Εμείς του Στίβου οι εραστές!

Εμείς αποτελούμε και τις παράπλευρες απώλειες από αυτή τη συμφορά με τις ντόπες που βρήκε τα τελευταία χρόνια τον κλασσικό αθλητισμό. Κάτι έσπασε μέσα μας και δεν αναπληρώνεται. Χάθηκε η γοητεία του «ευ αγωνίζεσται» που κάποτε μας τράβηξε σε αυτόν. Και δεν μιλάω σαν αθλητές αλλά σαν λάτρεις. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος Ολλανδός φιλόσοφος Γουϊζίνγκα στο έργο του «Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι» εκδόσεις Γνώση: το παιχνίδι είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής των ανθρώπων ακόμη και σαν θεατών του. Γιατί ταυτίζονται με τους μετέχοντες σε αυτό και ζουν τις ίδιες συγκινήσεις.
Και εδώ θέλω να σημειώσω ότι θεωρώ πιο πετυχημένο τον αγγλικό όρο παιχνίδια (games) από τον δικό μας βαρύ όρο: «αγώνες».
Παιχνίδια λοιπόν που εμείς οι «αρπαγμένοι» των κουλουάρ των βαλβίδων και των σκαμμάτων, οι κάποιας και πάνω ηλικίας – οι νέοι δεν τσιμπάνε πια, κάτι που ισχύει και για τους Γερμανούς από ότι βλέπω αυτές τις ημέρες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Βερολίνου, όταν η κάμερα γυρίζει προς τους θεατές- συνεχίζουμε ακόμη να τα παρακολουθούμε παρ’ όλο ότι «τίποτα δεν είναι όπως παλιά».
Βγάλαμε σε σύνταξη τον Διακογιάννη και τον Φουντουκίδη –τον αλήστου μνήμης Βαγγέλη που περιγράφοντας αγώνα πάλης στην ασπρόμαυρη τηλεόραση που δεν ξεχώριζε τη μπλε από την κόκκινη φόρμα πρόσθεσε τη διευκρίνιση: «ο ανατσούμπαλος είναι ο Ρώσος»- και γερνάμε μαζί με τους Μαμουζελοαντωνιάδηδες γιατί εκτός από νέους θεατές δεν υπάρχουν, φαίνεται, ούτε και νέοι δημοσιογράφοι που να ασχοληθούν με το αντικείμενο.
Ξεκίνησα να παρακολουθώ το στίβο, ως μαθητής γυμνασίου, από τους Ολυμπιακούς του Τόκυο το 1964 με τον Αμπέμπε Μπικίλα και τον Μπρούμελ. Από τις εφημερίδες φυσικά. Μετά από καιρό στα «επίκαιρα» που παίζονταν στο σινεμά πριν την ταινία, βλέπαμε και εικόνες. Όπως εκείνος ο φοβερός συναγωνισμός για τη δεύτερη και τρίτη θέση στον Μαραθώνιο: Μπήκε δεύτερος ο Ιάπωνας –μετά βέβαια από τον αδιαμφισβήτητο Μπικίλα- σε ένα στάδιο που σείονταν από τα χειροκροτήματα και τις ιαχές και αρκετά πιο πίσω ένας πανύψηλος για τα δεδομένα του αγωνίσματος Εγγλέζος, ο οποίος άρχισε να σπιντάρει σαν τετρακοσάρης και λίγο πριν το τέλος να κλέβει τη δεύτερη θέση.
Το 1968, ως φοιτητής πιά, λόγω αδυναμίας της τότε νεοσύστατης τηλεόρασης και λόγω διαφοράς ώρας με την Πόλη του Μεξικού- ξενυχτήσαμε σε μια ΕΒΓΑ, Παιωνίου και Μιχ. Βόδα, πάνω από 50 άνθρωποι, παρακολουθώντας ραδιοφωνικά τις προσπάθειες του Χρ. Παπανικολάου στο επί κοντώ για μετάλλιο.
Εκείνη η Ολυμπιάδα απέδειξε ότι τότε παιζόντουσαν καθαρά τα πράγματα. Οι επιδόσεις και τα ρεκόρ που επιτεύχθηκαν λόγω μεγάλου υψομέτρου, όπως εκείνο το 8.90μ του Μπήμον στο μήκος, κάνανε πολλά χρόνια να σπάσουν! Αλλά και αργότερα το 1974 με την Επιστημιάδα στο ίδιο στάδιο, το 19.72΄ που έκανε στα 200μ ο μεγάλος Πιέτρο Μεννέα κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια μέχρι το 1996, περίοδο που το πάρτυ με τις νταμιζάνες των αναβολικών είχε φτάσει στο φόρτε του, και ήρθε ο Τζόνσον να το συντρίψει με 19.38΄! Σιγά ρε Πάπια! Όσο για το χτεσινό 19.19΄ του Μπολτ, ε! να μην το πάρω στο λαιμό μου το παιδί, μπορεί να είναι και φαινόμενο!!!
Το 1972 στο Μόναχο είχαμε τη φριχτή σφαγή των Εβραίων αθλητών από τον «Μαύρο Σεπτέμβρη» αλλά και τον Βαλερύ Μπορζώφ τον Άκη Μπούα και την 6η θέση από τον δικό μας Σταύρο Τζωρτζή στα 400μ με εμπόδια.
Μετά ήρθε και ο Χουαντορένα και η Μαρίτα Κοχ , ήρθε και η συμβία μου Ελένη με το ίδιο πάθος το οποίο έτσι δυνάμωσε με εκθετική αύξηση! Δεν χάναμε ούτε Βαλκανιάδα ούτε και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που γινόταν στη Λάρισα! Προσέχαμε πάντα να μη συμπέσουν οι διακοπές μας με τίποτα αγώνες. Γιατί προστέθηκε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, προστέθηκαν και τα μίτινγκ! Μόνο που κάποια στιγμή άρχισαν οι υποψίες αλλά εμείς κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε!
Και το κακό ξεκίνησε από εκεί που, θεωρητικά τουλάχιστον, ήτανε το προπύργιο της ευγενούς άμιλλας: από τις Χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού! Λόγοι προπαγάντας και πολιτικής εκμετάλλευσης οδήγησαν στην αχαλίνωτη ντόπα με ολέθρια αποτελέσματα. Ανεστάλη η περίοδος των κοριτσιών, χάθηκαν τα στήθη τους και βλέπαμε στα γυναικεία αγωνίσματα να παίρνουνε μέρος «άντρες» όπως εκείνη η σερνίκω η Κρατοσβίλοβα από την Τσεχοσλοβακία που με αυτό το στοιχειωμένο 1.53.29΄ στα 800μ από το 1983, θα αφήσει ίσως ένα ρεκόρ για την αιωνιότητα, αφού δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει για πολλά χρόνια που πάλευε, ούτε η άλλη σερνίκω η Μούτολα από την Μοζαμβίκη!
Και καλά, η περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης δεν πολυφάνηκε λόγω του πληθυσμού της αλλά αυτή της Ανατολικής Γερμανίας, μια χώρα 15 εκατομ. ανθρώπων να παίρνει τη δεύτερη ή τρίτη θέση υπερσκελίζοντας χώρες σαν τις ΗΠΑ τη Γερμανία τη Μ. Βρετανία και την Ιταλία, ήτανε σκαστή! Πράγμα που αποδείχτηκε αργότερα με τους θανάτους των κολυμβητριών.
Μόνο που την τέχνη της ντόπας την έκλεψαν οι «σπόνσορες» οι πολυεθνικές δηλαδή εταιρίες αθλητικών ειδών και τότε έγινε ο Μεγάλος Χαμός!!! Ο μόνος που αντιστάθηκε και δεν δέχτηκε σπόνσορα ούτε και κρατική ενίσχυση –κάτι σαν την Μπαρτσελόνα στο ποδόσφαιρο- ήταν ο Βρετανός αθλητής των 800 και 1500μ ο τελευταίος άρχοντας των κουλουάρ: ο Σεμπάστιαν Κόε! Έφτιαξε δικό του γήπεδο για να προπονείται και μετακινιόταν από αγώνες σε αγώνες με δικά του έξοδα. Τώρα ο κάθε αθλητής ανήκει σε κάποια πολυεθνική εταιρία. Του έχουνε δίπλα ψυχολόγους γυμναστές μασέρ υπεύθυνους τύπου και όσο βελτιώνονται οι επιδόσεις τόσο ανεβαίνει ο αριθμός των συμβούλων! Μην κοιτάτε αυτούς τους όλο μαγκιά-κλανιά αφροαμερικανούς με τα σιτροέν γυαλιά και τα φακαντόρα που κάνουν γκριμάτσες στο φακό και λένε όλο… εγώ! εγώ! καθώς δείχνουν τον εαυτό τους και επιμένει η κάμερα και τους δείχνει σαν φαβορί, τους δείχνει και τους ξαναδείχνει και όλο τους εκθειάζουν οι μαμουζέλοι και πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να δούμε τους υπόλοιπους μετέχοντες του αγωνίσματος, μην τους κοιτάτε και νομίζετε πως έχουν κάποια αξία: πιόνια και άβουλα όντα είναι όλοι τους! Ένας προχτές στο Βερολίνο είχε κουρέψει στα μαλλιά του το σήμα της εταιρίας του της ΝΙΚΕ. Τόσα μεγάλα προβλήματα ταλανίζουν τον πλανήτη και βγαίνουνε στη μεικτή ζώνη και στις συνεντεύξεις και δεν λένε τίποτα για κάτι, όταν στο Μεξικό το ’68 οι προκάτοχοι τους σπίντερ σήκωναν τις γροθιές την ώρα της υπόκρουσης του εθνικού τους ύμνου.
Και θα μου πείτε τώρα, μετά από αυτά γιατί να βλέπω ακόμη στίβο; Βλέπω γιατί δεν είναι μόνο η εξάρτηση και τα παυλοφικά τα σύνδρομα, δεν είναι μόνο η κρυφή ελπίδα να γυρίσει το παλιό και καθαρό (που δεν γυρίζει!) είναι και κάτι άλλα πραγματάκια κάτι μικροχαρές: όπως να βλέπω αθλήτριες από ισλάμ χωρίς μαντήλα, να βλέπω να κερδίζει ο άσημος τις φίρμες! Ακόμη και κακίες κάποιες: να βλέπω π.χ. να χάνει αυτή η ‘απατεώνισα’ η Ισιμπάγιεβα που θησαυρίζει ανεβάζοντας πόντο τον πόντο το παγκόσμιο ρεκόρ, όπως ακριβώς μας δούλευε εδώ και χρόνια ο και προπονητής της «μεγαλοαπατεώνας» Μπούμκα!
Βλέπω ακόμα στίβο γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής υπάρχει ακόμα ο Περικλής Ιακωβάκης με τη γυμνάστρια του Μαίρη απ’ το γυμνάσιο των Λεχαινών, ο Περικλής που με το βλέμμα και το λόγο του με πείθει ότι κρύβει μέσα του μια τεράστια ψυχή μια «τρέλα» δηλαδή για το θεωρητικά αδύνατο που δεν χρειάζεται ποτέ αναβολικά!