Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο
οεοέ οε οε
οεοέ οε οε
οεοέ οε οε
οεοέ οε οε
οεοέ οε οε
……………………………..
Όλοι και
όλες θα έχουμε τραγουδήσει στα παιδικά
μας χρόνια, με στεντόρεια μάλιστα φωνή, το «αθώο» αυτό τραγουδάκι το οποίο ίσως
και να τραγουδιέται ακόμα από τα νεαρά βλαστάρια μας. Εγώ πάντως μέχρι χθες
αγνοούσα τη γαλλική του προέλευση και τη φρικτή ιστορία που κρύβεται πίσω του.
Αυτή που διάβασα στη χθεσινή Εφημερίδα των Συντακτών από τον καθηγητή Σύγχρονης
Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Γιώργο Μαργαρίτη
που κάνει και κάποιους ανάλογους συνειρμούς για τη σημερινή μας κατάσταση. Το
καράβι δεν ήτανε μικρό, ήτανε πολεμικό του γαλλικού ναυτικού: η φρεγάτα
«Μέδουσα» που στις 2 Ιουλίου του 1816 με καπετάνιο έναν άσχετο κόμη, έμπιστο
του νέου μοναρχικού καθεστώτος, συντρίφτηκε όχι κάπου στη Μεσόγειο που λέει το
τραγουδάκι, αλλά στα ανοιχτά των ακτών της Μαυριτανίας όπου μετέφερε εποίκους
για τη νέα κτήση της Σενεγάλης. Από τους συνολικά 400 επιβαίνοντες οι 147
κατόρθωσαν να κατασκευάσουν μια αυτοσχέδια σχεδία που ανοίχτηκε στη θάλασσα
χωρίς καθόλου νερό και τρόφιμα. Στις 17 Ιουλίου βρέθηκαν οι ναυαγοί από
άλλο πολεμικό. Είχαν απομείνει 17 όλοι τους βαθειά αφυδατωμένοι που σε λίγες
μέρες πέθαναν. Πρόλαβαν όμως να μιλήσουν για φρικτά και απίστευτα πράγματα που
έγιναν πάνω στη σχεδία τις 15 μέρες που περιπλανιόταν στην απέραντη θάλασσα: «Και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε
ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί οεοέ οε οε»
Κάτι που μετά ανέλαβαν, η τέχνη: στο
Λούβρο υπάρχει ο τεράστιος (7 επί 5 μέτρα) πίνακας «Η Σχεδία της Μέδουσας» του μεγάλου
ζωγράφου της εποχής Ζερικό και «τα παιδάκια όλου του κόσμου που για δυο
ολόκληρους αιώνες κραυγάζουν –χωρίς ίσως να το γνωρίζουν- για τον άδικο χαμό
των μακρινών συνανθρώπων τους». 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου