Σημείωση: πρόκειται για άρθρο του εικονιζόμενου Πώλ Ώστερ που γράφτηκε μια παγωμένη μέρα της Νέας Υόρκης στις 20 Δεκεμβρίου 1999. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και λίγο πριν τη δύση του 20ου αιώνα. Αναφέρεται στους άστεγους της αμερικάνικης μεγαλούπολης που κοιμούνται μέσα σε κούτες τηλεοράσεων και κλιματιστικών.
"... Οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε σε απόσταση ενός πλήγματος μόνο από την απόλυτη στέρηση. Μια αλληλουχία πληγματων μπορεί να μας καταστρέψει. Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που περιπλανώνται στους δρόμους και οι οποίοι κάποτε βρίσκονταν σε θέση φαινομενικής ασφάλειας. Έχουν πανεπιστημιακά διπλώματα. Είχαν υπεύθυνες θέσεις και συντηρούσαν τις οικογένειες τους. Τώρα τους έχουν βρει δυσκολίες και ποιοι είμαστε εμείς που θα νομίσουμε πως τέτοια πράγματα δεν μπορούν να μας συμβούν; Τους τελευταίους μήνες μια φοβερή συζήτηση δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα σχετικά με το τι θα κάνουμε με αυτούς. Αυτό για το οποίο θα πρέπει να συζητήσουμε είναι το τι θα κάνουμε με εμάς. Πρόκειται, στο κάτω-κάτω, για την πόλη μας και ό,τι συμβαίνει σε αυτούς συμβαίνει και σε μας. Οι φτωχοί δεν είναι τέρατα επειδή δεν έχουν χρήματα. Είναι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια και δεν βοηθάει κανέναν να τους τιμωρήσουμε επειδή είναι φτωχοί. Οι νέοι κανόνες που προτάθηκαν από την παρούσα διοίκηση δεν είναι μόνο σκληροί κατά τη γώμη μου, αλλά δεν έχουν και καμία λογική. Αν κοιμάσαι τώρα στο δρόμο, θα συλληφθείς. Αν πας σε άσυλο θα πρέπει να εργάζεσαι για να εξασφαλίσεις κρεβάτι. Αν δεν εργάζεσαι θα σε πετάξουν πάλι στο δρόμο και εκεί θα σε συλλάβουν πάλι. Οι άνθρωποι που υπερασπίζονται αυτές τις ιδέες δηλώνουν όλοι ευσεβείς θεοφοβούμενοι άνδρες και γυναίκες. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όλες οι θρησκείες του κόσμου επιμένουν στη σημασία της αγαθοεργίας - όχι μόνον ως κάτι που πρέπει να ενθαρρύνεται, αλλά ως υποχρέωση, ως ουσιαστικό κομμάτι της σχέσης μας με τον Θεό. Γιατί κανένας δεν μπήκε στον κόπο να πει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι είναι υποκριτές;
Στο μεταξύ η ώρα περνάει. Πέρασαν πολλές ώρες από τη στιγμή που κάθισα στο γραφείο μου και άρχισα να γράφω αυτά τα λόγια. Δεν έχω κουνήσει καθόλου όλη αυτή την ώρα. Η κεντρική θέρμανση κροταλίζει μέσα στους σωλήνες και το δωμάτιο είναι ζεστό. Έξω ο ουρανός είναι σκοτεινός και ο άνεμος χτυπάει με δύναμη τη βροχή επάνω στους πλαϊνούς τοίχους του σπιτιού. Δεν έχω απαντήσεις ούτε συμβουλές να δώσω ούτε προτάσεις. Το μόνο που ζητώ είναι να σκεφτείτε τον καιρό. Και μετά, αν μπορείτε, να φανταστείτε τον εαυτό σας μέσα σε ένα χαρτικιβώτιο κάνοντας ό,τι μπορείτε για να ζεσταθείτε. Μια μέρα σαν τη σημερινή, για παράδειγμα, έντεκα ημέρες πριν από το τέλος του εικοστού αιώνα, έξω στο κρύο και το θόρυβο των δρόμων της Νέας Υόρκης."
Πωλ Ώστερ 20 Δεκεμβρίου 1999
Από το βιβλίο: "Το Κόκκινο Σημειωματάριο" εκδόσεις Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου