουσαν καθαρά τα πράγματα. Οι επιδόσεις και τα ρεκόρ που επιτεύχθηκαν λόγω μεγάλου υψομέτρου, όπως εκείνο το 8.90μ του Μπήμον στο μήκος, κάνανε πολλά χρόνια να σπάσουν! Αλλά και αργότερα το 1974 με την Επιστημιάδα στο ίδιο στάδιο, το 19.72΄ που έκανε στα 200μ ο μεγάλος Πιέτρο Μεννέα κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια μέχρι το 1996, περίοδο που το πάρτυ με τις νταμιζάνες των αναβολικών είχε φτάσει στο φόρτε του, και ήρθε ο Τζόνσον να το συντρίψει με 19.38΄! Σιγά ρε Πάπια! Όσο για το χτεσινό 19.19΄ του Μπολτ, ε! να μην το πάρω στο λαιμό μου το παιδί, μπορεί να είναι και φαινόμενο!!!
Το 1972 στο Μόναχο είχαμε τη φριχτή σφαγή των Εβραίων αθλητών από τον «Μαύρο Σεπτέμβρη» αλλά και τον Βαλερύ Μπορζώφ τον Άκη Μπούα και την 6η θέση από τον δικό μας Σταύρο Τζωρτζή στα 400μ με εμπόδια.
Μετά ήρθε και ο Χουαντορένα και η Μαρίτα Κοχ , ήρθε και η συμβία μου Ελένη με το ίδιο πάθος το οποίο έτσι δυνάμωσε με εκθετική αύξηση! Δεν χάναμε ούτε Βαλκανιάδα ούτε και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που γινόταν στη Λάρισα! Προσέχαμε πάντα να μη συμπέσουν οι διακοπές μας με τίποτα αγώνες. Γιατί προστέθηκε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, προστέθηκαν και τα μίτινγκ! Μόνο που κάποια στιγμή άρχισαν οι υποψίες αλλά εμείς κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε!
Και το κακό ξεκίνησε από εκεί που, θεωρητικά τουλάχιστον, ήτανε το προπύργιο της ευγενούς άμιλλας: από τις Χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού! Λόγοι προπαγάντας και πολιτικής εκμετάλλευσης οδήγησαν στην αχαλίνωτη ντόπα με ολέθρια αποτελέσματα. Ανεστάλη η περίοδος των κοριτσιών, χάθηκαν τα στήθη τους και βλέπαμε στα γυναικεία αγωνίσματα να παίρνουνε μέρος «άντρες» όπως εκείνη η σερνίκω η Κρατοσβίλοβα από την Τσεχοσλοβακία που με αυτό το στοιχειωμένο 1.53.29΄ στα 800μ από το 1983, θα αφήσει ίσως ένα ρεκόρ για την αιωνιότητα, αφού δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει για πολλά χρόνια που πάλευε, ούτε η άλλη σερνίκω η Μούτολα από την Μοζαμβίκη!
Και καλά, η περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης δεν πολυφάνηκε λόγω του πληθυσμού της αλλά αυτή της Ανατολικής Γερμανίας, μια χώρα 15 εκατομ. ανθρώπων να παίρνει τη δεύτερη ή τρίτη θέση υπερσκελίζοντας χώρες σαν τις ΗΠΑ τη Γερμανία τη Μ. Βρετανία και την Ιταλία, ήτανε σκαστή! Πράγμα που αποδείχτηκε αργότερα με τους θανάτους των κολυμβητριών.
Μόνο που την τέχνη της ντόπας την έκλεψαν οι «σπόνσορες» οι πολυεθνικές δηλαδή εταιρίες αθλητικών ειδών και τότε έγινε ο Μεγάλος Χαμός!!! Ο μόνος που αντιστάθηκε και δεν δέχτηκε σπόνσορα ούτε και κρατική ενίσχυση –κάτι σαν την Μπαρτσελόνα στο ποδόσφαιρο- ήταν ο Βρετανός αθλητής των 800 και 1500μ ο τελευταίος άρχοντας των κουλουάρ: ο Σεμπάστιαν Κόε! Έφτιαξε δικό του γήπεδο για να προπονείται και μετακινιόταν από αγώνες σε αγώνες με δικά του έξοδα. Τώρα ο κάθε αθλητής ανήκει σε κάποια πολυεθνική εταιρία. Του έχουνε δίπλα ψυχολόγους γυμναστές μασέρ υπεύθυνους τύπου και όσο βελτιώνονται οι επιδόσεις τόσο ανεβαίνει ο αριθμός των συμβούλων! Μην κοιτάτε αυτούς τους όλο μαγκιά-κλανιά αφροαμερικανούς με τα σιτροέν γυαλιά και τα φακαντόρα που κάνουν γκριμάτσες στο φακό και λένε όλο… εγώ! εγώ! καθώς δείχνουν τον εαυτό τους και επιμένει η κάμερα και τους δείχνει σαν φαβορί, τους δείχνει και τους ξαναδείχνει και όλο τους εκθειάζουν οι μαμουζέλοι και πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να δούμε τους υπόλοιπους μετέχοντες του αγωνίσματος, μην τους κοιτάτε και νομίζετε πως έχουν κάποια αξία: πιόνια και άβουλα όντα είναι όλοι τους! Ένας προχτές στο Βερολίνο είχε κουρέψει στα μαλλιά του το σήμα της εταιρίας του της ΝΙΚΕ. Τόσα μεγάλα προβλήματα ταλανίζουν τον πλανήτη και βγαίνουνε στη μεικτή ζώνη και στις συνεντεύξεις και δεν λένε τίποτα για κάτι, όταν στο Μεξικό το ’68 οι προκάτοχοι τους σπίντερ σήκωναν τις γροθιές την ώρα της υπόκρουσης του εθνικού τους ύμνου.
Και θα μου πείτε τώρα, μετά από αυτά γιατί να βλέπω ακόμη στίβο; Βλέπω γιατί δεν είναι μόνο η εξάρτηση και τα παυλοφικά τα σύνδρομα, δεν είναι μόνο η κρυφή ελπίδα να γυρίσει το παλιό και καθαρό (που δεν γυρίζει!) είναι και κάτι άλλα πραγματάκια κάτι μικροχαρές: όπως να βλέπω αθλήτριες από ισλάμ χωρίς μαντήλα, να βλέπω να κερδίζει ο άσημος τις φίρμες! Ακόμη και κακίες κάποιες: να βλέπω π.χ. να χάνει αυτή η ‘απατεώνισα’ η Ισιμπάγιεβα που θησαυρίζει ανεβάζοντας πόντο τον πόντο το παγκόσμιο ρεκόρ, όπως ακριβώς μας δούλευε εδώ και χρόνια ο και προπονητής της «μεγαλοαπατεώνας» Μπούμκα!
Βλέπω ακόμα στίβο γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής υπάρχει ακόμα ο Περικλής Ιακωβάκης με τη γυμνάστρια του Μαίρη απ’ το γυμνάσιο των Λεχαινών, ο Περικλής που με το βλέμμα και το λόγο του με πείθει ότι κρύβει μέσα του μια τεράστια ψυχή μια «τρέλα» δηλαδή για το θεωρητικά αδύνατο που δεν χρειάζεται ποτέ αναβολικά!

18 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Τι θλίψη αλήθεια να παρακολουθείς ένα εξωφρενικό παγκόσμιο ρεκόρ και να μην μπορείς να το χαρείς.

Προτείνω το Σπάρταθλο με τα 246 του χιλιόμετρα που δίνει στον νικητές τερματίσαντες μια κούπα νερό απο τον Ευρώτα κι ένα στεφάνι ελιάς.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Δεν παρακολούσα ποτέ πολύ τον κλασσικό αθλητισμό εν αντιθέση με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή τη Φόρμουλα 1 τα οποία με πωρώνανε όταν ήμουνα μικρότερος.

Αν ο Περικλής Ιακωβάκης δεν ντοπάρετε τότε του βγάζω το καπέλο.

Γιατί αποκαλείς τον Μπούμκα "μεγαλοαπατεώνας"; Επειδή ανέβαζε το ρεκόρ του κάθε φορά κατά ένα πόντο;

crispy είπε...

Απολαυστικότατο! Εξαιρετικότατο! Και τι μας θυμίσατε! Μικρή ήμουν φανατική θαυμάστρια των Ανατολικοευρωπαίων αθλητριών , άργησα πολύ να μυριστώ τι έτρεχε. Χαίρομαι που κι εσείς δεχτήκατε με χαρά την ήττα της Ισινμπάγιεβα προχθές-κι εμείς το ίδιο! Κι εμείς επίσης ενθουσιαζόμαστε όταν μικρά ονόματα κατατροπώνουν τα θηρία! Κι ο Περικλής αξιοπρεπέστατος , πάντα σταθερός και πάντα μαχητής -κι ευτυχώς καθόλου βεντέτα.
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για τον στίβο αλλά θα σταματήσω εδώ-τα υπόλοιπα στις 7 στην ΕΤ-1!
Y.Γ.: Έχετε δίκιο, δεν έχει πολλούς θεατές στο Βερολίνο.

μ είπε...

Όντως απολαυστικότατη ανάρτηση!
Συμφωνώ με τον Τσαλαπετεινό. Όταν είδα τα ΠΡ του Μπολτ τόσο στα 100 όσο και στα 200 μέτρα δεν εντυπωσιάστηκα. Είμαι πολύ καχύποπτος και υποψιάζομαι ότι σύντομα ή όχι σύντομα θα δημοσιευτεί ότι ήταν ντοπέ. Αυτό βέβαια αδικεί τον αθλητή, οποιονδήποτε αθλητή, αλλά εκεί έχουμε φτάσει. Είμαστε καχύποπτοι με οτιδήποτε μας φαίνεται εξωπραγματικό από πλευράς επίδοσης. Εδώ πιστεύουμε γενικά ότι ντοπάρονται, πόσο μάλλον οι πρωτοκλασάτοι. Η διαφορά από τους υπόλοιπους είναι ότι οι εταιρίες και τα επιτελεία τους βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από την WADA στο ντόπινγκ!
Με τον όρο games ακόμα διαφωνώ, μου φαίνεται σα να βγήκε από κλιπάκι της coca cola και δεν μπορώ να τον ασπαστώ, παρά τα όσα γίνονται. Για τον Ιακωβάκη δε γνωρίζω αν ντοπάρεται ή όχι, ελπίζω όχι το παλικάρι. Δυστυχώς όμως η χώρα μας έχει πολύ μελανή και πρόσφατη ιστορία σε αυτό το θέμα. Δυστυχώς.
Όπως εσείς, έτσι και γω αγαπώ το στίβο και μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ. Ελπίζω κάτι να γίνει και να επιστρέψουμε στις καλές εποχές που οριακά πρόλαβα. Όπως επίσης ελπίζω να μην συμβιβαστούμε ποτέ με το ντόπινγκ και το θεωρήσουμε δεδομένη κατάσταση.

Καλησπέρα :)

navarino-s είπε...

@Τσαλαπετεινέ γειά σου!
Το διατυπώνεις πολύ ωραία αυτό για την παράξενη θλίψη.
Σπάρταθλο λοιπόν!

navarino-s είπε...

@ΙωάννηΚ γειά χαρά!
Για τον Ιακωβάκη δεν μπορώ να σε διαβεβαιώσω 100%, την προσωπική μου ενστικτώδη εκτίμηση εκφράζω και ελπίζω να μην κάνω λάθος.

navarino-s είπε...

@crispy καλησπέρα!
Χαίρομαι ιδιαίτερα για την ταύτιση των συναισθημάτων ως προς την Ισιμπάγεβα αλλά και την εκτίμηση προς τον Ιακωβάκη.

Παρέλειψα προχθές να εκφράσω τα ειλικρινή συγχαρητήρια μου προς την πρώην δευτεραθλήτρια της μαθητιώσας Μελβούρνης! Δεν ήταν και λίγο πράγμα αυτό γιατί οι Αυστραλοί είναι λαός που αθλείται έντονα παιδιόθεν!

navarino-s είπε...

@ΙωάννηΚ ....ξέχασα να σου για τον χαρακτηρισμό του Μπούμκα: τον αποκαλώ έτσι τον Μπούμκα γιατί το παγκόσμιο ρεκόρ από τα 5.95 μέχρι τα 6.14 το κατέρριψε 35 φορές με δόσεις πόντο τον πόντο(17 ανοιχτού και 18 κλειστού στίβου)εξαργυρώνοντας το με άφθονο χρυσάφι αφού τα παγκόσμια ρεκόρ χρυσοπληρώνονται τώρα και στους επίσημους αγώνες και στα μίτινγκ.
Καλά έκανε ο άνθρωπος για πάρτη του αλλά αυτό ήταν αδιανόητο εθεωρείτο κοροίδία για τα παλιά καθαρά χρόνια: ο αθλητής κάθε φορά έβαζε τον πήχυ στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του.

navarino-s είπε...

@Μάνο καλησπέρα!
Πολύ σωστά τα λες για την wada και καλά κάνεις και είσαι καχύποπτος.
Όσο για τους δικούς μας μόνο αυτοί που "δεν κατούρησαν" φέρουν πλέον τον τίτλο του/της ολυμπιονίκου! Αλλά το κακό είναι που μας κορόϊδευαν και από πάνω, είχε πει το 2004 η Χαλκιά, μετά την ιστορία της Θάνου και του Κεντέρη: "χαρίζω το μετάλλιο στον Κώστα και την Κατερίνα και τους συμπαρίσταμαι για την άδικη δοκιμασία που περνάνε"!!! Μαζί κοπανάγανε τα σφηνάκια και έκανε την οσία το κορίτσι μας!!!

ELvA είπε...

Η αναρτηση σου, αγαπητε navarino,
ηταν ακρως κατατοπιστικη. Οπως ειπαν και αλλοι, παραπανω, οταν ειμασταν μικροι ειχαμε μανια με αθλητες και αθλητριες, ειναι κριμα ομως, που τα τελευταια χρονια, καποιοι μας 'εκλεψαν' το χαμογελο απο το στομα , αφου διαπιστωσαμε οτι οι περισσοτεροι λιγo- πολυ επαιρναν /παιρνουν ντοπινγκ. Τελικα φοβαμαι οτι ισχυει σε μεγαλο βαθμο αυτο που ειπε κι ο φιλος Μανος. Ειναι μεχρι να τους ανακαλυψουν οτι ντοπαρονται,αλλιως,
παει και το Αρχαιο Πνευμα Αθανατο και ολα οσα αυτο συμβολιζε, στο παρελθον. Μερικες φορες, παντως, μια νικη καποιων μικρων, ασημαντων και απο φτωχες χωρες που διαθετουν,
ομως, αληθινη ψυχη και κουραγιο ειναι αρκετη να σε κανει να νοιωσεις οτι δε..ξεπουληθηκαν και ολα σ αυτο το κοσμο!
Υπαρχει ελπιδα, αλλα, φυσικα, οχι σ αυτους που γυρνανε με το σημα της Νike & της Coca Cola επανω τους...
Τελος,να πω οτι οι αληθινοι αθλητες
για εμενα ειναι, πια, μονο οι συμμετεχοντες σε Παραολυμπιακους!
Εκει, βλεπεις το αληθινο νοημα των αγωνων και ειλικρινα τους βγαζω το καπελλο, γιατι εχουν και ψυχη και αντοχη και ο κοσμος θα επρεπε να τους συμπαραστεκεται ακομη περισσοτερο!

Tyler Durden είπε...

δυστυχώς έτσι είναι ναβαρίνε με την "επιστημονικοποίηση" του αθλητισμού και αυτές τις μέρες φτάσαμε στο σημείο να μην ξέρουμε τι φύλου είναι ένας/μία αθλητής/τρια ηλικίας 18 χρονών!

Saq είπε...

Εγώ πάντως navarino έχω πει ότι πλέον δεν πρέπει να βραβεύονται οι αθλητές στον στίβο, αλλά να νομιμοποιηθεί η ντόπα, οι αθλητές να χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία και να παίρνει μετάλιο η καλύτερη εταιρία παραγωγής αναβολικών. Εκεί τον φτάσαμε τον στίβο.

Χαρακρηριστικά θα σου πω ότι ένας γνωστός μου, πολύ καλός αθλητής του άλματος εις μήκος (πήδηξε μπροστά μας αυτοκίνητο από τη μια πλευρά στην άλλη κατά μήκος της μικρής πλευρά του), με αρκετές διακρίσεις σε αγώνες της ηλικίας του, μόλις έφτασε ο καιρός να επιλέξει αν θα συνεχίσει ώστε να κάνει πρωταθλητισμό τον πλησίασαν και του είπαν ότι για να έχει "μέλλον" και να μπορέσει να σταθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, πρέπει να αρχίσει να παίρνει αναβολικά. Καταλαβαίνεις; Είπαν σε παιδί 17-18 χρόνων ότι μόνο με τα χάπια μπορεί να προχωρήσει!

Εγώ προσωπικά πλέον δεν τρέφω κανένα θαυμασμό για αυτούς τους αθλητές όσο κι αν μου αρέσει ο στίβος.

Έχω γράψει ολίγα για την ξεφτίλα των ολυμπιακών εδώ...
http://thessalotipota.blogspot.com/2008/08/blog-post_08.html

lagarto είπε...

αχ ρε ναβαρίνο μου καλά τα λες!
εσύ τουλάχιστον έζησες και τις ωραίες εποχές του στίβου!εγώ μόνο διαβάζοντας και βλέποντας κάτι βίντεο, αλλά δεν είναι το ίδιο...
θυμάμαι όταν ήμουν 8 χρονών, το 1997 και γινόταν στην Αθήνα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα,ο μπάμπάς μου μας είχε πάει με την αδερφή μου 2 ή 3 φορές!ήταν η πρώτη μου επαφή με το στίβο από κοντά και ενθουσιάστηκα!
θυμάμαι ότι είχα πάει τότε που ο Παπακώστας αγωνιζόταν στο άλμα εις ύψος και η Ξάνθου στο μήκος!και είχα δει και τον Μπούμκα που ήταν το τελευταίο του παγκόσμιο αν θυμάμαι καλά. παρόλο που έκανε ό,τι έκανε παραμένει ένας από τους θρύλους του αθλητισμού, βέβαια όχι ισάξιος με άλλους παλαιότερους!
ε από τότε πάντα παρακολουθούσα στίβο, ώσπου αποφάσισα να πάω κιόλας!αλλά για 2 χρόνια μόνο αφού η έλλειψη εγκαταστάσεων για προπόνηση στο ακόντιο στο κοντινό μου στάδιο με απέτρεψαν...ούτε εγκαταστάσεις αλλά ούτε και έμπιστες ομάδες βρίσκεις!όλοι κοιτάνε πώς θα πάρουν τα λεφτά από τις δικές σου επιτυχίες!αν δεν τους φέρνεις επιτυχίες ή σε διώχνουν ή σε πιέζουν να πάρεις "συμπληρώματα"...εκεί καταντήσαμε τον κλασικό αθλητισμό!
κι εγώ πραγματικά πλέον δεν ενθουσιάζομαι από κανένα ρεκόρ στο στίβο...
αλλά μ'αρέσει να βλέπω για τους λόγους που ανέφερες κι εσύ στην ανάρτησή σου!

navarino-s είπε...

@Elva γειά σου!
Έχεις απόλυτο δίκιο για το "αρχαίο πνε......κλπ" και τη σημερινή ξεφτίλα!
Δεν θέλω να σε κακοκαρδίσω αλλά αυτό που λές σαν ελπίδα, δυστυχώς μία από τα ίδια είναι: πιάνουν περισσότερα κρούσματα ντοπαρίσματος στους παραολυμπιακούς!!! Μόνο που για ευνόητους λόγους υποβαθμίζεται η δημοσιότητα τους.

navarino-s είπε...

@tyler
είσαι νέος, δεν πρόλαβες εκείνη την Κρατοσβίλοβα να δεις τι σερνίκαρος ήτανε! και οι δικοί μας οι εκφωνητές πανηγυρίζανε τότε για το ρεκόρ.

navarino-s είπε...

@newton
Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες για το βραβείο της καλύτερης ντόπας αλλά και αυτό που καταθέτεις για το φίλο σου!

navarino-s είπε...

@lagartaki μου γειά σου!
Ευτυχώς κορίτσι μου που δεν έμπλεξες τότε με το ακόντιο! Θα χάναμε από τη blogόσφαιρα μία από τις πιο τσαγανές φωνές της!

Α.Τ.ΙΩΑΝΝΗΣ είπε...

Αδερφε, να ΄σαι καλά. Κάποτε απλά συμπαθούσα τον κλασικο αθλητισμό. Ώσπου "τυχαία" βρέθηκα να προπονούμαι στο Καυταντζόγειο. Ειμαι άτομο με κάποιες αναπηρίες, γι' αυτό δεν ακολουθούσα το πρόγραμμα των συναθλητών μου. Δεν θα ξεχάσω κάποτε που αγωνιζόταν ένας συναθλητής μου. έδειχνε τους αγώνες η τηλεόραση. Για όσους παρακολουθούν στίβο είναι αξέχαστος ο συγκεκριμένος αγώνας. 400 μέτρα απλά. Ίσως ο τελευταίος α΄γωνας του Καλογιάννη. Κατέκτησε την πρώτη θέση με τεράστια διαφορά. Στην τελική ευθεία μπαίνει δεύτερος ο Προβελέγγιος και τρίτος ο συναθλητής μου, ο οποίος κάνει μια δυνατή επίθεση. Ο εκφωνητής, νομίζω ηταν ο Κωνσταντάρας ή ο Αργυρίου, λέει επανειλημένα: "Να γυρίσουν οι κάμερες στον αγώνα για τη δεύτερη θέση" αλλά ο σκηνοθέτης ή ο κάμεράμαν επιμένει να δείχνει τον Καλογιάννη ακόμα και μετά τον τερματισμό του.
Αυτό που έκανε ο Μπόυμπκα με τα ρεκόρ εγώ το θεωρώ "απλά" αντιαθλητικό.