Περί Δώρων!!!

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο υπήρχε ο πυρετός και η ένταση των δώρων. Ότι παίρνανε οι άνθρωποι με το Δώρο Χριστουγέννων φρόντιζαν με τη σειρά τους να το εξαργυρώσουν σε δώρα προς τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Από φέτος όμως τα πράγματα αλλάξανε δραματικά: ο 13ος μισθός έγινε πια μακαρίτης! Ακόμη και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που είπανε πως δεν καταργείται, στην πράξη δεν καταβάλλεται από τους εργοδότες με το πρόσχημα της κρίσης και της ανέχειας γι' αυτό και η αυστηρή προειδοποίηση του Υπουργείου Απασχόλησης περί Αυτόφωρου και προσωπικής κράτησης για τους παραβάτες.

Έτσι τώρα όλο αυτό το οικοδόμημα μπαίνει σε νέες βάσεις και επειδή αυτά είναι έθιμα και συνήθειες παλιές που δεν καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη θα ήθελα εάν μου επιτρέπετε να δώσω κάποιες συμβουλές σωστής διαχείρισης των πραγμάτων:

Κατ' αρχήν έχουμε τα δώρα προς τα παιδιά που δεν μπορούνε να κοπούνε με τίποτα! Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι μια μείωση της σπατάλης που γινότανε μέχρι τώρα και να στραφούμε σε δώρα κατασκευαστικά και δημιουργικής φαντασίας που είναι νομίζω και από τα φθηνότερα. Υπάρχουν επίσης και τα βιβλία.

Όσο για τους ενήλικους αποδέκτες που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, τα πράγματα γίνονται ευκολώτερα και μπορούν να φτάνουν μέχρι και στη μη χορήγηση κάποιου δώρου. Ή εν ανάγκη να επιλεγούν κάποιες προσιτές λύσεις όπως ένα βιβλίο ολίγων σελίδων -ουκ εν τω πολλώ το ευ- που είναι οικονομικώτερο γιατί αυτή η μόδα με τα ογκώδη πολυσέλιδα συνδέεται με εμπορικά και μόνο κριτήρια. Μπορούμε επίσης αντί για μπιμπελό φρου-φρου και αρώματα να χαρίζουμε πιο χρηστικά πράγματα όπως είναι ένα μπουκάλι κρασί (βοηθώντας έτσι και τη χειμαζώμενη αγροτιά μας) η ακόμη και κάτι φαγώσιμο όπως τυρί γραβιέρα ή καπνιστό φιλέτο που δεν συνιστούν ντροπή για τη σήμερον ημέρα!

Με αυτά και άλλα σας εύχομαι να περάσετε καλά με τα αγαπημένα σας πρόσωπα αυτές τις ημέρες, να έχετε υγεία και αγωνιστική ετοιμότητα!

Γρηγόρης Ψαριανός: ο μαιτρ της υποκρισίας!!!

Ο κ. Γρηγόρης Ψαριανός συνιστά μια ακόμη κλασσική περίπτωση ανθρώπου που εξαργύρωσε την μιντιακή του προβολή με το βουλευτικό αξίωμα. Ένα φαινόμενο δηλαδή αρκετά σύνηθες στην πολιτική πρακτική που έχει πάψει από καιρό να ξενίζει! Όπως δεν ξενίζει βέβαια και η μετάλλαξη του ανδρός από σούπερ ντούπερ επαναστάτη σε εκφραστή της Νοικοκυρεμένης...συγγνώμη, της Δημοκρατικής Αριστεράς ήθελα να πω, όταν θέλοντας να δώσει ένα χεράκι βοηθείας στο ...μνημονιακό μας συνονθύλευμα, τόνιζε με έμφαση ως υποψήφιος περιφερειάρχης τον αυτοδιοικητικό και μόνο χαρακτήρα των πρόσφατων εκλογών.

Εκείνο όμως που όχι μόνο ξενίζει αλλά και εξοργίζει για την υποκρισία που περισσεύει, είναι το ότι ο κύριος αυτός βγήκε χθες το βράδυ στη Βουλή πρώτος από όλους τους συναδέλφους του να καταγγείλει μετά βδελυγμίας τον - απαράδεκτο είναι γεγονός- ξυλοδαρμό του πρώην υπουργού κ. Χατζηδάκη από πολίτες, όταν όλοι εμείς οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ της πολιτικής, που τυχαίνει να παροικούμε και αυτήν της ΑΕΚ, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο κ. Ψαριανός ήταν εδώ και χρόνια ο αρχιτέκτων και εμπνευστής όλων εκείνων των ασχημιών που εκπορεύονταν από τους ανεγκέφαλους "οριτζιναλιστές" κατά του Ντούσαν Μπάγεβιτς και που ξεκινούσαν από τις περί "βατράχου" ύβρεις, τις ειρωνίες για την άτεκνη σύζυγο του και κορυφώθηκαν με τον ξυλοδαρμό του Σερβοέλληνα προπονητή στο φιλικό του καλοκαιριού με την Καλλιθέα!

Αιδώς "Αργείε"!!!!

"Πήραν τ' Ανάπλι πήραν το / πήραν το Γαλαξείδι / το κάστρο της Μονεμβασιάς...." !!!

Ας μου επιτραπεί το θρηνώδες ύφος του τίτλου στη σημερινή ανάρτηση, αγαπητοί αναγνώστες, γιατί δεν μπορώ να βρω πιο μεστά και περιεκτικά λόγια από αυτά του δημώδους μας άσματος για να περιγράψω αυτή την ισοπεδωτική καταιγίδα των εργατικών κατακτήσεων που σαρώνει αυτές τις μέρες τη χώρα μας.

Αυτά που τα τελευταία χρόνια γινόντουσαν στους χώρους δουλειάς μουλωχτά και μισοπαράνομα, από την Τρίτη 14/12 όχι μόνο αποκτούν πλήρη νομική κάλυψη και γίνονται νόμος του κράτους με ...σοσιαλιστική μάλιστα υπογραφή, αλλά ενισχύονται έτι περαιτέρω με αποτέλεσμα να καταργούνται στην ουσία όλα τα νομοθετημένα χρονικά όρια απασχόλησης, τα κατώτατα όρια των αμοιβών, η αποζημίωση απόλυσης και να διευρύνεται η δουλοκτητική ενοικίαση εργαζομένων.

Με άλλα λόγια: όλοι οι μεγάλοι αγώνες που έγιναν σε τούτα εδώ τα μέρη για καλύτερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και που με τόσο κόπο συγκέντρωσε ο μακαρίτης Γιάνης Κορδάτος στο ογκώδες πόνημα του ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, φαίνονται τώρα σαν να πήγανε στράφι!

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των πρωτοπόρων αγωνιστών της εργατικής τάξης όπως

ο Σταύρος Καλλέργης και

ο Αβραάμ Μπεναρόγια.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των χιλιάδων ανώνυμων αγωνιστών που έπεσαν κάτω από τις σφαίρες της εξουσίας. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των μιναδόρων της Σερίφου, των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης

των υφαντουργών του Βόλου, των λιμενεργατών της Καλαμάτας, των τραμβαγέρηδων της Αθήνας και όλων αυτών των αγοριών και κοριτσιών με ταπεινή καταγωγή που σήκωσαν και το βάρος της Εθνικής Αντίστασης πέφτοντας κάτω και από τις σφαίρες του κατακτητή!

Το δικό μας χρέος είναι να αποδείξουμε ότι τελικά: όλα αυτά δεν πήγανε στράφι!

"Κράτησα τη ζωή μου"!!!

Γιώργος Σεφέρης, Επιφάνια, 1937

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγ-
γαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλ-
λιά σου
χρυσά· τ’ άστρα του Κύκνου κι’ εκείνο τ’ άστρο ό Αλδε-
βαράν.

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου˙ στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές ˙ o χιονι-
σμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι’ οι
δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη
σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα
χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των
νερών
κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλει-
στά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες
πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι’ αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού
σ’ αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτε-
ρά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο
γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν
εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή˙ κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Όλοι της βρωμάνε της κ. Αλέκας!!!

Μετά τη σημαντική άνοδο που κατέγραψε την Κυριακή στις κάλπες το ΚΚΕ και ιδίως μετά από εκείνη τη φράση "τώρα νιώθουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο λαό να μεγαλώνουν" στις δηλώσεις της κ. Παπαρρήγα, ίσως να περίμενε κανείς και κάποια μικρή λεκτική υπέρβαση εκ μέρους του Περισσού με πιο ...αγαπησιάρικη εκφορά του λόγου.

Αντί γι' αυτό όμως ήρθε αμέσως η δήλωση για την υποστήριξη μόνο των κομματικών υποψηφίων στη δεύτερη Κυριακή και ήρθαν τα πράγματα στη θέση τους. Είπαμε Λαϊκή Συσπείρωση, παιδιά, αλλά μόνο κάτω από εμάς!

Και ενώ για τις Περιφέρειες και τους μεγάλους Δήμους της Χώρας που υπάρχει έντονη δικομματική εκμετάλλευση η θέση αυτή είναι κατανοητή και σεβαστή, ποιός μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τις αρκετές δεκάδες Δήμων που πάνε την Κυριακή στις κάλπες και στους οποίους διεκδικούν τη δημαρχία άνθρωποι σεμνοί και αγωνιστές με μεγάλη προσφορά στις μικρές κοινωνίες τους και με πολύ υψηλή εκτίμηση εκ μέρους των συνδημοτών τους.

Ποιός μπορεί, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, να σβήσει με μια μονοκοντυλιά τον αγωνιστή Δήμαρχο του Ελληνικού Χρήστο Κορτσίδη (που το ΚΚΕ ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει κομματική ταυτότητα) ο οποίος με τους αγώνες του για ελεύθερους χώρους στις παραλίες έδειξε το δρόμο για τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα των ανθρώπων της νύχτας και της διαπλοκής.

Ποιός δεν θυμάται αυτή τη δυνατή στιγμή του λαϊκού κινήματος όπου χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν και γκρέμισαν τα κάγκελα κόντρα στους φουσκωτούς μπράβους του παρακράτους. Αυτή την μεγαλειώδη εκδήλωση στην οποία έτρεξαν να "τσιμπήσουν" δημοσιότητα αρκετοί επώνυμοι. Και αν εσείς θυμάστε τον Γιωργάκη και αρκετά άλλα στελέχη του ευρισκόμενου στην αντιπολίτευση τότε Πασόκ, εγώ θυμάμαι και τη βουλευτίνα της Β' Αθήνας του ΚΚΕ κ. Νικολαίδου που απηύθυνε τότε χαιρετισμό συμπαράστασης του κόμματος της από μικροφώνου!

Το Χρήστο Κορτσίδη που στον διευρυμμένο τώρα Δήμο "Ελληνικού-Αργυρούπολης" ήρθε πρώτος με 30% παρ' ότι η Αργυρούπολη είναι πολύ μεγαλύτερη από το Ελληνικό.

Toν ανένταχτο αριστερό αγωνιστή Χρήστο Κορτσίδη που τιμήθηκε τόσο πολύ προχτές από τους συνδημότες του (19,98% πήρε στην Αργυρούπολη και 49,70% πήρε στο Ελληνικό). Υποστηρίχτηκε από όλο το φάσμα των αριστερών δυνάμεων: ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΕΕΚ, ΜΛΚΚΕ ανένταχτοι αριστεροί και άλλοι, άλλοι πλην ...Λακεδαιμονίων φυσικά του ΚΚΕ που κατέβηκαν μόνοι τους και με ένα 7,5% σημείωσαν τη χαμηλότερη επίδοση τους στο Λεκανοπέδιο της Αθήνας!

Ο πληθωρισμός εννοιών και λέξεων!!!

Διασχίζοντας κανείς αυτές τις μέρες τις συνοικίες και της γειτονιές του λεκανοπεδίου, βλέπει να τον υποδέχονται παντού αφίσες χαμογελαστών υποψηφίων που ζητάνε την ψήφο μας και που οι περισσότερες συνοδεύονται από λεζάντες με πανομοιότυπες λέξεις ηθικού προσδιορισμού: Ειλικρίνεια, Συνέπεια, Διαφάνεια, Ήθος!
Η εκτεταμένη και ευκαιριακή αυτή χρήση τόσο πολύ σημαντικών εννοιών του γλωσσικού μας οικοδομήματος δημιουργεί ένα είδος λεκτικού πληθωρισμού πολύ πιο ζημιογόνου, κατά τη γνώμη μου, για την κοινωνία από τον πληθωρισμό της οικονομίας με τον οποίο χάνει μεν το
χρήμα ένα μέρος της ονομαστικής του αξίας αλλά μετά από κάποια περίοδο μπορεί να την ξαναβρεί. Η υπονόμευση όμως των εννοιών που εκφράζουν οι λέξεις, συνιστά μιαν απώλεια δυσαναπλήρωτη και με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία. Τι θα έχουν στο μέλλον να προσδιορίσουν αυτές οι λέξεις όταν με τόση ευχέρεια και τόσο άγρια ευτελίζονται διαρκώς από ανθρώπους που τις έχουν γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Γιατί όπως είναι γνωστό η διαφθορά στην τοπική αυτοδιοίκηση έχει λάβει τόσο θηριώδεις διαστάσεις που μπροστά της ωχριά εκείνη της κεντρικής εξουσίας. Και αυτό παρατηρείται βέβαια γιατί πάμε και τους ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια και μετά τους αφήνουμε απερίσπαστους να διαχειρίζονται χωρίς άμεσο έλεγχο πολύ ζωτικά ζητήματα για την καθημερινότητα μας. Ζητήματα καθαριότητας, υγείας, παιδείας, συγκοινωνίας, κίνησης δρόμων, κοινωνικής αλληλεγγύης και τοπικού πολιτισμούτα και τα οποία είναι αυτά που καθορίζουν εκείνο που λέμε σήμερα ποιότητα ζωής.
Γι' αυτό και εμείς εδώ στο Μπραχάμι δημιουργήσαμε μια κίνηση πολιτών με τον τίτλο "μετέχω", με ομόνυμο site στο διαδίκτυο και με επικεφαλής τον δάσκαλο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Θανάση Βάσιο, γιατί θέλουμε να τονίσουμε και να κεντράρουμε στο ότι πρέπει να αφήσουμε επιτέλους τους καναπέδες και την τηλεόραση και να δραστηριοποιηθούμε στην τοπική μας κοινωνία, μετέχοντας ενεργά και κάθε μέρα στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας.

«…κάτι μου κρύβεις/ την καρδιά σου δεν μ’ ανοίγεις/ κι’ όλο περνάει απ’ το μυαλό μου το κακό…»!!!

Έχω την αίσθηση, αγαπητοί αναγνώστες, ότι όλο αυτό το σκηνικό της απειλής ...των γενικών εκλογών που έχει στηθεί στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες, είναι ένα καλοστημένο κόλπο στο οποίο παίρνουν μέρος πολλοί μα πάρα πολλοί ...παίκτες!

Και αυτό γιατί η Ελλάδα αποτελεί διεθνώς αυτή τη στιγμή τη χώρα πάνω στην οποία δοκιμάζεται ότι θα ...φορεθεί αύριο και στις υπόλοιπες χώρες της δύσης! Και όχι βέβαια με όρους καμιάς αφελούς χαριτομενιάς και πασαρέλας αλλά με τους πολύ σκηρούς όρους: "στου κασίδη το κεφάλι" που κατά τη λαϊκή παροιμία αποτελούσε το πεδίο εκμάθησης της κουρευτικής τέχνης από τους νεοεισερχόμενους στο επάγγελμα με λίαν οδυνηρές συνέπειες για τον φορέα του κεφαλιού.

Από τη διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού με τη βοήθεια των δημοσιογράφων -εκτός του εκλεκτού συναδέλφου μας blogger κ. Δούκα που με την πρώτη ερώτηση του για το κέντρο της Αθήνας, υπενθύμισε τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των επερχομένων εκλογών και μιαν αθέτηση της κυβέρνησης στο θέμα αυτό- φάνηκε η διάθεση να πάνε τα πράγματα στον εκβιασμό της ψήφου υπέρ των κυβερνητικών υποψηφίων γιατί αλλιώς ...τη βάψαμε!

Κάτι που τις επόμενες ώρες και ημέρες υποδαυλίστηκε πολύ έντεχνα από τους Χατζηπρετεντέρηδες και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Του στυλ: "μα γιατί να μιλάει ο πρωθυπουργός για εκλογές που θα βάλουν τη χώρα σε περιπέτειες ...κλπ...κλπ" φοβίζοντας έτσι ύπουλα πιο πολύ τον κοσμάκη και να έρχονται και τα spreads και να σιγοντάρουν με την άνοδο τους αυτούς τους φόβους, το ίδιο και το ΔΝΤ και πάει λέγοντας.

Και να έρχεται και ο κ. Προβόπουλος (των 4 εκατομμυρίων και κάτι ψιλά ετησίως) και να μιλάει για την ανάγκη δραστικών περικοπών στις κοινωνικές παροχές του κράτους, μέχρι και στα ΚΑΠΗ έφτασε ο αθεόφοβος! Και να βγαίνουνε πάλι οι (επίσης εκατομμυριούχοι) καραγκιόζηδες της ραδιοτηλεοπτικής δημοσιογραφίας και να επικροτούν τις προτάσεις του! (Ο Θόδωρας ο γείτονας μου ήτανε οικοδόμος τη δεκαετία του '60 και ενέβαζε το χαρμάνι, με τον τενεκέ στην πλάτη, στον 6ο όροφο και παίρνει 650 ευρώ μαζί με το ΕΚΑΣ και όταν πάει εκδρομή με το ΚΑΠΗ λάμπει το πρόσωπο του απ' τη χαρά και θέλετε να του το στερήσετε ρε μαλάκες;).

Αλλά, δυστυχώς, επειδή το πλέγμα αυτό του εκβιασμού και της κατατρομοκράτησης των ελλήνων ψηφοφόρων είναι πανίσχυρο εντός και εκτός της χώρας μας, φοβάμαι ότι τελικά θα περάσουν οι εκβιασμοί τους και:

"...πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος

κι' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε."

Μια μονοήμερη αποδράση στην Αττική!!!

Βγήκαμε χθες μια βόλτα στην Αττική γη και μείναμε μαγεμένοι από τη γλύκα του τοπίου και της θάλασσας. Ακόμη και μέσα από τα καταπατημένα και τους θορύβους των αυτοκινήτων υπάρχει ένα παράθυρο ηρεμίας και ομορφιάς. Η φύση βλέπετε δεν λογαριάζει ΔΝΤ και μνημονιακές δεσμεύσεις. Είναι εδώ με τα κρινάκια της τις πέτρες και τα σχίνα. Κάθε επαφή μαζί της είναι βάλσαμο κάθε ανάσα της ευλογία.


Γι' αυτό και λέω να κάνω καμιά πρόταση για όσους από εσάς μένετε στην Αθήνα. Θα σας μιλήσω σήμερα για δυο διαδρομές απλές η μία με αυτοκίνητο και η άλλη με το τραίνο (εάν δεν έχουν βέβαια απεργία στον ΟΣΕ). Με τη σημείωση ότι εάν δεν θέλουμε να μπλέξουμε με ταβέρνες και με τέτοια πράγματα καλό θα είναι να κρατάμε το φαί μαζί μας. Κάποιο τυρί βραστά αυγά ντομάτες και ελιές ακόμη και κεφτεδάκια που φτιάξαμε από την προηγούμενη αν έχουμε κάποιο χρόνο. Είναι αξεπέραστη ομορφιά και τα εδέσματα αποκτούνε επιπλέον νοστιμιά όταν τα τρως πάνω στις πέτρες και στα χορταράκια.

1. Πρώτη Διαδρομή:
Παραλιακά και μετά τη Σαρωνίδα έχει δεξιά προς τη θάλασσα κάτι πανέμορφους λόφους χωρίς αυθαίρετα και αν ανεβείτε στην κορυφή και κυλήσετε από την πίσω μεριά θα μείνετε άφωνοι από το θέαμα της θάλασσας και των αντικρυνών βουνών. Και δεν ακούγεται ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα της λεωφόρου.
Αν θέλετε ενδοχώρα μπορείτε από την Ανάβυσσο να στρίψετε αριστερά και να βγείτε Κερατέα και Καλύβια. Θα βρείτε στη διαδρομή ωραίους λόφους και όμορφα ξέφωτα για να καθίσετε.

2. Δεύτερη Διαδρομή:
Εδώ είναι πιο απλά τα πράγματα. Παίρνετε το τραίνο της Χαλκίδας και κατεβαίνετε Μαλακάσα. Ανεβαίνετε μετά προς το βουνό όσο αντέχετε και εκεί ξεχνιέστε, κάθεστε κάτω από ένα πουρνάρι ή ένα πεύκο και απολαμβάνετε τη φύση.

Δεν πίστευα στ' αφτιά μου!!!

Σκηνή χθες το βράδυ στο μετρό. Δυο νεαροί όρθιοι δίπλα στην πόρτα συζητάνε μεγαλόφωνα, μάλλον ο ένας μιλάει και ο άλλος ακούει:
--...καλά στην πενταήμερη ρε μαλάκα τα είχα κονομήσει τρελά και από τον πουλμανατζή είχα πάρει και από το ξενοδοχείο και από τα μπαρ.....
Στην αρχή, απορροφημένος από τις δικές μου σκέψεις, δεν έπιασα το νόημα των λόγων του αλλά κάποια στιγμή μια φλασιά -όπως λένε οι ηλικίες αυτές- άστραψε μέσα μου και έμεινα ...ξερός!
Κατάλαβα δηλαδή ότι ο νεαρός αυτός όταν ήταν υπεύθυνος της τάξης του -πρόεδρος ίσως του 15μελούς- και διαπραγματευόταν την πενταήμερη εκδρομή αντί να ενδιαφερθεί για το καλό των συμμαθητών του, τους είχε πουλήσει πίσω από την πλάτη τους και είχε πάρει μίζα, είχε λαδωθεί δηλαδή, για να κλείσει σε συγκεκριμένα μέσα και χώρους.
Αν μου τα μετέφεραν άλλοι αυτά τα λόγια θα δυσκολευόμουν να τα πιστέψω γιατί είναι τόσο ζοφερά για το μέλλον τόσο απελπιστικά που σε πιάνει θλίψη μεγάλη:
Ένα νέο παιδί που μπορεί και να σπουδάζει και σε υψηλόβαθμη σχολή μάλιστα του πανεπιστημίου, αυριανό στέλεχος της κοινωνίας που θα εξαρτώνται από αυτόν πολλοί συνάνθρωποι του, να είναι τόσο διεφθαρμένο!
Και το σπουδαιότερο και χειρότερο από όλα:
Να μην έχει καμία συναίσθηση της παλιανθρωπιάς του και καμιά ενοχή και να τα λέει αυτά μεγαλόφωνα!

Aν είσαι μάνα και πονάς/ πες μας ποιος είναι ο Μουτσινάς; !!!

Ή καλύτερα –μιας και το ερώτημα έχει ρητορικό χαρακτήρα και το συγκεκριμένο όνομα μπήκε για τις ανάγκες της ρίμας- ποιες και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι όμοιοι του που έρχονται από το πουθενά και μέσα από τις οθόνες των ιδιωτικών καναλιών βομβαρδίζουν σε ολοήμερη βάση το πανελλήνιο με τον «πολιτισμό» της σάχλας και της αναίδειας; Με την προβολή ιδιωτικών στιγμών από τη ζωή διαφόρων ασημαντοτήτων της δήθεν κουλτούρας μας και του εγχώριου life style για galla και για celebrities σε μια χώρα χρεοκοπημένη με τον κόσμο της σε απόγνωση. Με τα flash στην εφήμερη λάμψη του τίποτα που το σκεπάζει αμέσως η σκόνη του χρόνου.
Και εμείς οι μεγαλύτεροι που αγανακτισμένοι από την εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα, αγωνιζόμασταν κάποτε για μια ελεύθερη τηλεόραση. Που να φανταζόμασταν τότε τι μας περίμενε;
Που να φανταζόμασταν ότι οι εκπομπές της ασπρόμαυρης όπως το «Παρασκήνιο» ή το «Αλάτι και Πιπέρι» του Φρέντυ Γερμανού έγραφαν ιστορία και θα αποτελούν εσαεί πολιτιστικά ντοκουμέντα; Η εκπομπή μάλιστα του μακαρίτη του Φρέντυ που ήτανε ζωντανή και είχε τα στοιχεία του talk show βρισκόταν, ποιοτικά, έτη φωτός μπροστά από αυτές των θεωρητικά επιγόνων του, μεταξύ των οποίων και ο βιολογικός του καρπός. Γιατί και ο ίδιος είχε πολιτισμό και οι καλεσμένοι του ήτανε πάντοτε άνθρωποι εκλεκτοί που υπηρετούσαν τα γράμματα και τις τέχνες. Είχανε κάτι να πουν και κάτι να πάρουν οι θεατές.
Τώρα τι βλέπουμε; Ώρες ατέλειωτες με τα μηδενικά –μόνο σε καμιά μεταμεσονύκτια της κρατικής να ξεμυτίσει κάποια ή κάποιος σοβαρός άνθρωπος- και τα κουτσομπολιά τους και οι δύστυχοι τηλεθεατές ξεκουτιασμένοι και αδρανείς να παραδίδονται μετά έτοιμοι στα βραδινά δελτία και εκεί οι «ειδήμονες» να τους αρπάζουν απ’ τα μούτρα: σκάνδαλα σκάνδαλα και διαφθορά και κάτσε εσύ στον καναπέ σου και ο κόσμος κάθεται καρτερικά και βλέπει, παρ’ ότι τα σπασμένα τα πληρώνει αυτός. Μόνο οι απλήρωτοι του Δημοσίου βγαίνουνε στο δρόμο. Και κλείνουνε οι επιχειρήσεις και κλείνουνε τα μαγαζιά και ψαλιδίζονται οι αμοιβές και αφαιρούνται δικαιώματα, υπονομεύεται το μέλλον των παιδιών μας.
Και επειδή η τηλεόραση έχει τεράστια επίδραση στην κοινωνία, φοβάμαι μήπως και στη χώρα μας συμβούνε τα χειρότερα. Συμβεί, δηλαδή, αυτό που έγινε στην Ιταλία, η οποία προηγήθηκε κατά πολύ σε τέτοιου είδους εκπομπές, με αποτέλεσμα ο ιταλικός λαός –ο πιο πολιτικοποιημένος της Ευρώπης πριν 30 χρόνια- να μοιάζει σήμερα σαν να του κάνανε λοβοτομή και να επιλέγει ως πρωθυπουργό αυτό το γελοίο κατασκεύασμα που ακούει στο όνομα: Μπερλουσκόνι!

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ!!!

Η χρεοκοπία των ιδεών και της ελπίδας των ανθρώπων για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο είναι το μέγιστο!
Κατέβηκα προχτές την Πέμπτη στο κέντρο της Αθήνας που είχε την πανελλήνια απεργία η ΑΔΕΔΥ και τις συγκεντρώσεις, και απογοητεύτηκα: 800 άτομα ήταν στην συγκέντρωση της Κλαυθμώνος και 1.200 σε αυτήν της Ομόνοιας (πανηγύρια και χαρές στο ΠΑΜΕ που τους …έσκισε πάλι!).
Και αν λάβουμε υπ’ όψη ότι η ΑΔΕΔΥ είναι τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο και ότι στην περιοχή της Αττικής πρέπει να εδρεύουν αρκετές εκατοντάδες πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων και ενώσεων, καταλαβαίνει κανείς ότι όχι μόνο τα Διοικητικά Συμβούλια αλλά ούτε οι πρόεδροι και οι γραμματείς τους δεν κατέβηκαν! Γιατί από το ως άνω …ευάριθμο πλήθος θα πρέπει να αφαιρεθεί και ένας αριθμός φοιτητών που πάντα υπάρχει, ο μεγάλος αριθμός ηγετών της Αριστεράς (και υπάρχουν πάμπολλοι αν λογαριάσουμε και τα γκρουπούσκουλα) και αν βγάλουμε και τα άτομα με παθολογική εξάρτηση από τις ...διαδηλώσεις, όπως εγώ, που δεν έχουμε καμία σχέση με τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα, τότε ο απολογισμός γίνεται πενιχρότατος και τα πράγματα πιο απογοητευτικά. Γιατί εδώ μιλάμε για την πιο άγρια επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα που έγινε στη χώρα μας από ιδρύσεως της! Και οι δημόσιοι υπάλληλοι, κακά τα ψέματα, είναι ο κλάδος των εργαζομένων που όχι μόνο πλήρωσαν το πιο σκληρό τίμημα στους τροϊκανούς αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα θα κληθούν σύντομα να ξαναπληρώσουν με το υπό κατάρτιση νέο ενιαίο μισθολόγιο.
Αυτά βέβαια δεν γίνονται τυχαία και ούτε είναι «προνόμιο» του συγκεκριμένου κλάδου, και με τις κινητοποιήσεις των λοιπών εργαζομένων τα ίδια συμβαίνουν. Απλά, τώρα στα δύσκολα, φοβούνται οι άνθρωποι το πάρα πέρα και συμβιβάζονται ενώ από την άλλη μεριά αποκαλύπτεται η δυσπιστία τους απέναντι στα προβαλλόμενα οράματα της Αριστεράς για εκείνο το ρημάδι το ...πάρα πέρα!
Τα οποία οράματα τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια ότι έχουν γίνει πολύ μα πάρα πολύ θολά! Και δεν είναι μόνο η κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού ( θύμα των πρακτόρων του καπιταλισμού για το ΚΚΕ) ή αυτό το έκτρωμα του άγριου κομμουνιστοκαπιταλισμού της Κίνας, η δυναστεία των …Ισαύρων της Β. Κορέας, το δήθεν του Κάστρο (τον μπερδεύει ο κόσμος με τον Τσε Γκεβάρα) που πετάει στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους –εγώ στην Αβάνα που πήγα πριν 6 χρόνια έπαθα σοκ από τον μεγάλο αριθμό ξεδοντιάρηδων που έβλεπα στους δρόμους και μιλάμε για τις ηλικίες από 50 και πάνω- αλλά και αυτά τα αυτοδιαχειριστικά πειράματα τύπου Ζαπατίστας που μας διοχέτευαν τόσα χρόνια ενώ επρόκειτο για μια άκρως ιδιόμορφη κατάσταση με φυλετικές ιδιαιτερότητες που δεν μπορεί να σταθεί σε άλλες κοινωνίες.
Και επειδή οι καιροί μας είναι δύσκολοι πολύ και από ώρα την ώρα όπως βαθαίνει η κρίση μπορεί να ξεσπάσουνε άγριοι άνεμοι …άλλης κατεύθυνσης, ας μην παραδοθούμε στη βαρβαρότητα και ας κρατήσουμε τουλάχιστον από την Αριστερά κάποια στοιχεία αντίστασης, ουμανισμού και αλληλεγγύης, μήπως και παραμείνουμε άνθρωποι!

Σαββατόβραδα με παραμύθια!!!

Μια σημαντική εκδήλωση διοργανώνει το Μουσείο Ηρακλειδών, Ηρακλειδών 16 κοντά στο σταθμό του ηλεκτρικού, μέσα στα πλαίσια της έκθεσης "Η Γυναίκα ως Μούσα, 1900-1950" για τα τρία επόμενα Σάββατα στις 9 η ώρα το βράδυ: Η Αφηγήτρια Παραμυθιών Αγνή Στρουμπούλη που κάθε Κυριακή πρωί στις 10 μας κρατάει συντροφιά με λαϊκά παραμύθια από το Β΄Πρόγραμμα της ΕΡΑ, θα αφηγείται για 1 ώρα Παραμύθια της προφορικής παράδοσης από την Ελλάδα και τη Σερβία. Παραμύθια που παλιά λεγόντουσαν από μεγάλους σε μεγάλους!

Ο navarino-s αύριο στο ραδιόφωνο της ΕΡΑ

Αύριο Τρίτη 5 Οκτωβρίου στις 2 το μεσημέρι είμαι καλεσμένος της κ. Αγνής Στρουμπούλη στην εκπομπή της: "...δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει..." από το Ράδιο Φιλία 106.7 στα FM για την Αθήνα καθώς και 665 στα ΑΜ ή μέσω Ίντερνετ για την υπόλοιπη Ελλάδα.

Θα μιλήσουμε για ...Blogging...Λογοτεχνία...Κινηματογράφο...Μαγειρική!

O IΔΙΟΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΑΓΡΙΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΡΟΣ ...ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!!!

Οι μικρές κοινωνίες της επαρχίας, όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι πολύ ασφαλέστεροι δείκτες κοινωνικών συμπεριφορών και αντιλήψεων από την ανωνυμία του πολυπρόσωπου χάους των μεγαλουπόλεων.

Έτσι και εγώ ευρισκόμενος αυτές τις ημέρες στο γενέθλιο τόπο μου -μια ολιγομελή κοινωνία 500 ανθρώπων- διαπιστώνω κάτι πρωτοφανή φαινόμενα και συμπεριφορές, απίστευτες για μένα σε προηγούμενες θεωρητικές προσεγγίσεις!

Συγκεκριμένα: τις τελευταίες μέρες μια ομάδα οικονομικών μεταναστών από το Πακιστάν, σπρωγμένοι από την οικοδομική ανεργία της Αθήνας, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σε μια χαμοκέλα και βγήκαν στην πιάτσα ψάχνοντας για δουλειά. Από την τοπική κοινωνία που πρώτη φορά βλέπουν εκπροσώπους αυτής της φυλής -μερικοί μάλιστα είναι ενδεδυμένοι με τα παραδοσιακά σεντονοειδή ρούχα τους- υπάρχει η αναμενόμενη ξενοφοβία και καχυποψία ("θα μας κλέψουν" "θα μας ρημάξουν") αλλά υπάρχει μαζί και κάποια κρυφή ελπίδα μήπως και μεθάυριο στη συγκομιδή της ελιάς: πέσουν τα υψηλά μεροκάματα των άλλων εθνικοτήτων!

Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό είναι η άκρως εχθρική αντιμετώπιση τους από τους προγενέστερους για το χωριό: βαλκάνιους συναδέλφους τους! Τους λένε καλημέρα οι άνθρωποι και εκείνοι γυρίζουν το κεφάλι αλλού!

Παραθέτω αυτό το τόσο ανάγλυφο παράδειγμα γιατί νομίζω ότι δείχνει με τον πλέον παραστατικό τρόπο αυτό που η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές μέχρι σήμερα και που διαψεύδει τη ρήση των Έγκελς και Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο, ότι δηλαδή "σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι εξεγείρονται γιατί το μόνο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες τους" γιατί αντί για την αλληλεγγύη αναδεικνύει τα πιο βαθειά και άγρια ένστικτα της πανάρχαιας ρήσης: "Ο θάνατος σου η ζωή μου!"

Επιβεβαιώνει όμως τον ποιητή που λέει: "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλλή" γιατί οι ποιητές, ως γνωστόν, με τη συναισθηματική και διαισθητική προσέγγιση που έχουν στα πράγματα, γίνονται πάντα πιο επίκαιροι και πιο ...ρεαλιστές από τους επιστήμονες και τους κοινωνιολόγους!

ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΒΙΚΟΥ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ!!!

Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η σημερινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στη Θεσσαλονίκη: εμπέδωση ισχυρού κλίματος εμπιστοσύνης στην ελληνική κοινωνία και ανάκαμψη του φρονήματος του λαού από αυτή την πρωτοφανή εργατικότητα των υπουργών μας (όλα τα ρεπορτάζ απόψε των ξένων καναλιών μιλάνε για τα πολλά χαρούμενα πρόσωπα και τα αισιόδοξα βλέμματα που διακρίνουν πλέον οι ξένοι παρατηρητές στην Ελλάδα), αποφασίστηκε από τον κ. Πρωθυπουργό όπως η διαδικασία αυτή γίνει πλέον θεσμός και οι περισσότερες μελλοντικές συνεδριάσεις του κορυφαίου αυτού οργάνου της κυβέρνησης θα λαμβάνουν χώρα στην επαρχία.

Κάποιες μάλιστα από αυτές θα είναι πιο country και πιο extreme για να έχουν ακόμη μεγαλύτερη επίδραση στον κοσμάκη. Έτσι η επόμενη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου που ορίστηκε για τις 10 Οκτώβρη αποφασίστηκε να γίνει στο Φαράγγι του Βίκου. Επιφορτίστηκε μάλιστα ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κ. Πάγκαλος όπως εντοπίσει τον κατάλληλο χώρο, πετώντας με Σούπερ Πούμα πάνω από το γραφικό μας αυτό κομμάτι Νατούρα. Οι εισηγητές αυτής της ιδέας πιστεύουν ότι τη συγκεκριμένη εποχή με το χρυσαφί χρώμα που θα έχουν τα φύλλα των δέντρων και των πλατάνων και δίπλα στα ορμητικά νερά με τα laptop τους πάνω στις κροκάλες, και ενδεδυμένοι οι υπουργοί με γιλέκα καγιάκ θα εκπέμψουν και ένα επί πλέον μήνυμα για την ανάκαμψη του χειμαζόμενου τουρισμού μας. Κάτι που σκέφτονται για την περίοδο της βαρυχειμωνιάς και για τα Τρία Πέντε Πηγάδια, μόνο που εδώ ακουστήκανε κάποιες ενστάσεις εκ μέρους των οικονομικών υπουργών, μήπως και η αμφιβολία που υποβόσκει στα νούμερα των πηγαδιών, δημιουργήσει αρνητικούς συνειρμούς στο λαό που θα παραπέμπουν στην αβεβαιότητα των κρατικών εσόδων για τα οποία τόσο πολύ κόπτονται οι υπηρεσίες τους. Πάντως, από έγκυρες πηγές πληροφορηθήκαμε ότι για παρόμοιους λόγους κακών συνηχήσεων, απορρίφτηκαν από τις προταθείσες τοποθεσίες: Το Καμμένο Δάσος της Μυτιλήνης και το Γαϊδουρονήσι!

ΣΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ ΤΟ...ΒΑΡΟΣ!!!

Από την προηγούμενη κυβέρνηση που είχε ορκίσει ο Γιωργάκης, φάνηκε η πρόθεση του Πασόκ να δώσει έμφαση στους τίτλους των υπουργείων. Κάτι που εντάθηκε με τον παρόντα πολυάρθμο ανασχηματισμό. Αφού σου λέει: όπως μας πάει η Τρόϊκα μόνο αντιλαϊκά μέτρα θα παίρνουμε ας δώσουμε τουλάχιστον στα αρμόδια υπουργεία κάποιους τίτλους παραδεισένιους και ελκυστικούς, ούτως ώστε, με το άκουσμα τους και μόνο να δημιουργείται στον πολίτη η αίσθηση της ευημερίας και της ...ουράνιας γαλήνης!

Και έτσι φτάσαμε στο σημείο να αντικατασταθούν σιγά-σιγά τα παλιά ονόματα των υπουργικών θώκων και τη θέση τους να πάρουν κάτι τίτλοι σιδηρόδρομοι που όπως πάνε τα πράγματα όλο και θα μεγαλώνουν για να ενδυναμώνεται στη συνείδηση των πολιτών, αυτή η ψευδαίσθηση που λέγαμε παραπάνω, έτσι:

Το υπουργείο που ρίχνει ξύλο π.χ. ονομάστηκε: ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ που δεν αποκλείεται, έτσι και αγριέψουν πιο πολύ τα πράγματα με διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, να μετονομαστεί στον επόμενο ανασχηματισμό σε ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΤΡΥΦΕΡΩΝ ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΘΩΠΕΙΑΣ.

Το υπουργείο της ρημαγμένης χλωρίδας των πυρκαγιών και της μόλυνσης έχει το βαρύγδουπο τίτλο: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ που και αυτό δεν αποκλείεται αύριο να μετονομαστεί σε ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΣΙΟΥ-ΤΣΙΟΥ ΤΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ!

Αμ' το άλλο της ΠΑΙΔΕΙΑΣ που στην αρχή κανείς δεν καταλάβαινε τι σήμαινε αυτό το "ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ" και τώρα όλοι αντιληφθήκαμε ότι με την κατάργηση της βάσης του 10 εκείνο το ρημάδι το 0,9 με το οποίο, χάρη των τοπικών καφετεριών συμφερόντων, πέρασαν σε σχολές αρκετά παιδιά: χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να αποκτήσει οντότητα προβιβάσιμου ακέραιου αριθμού!

Εκείνο πάλι της Δικαιοσύνης για την αδικία που οργιάζει σε δικαστήρια και στις φυλακές ακούει στον ονειρεμένο τίτλο: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ που μπορεί και αυτό αύριο εξ' ανάγκης να αποκτήσει τον δελεαστικότερο τίτλο: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΕΥΑΕΡΩΝ ΚΕΛΙΩΝ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΩΝ ΔΕΣΜΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΕΗ.

Αυτό της ρημαγμένης αγροτιάς που τρώει τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη (φέτος θα μείνουνε τ' αμπέλια ατρύγητα!) που για χρόνια το λέγαμε Γεωργίας, και που τώρα ονομάζεται ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ είναι πολύ εύκολο να μετονομαστεί σε: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ, ΕΥΚΑΡΠΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΩΝ!

Το καινούργιο που μας προέκυψε για τη Ναυτιλία θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει τον τίτλο: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΛΙΕΙΑΣ, ΥΠΟΒΡΥΧΙΟΥ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ, ΕΞΩΛΕΜΒΙΑΣ ΑΘΛΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΚΩΠΗΛΑΣΙΑΣ!

Στο άλλο έρχεται ο τίτλος μόνος του: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΑΘΛΗΣΗΣ SPA ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ!

Και με τα μέτρα που πήρε ο Λοβέρδος δεν μένει για το πρώην υπουργείο του παρά ο τίτλος: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ!

Ένα παιχνίδι με την ...αγάπη!!!

Αυτές τις μέρες γίνεται στη blogόσφαιρα ένα παιχνίδι με την ...αγάπη! Στο οποίο η συνάδελφος Penelope είχε την καλοσύνη να με προσκαλέσει να συμετάσχω, πράγμα που σπεύδω να κάνω αμέσως! Μπορεί κανείς να αρνηθεί τόσο ...γλυκές προσκλήσεις;

Και τώρα ο στόχος του παιχνιδιού: που είναι να πούμε (και να μάθουν φυσικά οι άλλοι) 10 πράγματα που αγαπούμε.

Απάντηση:

Για να είμαστε ειλικρινείς, όταν καλούμαστε να δώσουμε τέτοιες η παρόμοιες απαντήσεις σε διάφορα θέματα, το πρώτο που κοιτάμε είναι να προσέξουμε ώστε οι απαντήσεις μας να διακρίνονται από πρωτοτυπία και χάρη, πειρασμός θεμιτός που δεν μπορώ να τον αποφύγω και εγώ!

Έτσι λοιπόν εγώ λέω ότι για να αγαπάμε όχι μόνο 10 αλλά και περισσότερα πράγματα αρκεί να αγαπάμε ένα! Αυτό που μια φορά στην τηλεόραση στην εκπομπή της Μπίλιως Τσουκαλά εξεφώνησε εκστασιασμένος ο εκκεντρικός στα ντυσίματα του αλλά σπουδαίος λαϊκός κλαρινίστας Γιώργος Μάγκας, όταν σταμάτησε προς στιγμήν να παίζει και σκύβοντας χαμηλά προς το μικρόφωνο του κλαρίνου, είπε με τρεμάμενη φωνή:

--Αγαπάω τους ανθρώπους!!!!!!!!!!!!!!!!

Και άντε να μιλήσεις τώρα για Ελεύθερο Χρόνο !!!

Εκείνο που θα κάνει αύριο τους ιστορικούς του μέλλοντος και τους κοινωνιολόγους -καθώς θα μελετάνε την περίοδο που διανύουμε- να βγαίνουν έξω από τα ρούχα τους, δεν θα είναι τόσο οι στατιστικές και οι οικονομικοί δείκτες όσο αυτή η ραγδαία και καταιγιστική αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων. Ποτέ δεν αναιρεθήκαν τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο! Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς χωρίς να μελαγχολήσει!
Εκείνο όμως που μου κάνει εμένα την μεγαλύτερη εντύπωση από όλα, είναι το ότι μέσα στο φόβο της ανεργίας και τον πανικό της απόλυσης, πάει να ξεχαστεί εντελώς η έννοια του Ελεύθερου Χρόνου και οι ευεργετικές για την ψυχική υγεία των εργαζομένων συνέπειες του. Μιλάω για τους εργαζόμενους και όχι για τους άνεργους και τους υποαπασχολούμενους των οποίων ο «ελεύθερος χρόνος» είναι ένας ψυχικός καταναγκασμός που οδηγεί στην κατάθλιψη.
Όπου υπάρχει τώρα δουλειά, τα ωράρια έχουνε γίνει αιώνες χωρίς κανείς να τολμάει να ζητήσει επιπλέον κάποια αμοιβή γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα. Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν 20 χρόνια, εκεί στα τέλη του ’80, η διεύρυνση του Ελεύθερου Χρόνου με μείωση των ωρών εργασίας συνιστούσε την αιχμή των εργατικών διεκδικήσεων όλων των συνδικάτων της Ευρώπης. Στη Γαλλία, μάλιστα, είχαν κερδίσει το 35ωρο, που δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα ή το έφαγε και αυτό η μαρμάγκα της κρίσης.
Γιατί πώς να το κάνουμε ρε παιδιά: καλά τα λεφτά αλλά καλύτερο το χουζούρεμα στο κρεβάτι, η βόλτα με αγαπημένα σου πρόσωπα, το ξενύχτι και η συζήτηση, να κοιτάς ανάσκελα το ταβάνι ή να λύνεις σουντόκα και να κάνεις ότι θέλεις στη σχόλη της Κυριακής! Στη σχόλη της Κυριακής που πρέπει να την κρατήσουμε με τα δόντια, που πρέπει να σηκωθούνε και οι πέτρες αν τολμήσουν να επιτρέψουν το άνοιγμα των καταστημάτων. Και τα λέω αυτά γιατί ο κόσμος είναι μπερδεμένος και έτοιμος να ενδώσει και σε αυτό: βλέπω κάτι μωράχαυλες κυρίες να βγαίνουν στα μαρκούτσια της τηλεόρασης και να δηλώνουν ενθουσιασμένες με την ιδέα να μπορούν να ψωνίζουν και την Κυριακή!!!

ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!!!

Μετά τη θερινή ραστώνη (...οικοδομικές εργασίες και μαστορέματα) επιστρέφω με τα ...blogογενέθλια μου:

Ήτανε τέλος Αυγούστου του 2008 που ξεκίνησα διστακτικά αυτό το εγχείρημα. Αυτό που στη συνέχεια με συνεπήρε τόσο πολύ γιατί μέσα από την άϋλη υπόσταση του γνώρισα ανθρώπους (όλους νεότερους από μένα) προβληματισμένους ανήσυχους ευαίσθητους και τόσο αξιαγάπητους! Ανθρώπους που αγαπάνε τον Άνθρωπο γι' αυτό και αγαπάνε τον πολιτισμό τις τέχνες και τα γράμματα!

Σκόπευα να γράφω πιο πολύ χιουμοριστικά κείμενα αλλά με την πορεία των εξελίξεων και την περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα, αυτό καταντάει πλέον αδύνατο. Βρήκα όμως μια τέτοια ανάρτηση που μου φαίνεται σήμερα πολύ επίκαιρη γιατί περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την αναντιστοιχία μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων του Πασόκ.

Την είχα δημοσιεύσει στις 23.11.2008 με τον τίτλο "Λαογραφία" και σας την παραθέτω αυτούσια με την ευκαιρία των ...γενεθλίων:

.

" Άλλη μου 'δειξες, άλλη μου μπηξες!"

Περιδιαβαίνοντας χθές τη Λαϊκή, άκουσα από γνωστό μου μανάβη -σαν ειρωνική παρατήρηση στη δήλωση μου ότι κρυώνω και ότι τάχα με ήξερε για πιο σκληρό- τη φοβερή και πρωτάκουστη, για μένα, παροιμία:" Άλλη μου' δειξες, άλλη μου' μπηξες".

Προσπαθώντας δε αργότερα να εμβαθύνω στο νόημα της και στο πως μπορεί να προέκυψε η ρήση αυτή, βρέθηκα να βαδίζω μέσα σε μονοπάτια μπερδεμένα και σε ατραπούς του νου αξεδιάλυτες.

Γιατί, ναι μεν, είναι εμφανής η σεξουαλική προέλευση και φύση της παροιμίας και σίγουρα εκφράζει κάποιο παράπονο και έκπληξη ίσως, αλλά από εκεί και πέρα τα πράγματα μπλέκουν δραματικά. Ένα πραγματικό θρίλερ -για να χρησιμοποιήσω την τηλεοπτική έκφραση του συρμού- αρχίζει να ξετυλίγεται.

Το παράπονο αυτό σίγουρα υποδηλώνει δυσαρέσκεια για τη διαφορά μεταξύ επιδειχθέντος και εμπηχθέντος αλλά η διαφορά, όμως, αυτή δεν είναι καθόλου δεδομένη και σταθερή καθότι έχει να κάνει με τη μεταβλητή σχέση: (επιδειχθέν μεγαλύτερο από εμπηχθέν) ή (επιδειχθέν μικρότερο από το εμπηχθέν). Λεπτομέρειες πολύ σημαντικές για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, καθ' ότι στην πρώτη περίπτωση γίνεται εμφανές ότι παραπονούμενη πρέπει να είναι μια ώριμη γυναίκα με υποβόσκον το στοιχείο του ανικανοποίητου, ενώ στη δεύτερη περίπτωση έχουμε μάλλον να κάνουμε με νεαρή και άπειρη κορασίδα με υποβόσκον το στοιχείο του πόνου.

Τα πράγματα όμως εκτροχιάζονται τελείως και η αρχική εικόνα ανατρέπεται εντελώς αν στη δεύτερη σχέση -επιδειχθέν μικρότερο από εμπηχθέν- εισάγουμε την πιθανότερη ως εκδοχή υπόθεση εργασίας: ότι μπορεί τα λόγια αυτά να εκφωνήθηκαν από άνδρα!Πράγμα διόλου απίθανο για το εντόνως κωλομπαρίζον σεξουλικό παρελθόν της πατρίδος μας. Όταν οι νταβραντισμένοι νεαροί της υπαίθρου, φλεγόμενοι από το άγριο ερωτικό πάθος που την εποχή της ανοίξεως μέσα στην περιρρέουσα ερωτική πανδαισία πανίδος τε και χλωρίδος και με απροσπέλαστα μπροστά τους τα ποικίλα εμπόδια για προσέγγιση του αιδοίου λάμβανε διαστάσεις τέτοιου παροξυσμού που έκαναν πράγματα της απελπισίας απονενοημένα και επώδυνα. Σχημάτιζαν κλειστές παρέες υψηλής συνωμοτικότητας και κάτω από χίλιες προφυλάξεις μέσα σε λόγγους ρουμάνια και απόμερα ξέφωτα, προέβαιναν σε πράξεις λαγνουργίας με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο πρωκτών και μορίων. Τις αλήστου μνήμης «αλλαξοκωλιές»!

Απότοκος μάλιστα των οποίων είναι και ο ευρέως χρησιμοποιούμενος σήμερα όρος "αλλαξοκώλια". Όρος με μεταφορική σημασία για την αλληλοϋποστήριξη των κλειστών κυκλωμάτων της στενής και ευρύτερης εξουσίας. Των μίντια του θεάματος και της δημοσιογραφίας. Αλληλοϋποστήριξη που βοηθάει να ανεβαίνουν οι ατάλαντοι. Να περνιούνται οι φελλοί για σπουδαίοι. Τα σκατά για πολιτισμός. Και να καταργούνται οι νόμοι. Να κυκλοφορούνε ελεύθεροι, δηλαδή, οι επώνυμοι της παρανομίας: γνωστά γουρούνια της τηλεόρασης και της μεγαλοδικηγορίας. Και μιλάμε για απάτες εκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια ώρα που στα κελιά στοιβάζονται απάνθρωπα οι μικροκλέφτες του κατοστάρικου. Και τα χαμένα πρεζόνια, τα ευάλωτα και ευαίσθητα θύματα της ως άνω παλιανθρωπίας.Και να είναι ο καϋμός σου διπλός όταν σκέφτεσαι ότι τα γουρούνια αυτά της ξεφτίλας, τα τιμούν με λεφτά δόξα και τηλεθέαση οι ευυπόληπτοι συμπολίτες μας. Άνθρωποι καθώς πρέπει και γονείς που μεγαλώνουν παιδιά!
Υ.Γ. Νοιώθω την υποχρέωση να ζητήσω συγγνώμη από τα κακόμοιρα τα γουρουνάκια, τα αθώα αυτά πλάσματα τα οποία και συμπαθώ, που χάριν λεκτικής έμφασης τα υπέβαλα σε ταλαιπωρία.

ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ!!!

Στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού που γίνεται αυτές τις μέρες στην Καλαμάτα έγινε χθές το βράδυ στο χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης -στο χώρο που όταν ολοκληρωθούν οι ανασκαφές και η αποκατάσταση των μνημείων θα αναδειχτεί στους κορυφαίους αρχαιολογικούς μας χώρους- μια μοναδική και αξέχαστη εκδήλωση.

Από νωρίς στις 7.30' μμ, λίγο πριν το σούρουπο δηλαδή, ξεκίνησε η ξενάγηση μας από τον ίδιο τον πρωτεργάτη του τεράστιου αυτού έργου τον καθηγητή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Πέτρο Θέμελη που εδώ και 25 χρόνια με αυταπάρνηση και ακάματη θέληση κοντεύει να φέρει σε πέρας ένα ασύληπτο στην αρχή όραμα και να αφήσει την υπογραφή του και την προσωπική του σφραγίδα σε μια μεγάλη παρακαταθήκη του παρελθόντος στις επερχόμενες γενιές.

Μας ξενάγησε στο εκπληκτικό θέατρο που έχει αρχίσει η αποκατάσταση του από το χώρο των παρασκηνίων και της Σκηνής και έπεται η τοποθέτηση των μαρμάρινων καθισμάτων που έχουν βρεθεί άθικτα. Μετά στο χώρο της Αγοράς και του πανέμορφου Ασκληπιείου με τα μαρμάρινα αναθήματα σε Θεούς και Ανθρώπους όπου όλως παραδόξως υπάρχει και ένα προς την Θεά Ίσιδα της Αιγύπτου.

Και αφού κατηφορίσαμε προς το μοναδικό και καλύτερα σωζόμενο και πλήρως αποκαταστημένο Αρχαίο Στάδιο με τις μισές μαρμάρινες και μισές χωμάτινες κερκίδες, καταλήξαμε στον χώρο του Εκκλησιαστηρίου, τον πρώτο που αποκαταστάθηκε.

Πρόκειται για έναν χώρο ιδανικό για μουσικές εκδηλώσεις που πέρα από την πολύ καλή ακουστική του, προσφέρει στους θεατές μια μοναδική θέα που φθάνει μέχρι κάτω στον Μεσσηνιακό Κόλπο.

Εκεί μας παρέλαβε η μεγάλη μουσικός μας κ. Ντόρα Μπακοπούλου που με μια μοναδική μαεστρία χωρίς τη χρήση παρτιτούρας, μας προσέφερε με γενναιοδωρία το θείο ταλέντο της και μια μουσική πανδαισία, συνοδευόμενη μάλιστα στο εισαγωγικό της κομμάτι από μια νεαρά χορεύτρια του φεστιβάλ που βλέπετε στη φωτογραφία.

Έπαιξε μέσα σε μια άκρως κατανυκτική ατμόσφαιρα πολλά από τα μοναδικά έργα για πιάνο του μεγάλου Σοπέν και ήτανε σαν μια άλλη κρήνη αυτή, δίπλα στην αρχαία την Αρσινόη που συνεχίζει να ρέει ακόμη, να μας γλυκαίνει με το απαλό κελάρισμα της και σιγά-σιγά μαζί με το μισόγιωμο φεγγάρι που ανέβαινε στον ουρανό, να μας πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω και να μας συνδέει με ένα περίεργο διαχρονικό δέσιμο με ανθρώπους που έζησαν, ονειρεύτηκαν, αγάπησαν, έκλαψαν και πέθαναν εδώ σε αυτά τα ίδια μέρη!

ΜΕΤΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ….ΤΡΟΜΑΞΑ!!!

Μετά από απουσία ενός και πλέον μήνα στο χωριό για διάφορες δουλειές, μπήκα σήμερα στο μετρό και …τρόμαξα: Κάθε βαγόνι και ένα ομαδικό πορτραίτο μελαγχολίας! Σκυθρωπά πρόσωπα σαν μάσκες και μια βαριά σιωπή πιο βαριά και από τον ορυμαγδό του συρμού πάνω στις ράγες και τον ήχο της μονότονης αναγγελίας των σταθμών!
Είμαι τακτικός χρήστης των μέσων μαζικής μεταφοράς και ξέρω πολύ καλά ότι οι χώροι αυτοί δεν φημίζονται και τόσο για την ευθυμία και ιλαρότητα των συνωστιζομένων επιβατών τους. Πάντα υπάρχει εκεί η ευκαιρία για περισυλλογή και υπαρξιακές αποδράσεις του νου στον μικρό χρόνο της διαδρομής αλλά και πάντα υπήρχε ένα σπάσιμο της σιωπής από κάποια κουβέντα για τον καιρό ή κάποιο ρατσιστικό παραλήρημα των ηλικιωμένων, από την εύθυμη εισβολή μιας νεαροπαρέας ή τον τσιριχτό ήχο της ροκ μουσικής από τα ακουστικά κάποιου.
Σήμερα άλλαξα τέσσερις συρμούς και τέσσερις φορές έπεσα πάνω στο ίδιο και απαράλλαχτο μουντό σκηνικό που σας περιέγραψα στην αρχή. Όσο βαθαίνει η κρίση και προχωράει τόσο συνειδητοποιούνε, στην πράξη πια, ακόμη και οι πιο αφελείς –θυμάστε για την κοπέλα που σας είχα γράψει στις 16.02.10 που μιλούσε στο κινητό: «…και το καλοκαίρι που θα περάσει η κρίση, θα βρούμε δουλειά εγώ και ο Σάκης και θα είμαστε πολύ γαμάτοι ρε πούστη…»- ότι αυτό που ήρθε κι’ έρχεται είναι τόσο άγριο και τόσο απρόβλεπτα ανατρεπτικό για το στάτους του μέσου Έλληνα που κόβει την ανάσα.
Όταν κλείνει π.χ. ένα κατάστημα που λειτουργούσε ολόκληρες δεκαετίες δυο οικογένειες πέφτουν στα τάρταρα: αυτή του μαγαζάτορα που ήταν σίγουρη πως είχε λύσει το οικονομικό της πρόβλημα σε βάθος χρόνου και αυτή του ιδιοκτήτη του κτιρίου που νόμιζε πως είχε εξασφαλίσει στο διηνεκές ένα εισόδημα για κάποιο από τα παιδιά της, μιας και είναι πια γνωστό πως ό,τι κλείνει δεν ξανανοίγει.
Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν ότι τη μεγαλύτερη μελαγχολία είχαν στα πρόσωπα οι μετανάστες (και όλοι ξέρουμε πως το μετρό το παίρνουν μόνο οι νόμιμοι) αυτοί που λίγα χρόνια πριν έλαμπαν από χαρά γιατί βρεθήκαν στον «παράδεισο». Θυμάμαι μάλιστα αυτούς που έρχονταν από τα πρώην κομμουνιστικά κράτη πόσο αδιανόητο τους φαίνοτανε και πόσο εκπλήσσονταν με μας γιατί ενώ ζούσαμε σε αυτόν τον "παράδεισο" του καπιταλισμού είχαμε ακόμη αριστερά κόμματα!
Τώρα δεν έρχεται κανένας ξένος πια και πολλοί είναι εκείνοι που γυρνάνε πίσω στις πατρίδες τους. Τα πράγματα θα ισορροπήσουν από μόνα τους. Τώρα καταλαβαίνουνε και οι πιο κουτοί ότι δεν είχαν έρθει οι άνθρωποι αυτοί για τουρισμό αλλά για να δουλέψουν.

Και οι ηλικιωμένοι ρατσιστές που προανέφερα τώρα σωπαίνουν, γιατί είναι τα παιδιά τους χρεωμένα και χωρίς δουλειά και θα κληθεί η ψαλιδισμένη πλέον σύνταξη τους να τα ενισχύσει και με το χάλια που έχει το ΕΣΥ και η περίθαλψη και με τα γηρατειά που έρχονται: πως θα βρεθεί μια Ουκρανή για να τους …ξεσκατίσει;

Mundialοψήγματα και Mundialoψηφίδες!!!

1. Αν ξυπνούσε ο Χίτλερ και έβλεπε την Εθνική Γερμανίας θα πάθαινε αμέσως αποπληξία επιστρέφοντας πάραυτα στα ερεβώδη λημέρια του Άδη. Γιατί πως θα μπορούσε να ανεχτεί αυτός που μακέλεψε την ανθρωπότητα στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας, να αγωνίζονται με τα χρώματα της πατρίδας του: ο Τούρκος Οζίλ, ο Αφρικανός Μπόατενγκ, ο Μεξικανός Γκόμεζ, ο Μαροκοτυνήσιος Κεντίρα και οι Πολωνοί Κλόζε και Ποντόλσκι. Αλλά το κυριώτερο: πως θα μπορούσε να ανεχτεί το να κάθεται στον πάγκο της ομάδας, προπονητής και ιθύνων νους, ο εμφανώς εβραϊκής καταγωγής Γιοακίμ Λεβ;

Αυτό το πολυπολιτισμικό ανακάτεμα είναι από τα καλά της παγκοσμιοποίησης με πολύ ευεργετικές αντιρατσιστικές επιδράσεις στο μεγάλο κοινό του πιο δημοφιλούς αθλήματος που είναι το ποδόσφαιρο.

2. Για εμάς τους Έλληνες είναι ευχής έργο που αποκλειστήκαμε από τον πρώτο γύρο!

Γιατί για σκεφτήτε τι θα μας περίμενε από τους ...Λοβέρδους και τους Παπακωνσταντίνους στο ασφαλιστικό και το εργασιακό, έτσι και έκανε η ομάδα μας καμιά τρελή πορεία άλα Γιούρο 2004;

Θα έβρισκαν ευκαιρία μέσα στους πνηγυρισμούς του κοσμάκη και θα πέρναγαν ακόμη σκληρότερα μέτρα! Κάθε γκολ θα αντιστοιχούσε σε +1 'ετος αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και κάθε νίκη σε 10% επιπλέον κόψιμο των μισθών και των συντάξεων!

3. Αυτοί οι φωστήρες της ΕΡΤ που μεταδίδουν τους αγώνες είναι τόσο ανυπόφοροι με την ένδεια του λόγου τους! Περιγράφουν μονότονα αυτό που ακριβώς βλέπουμε: σε ποιόν παίκτη δηλαδή πάει η μπάλα προσθέτοντας διαρκώς τις φράσεις καραμέλα: "ψάχνει διαδρόμους" "πάσα βούτυρο στο ψωμί του" "αμυντικογενής παίκτης" και άλλες τέτοιες παρλαπίπες και δεν λένε δυο λόγια να μαθαίνει ο κόσμος τι κράτος είναι η Γκάνα και η Παραγουάη ή οι άλλες μικρές χώρες, δυο λόγια τέλος πάντων πέρα από τα στερεότυπα των αποτελεσμάτων του παρελθόντος και το που παίζει ο κάθε παίκτης τους. Δεν έχουμε απαίτηση να είναι σαν τον Διακογιάννη που έλεγε τους Ούγγρους Μαγυάρους και τους Πορτογάλλους Λουζιτανούς αλλά κάποια ελάχιστα στοιχεία ιστορίας και γεωγραφίας δεν βλάφτουν. Και αν δεν τα ξέρετε ρε...πουρουπουπούδες ρίχτε πριν τον αγώνα μια ματιά στη Βικιπαίδεια!

ΚΑΘΙΣΤΕ ΗΣΥΧΑ ΓΙΑΤΙ …ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ!!!

Αν για κάτι θα σκίζει τα ρούχα του ο ιστορικός του μέλλοντος με τα τεκταινόμενα σήμερα στην πατρίδα μας, δεν θα είναι τόσο η αγριότητα με την οποίαν επέπεσε επί των εργασιακών και ασφαλιστικώνμας δικαιωμάτων η Εξουσία –αυτό η αρμόδια επιστήμη έχει τα μέσα και με τους πρωτοετείς ακόμη φοιτητές της να το εξηγήσει: ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού της τελευταίας 25ετίας- όσο εκείνη η φτωχομπινεδιάρικη αντίληψη που καλλιεργείται από τους φωστήρες των ΜΜΕ ότι τάχαμου πρέπει να αποφεύγουμε τις «ακραίες μορφές» κινητοποιήσεων και τα βίαια γεγονότα για να μην τα βλέπουν οι ξένοι και ….ακυρώσουνε τις εδώ διακοπές τους!

Να μη διαδηλώνουμε δηλαδή στο κέντρο των πόλεων, να μην καταλαμβάνουμε δημόσια κτίρια, τις αποβάθρες των λιμανιών και τους καταπέλτες των πλοίων (για να μπορεί να έρχεται ελεύθερα ο στόλος του Γκριμάλντι από τη Νάπολι με τα βρώμικα φαγητά και τους χωρίς αγγλικά ναυτικούς των 5 δολαρίων)!

Προσθέτοντας από πάνω με περίσσια υποκρισία οι καραγκιόζηδες: «Μπορεί ο καθένας να ασκεί το αναφαίρετο δικαίωμα του στη διαδήλωση αλλά ειρηνικά και κόσμια χωρίς να εμποδίζει τους άλλους».
Ήγουν: εδώ μας πήρανε και τα σώβρακα και εμείς να διαδηλώνουμε ….από Άγιο Φανούριο προς Κουκουβάουνες άδοντες άσματα τσιγκολελέτας!
Αλλά το περίεργο της υπόθεσης είναι –από ό, τι δείχνουν και οι σχετικές έρευνες- ότι κατορθώνουν και πείθουν πολύ κόσμο και ότι αυτές τις παρλαπίπες τις ασπάζονται ακόμη και τα θύματα αυτού του -ακραίας μορφής αγριότητας- περιβόητου Μνημονίου.
Γιατί πολλοί συνάνθρωποι μας, ελπίζουν ακόμη οι δύστυχοι ότι μπορεί μέσα από την ίδια πεπατημένη των τελευταίων ετών –άμα πιάσουμε κανα φραγκάκι το καλοκαίρι- ίσως και τη σκαπουλάρουμε!
Βαυκαλίζονται με ψευδαισθήσεις οι άνθρωποι γιατί δεν θέλουν να το πιστέψουν ενώ το βλέπουν πολύ καθαρά ότι με τα μέτρα σκληρής λιτότητας που παίρνονται τώρα παντού στην Ευρώπη, σε λίγα χρόνια το «είδος Τουρίστας» μπορεί να γίνει τόσο πολύ σπάνιο που να το αναλάβει η …WWF!

MUNDIAL ….και η φετινή αλλιώτικη του γεύση!!!

Ο μεγάλος Ολλανδός ιστορικός και φιλόσοφος Γιόχαν Χουιζίνγκα (1872-1945)στο σημαντικό του έργο: «Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι» μιλάει για την μεγάλη και καθοριστική σημασία του παιχνιδιού στη ζωή μας με έναν εντελώς ιδιαίτερο τρόπο από τον οποίο συγκράτησα δύο, κατ’ εμέ, πολύ αξιοπρόσεκτα σημεία.

Το ένα γιατί εντάσσει στο παιχνίδι ως την αιματηρή εκδοχή του και τους πολέμους, ξεφεύγοντας έτσι από την αποκλειστικά μονοσήμαντη εκδοχή περί οικονομικών συμφερόντων της μαρξιστικής θεωρίας, και το άλλο γιατί με την άποψη του ότι οι βαθύτερες ψυχικές διεργασίες και επιδράσεις του είναι ίδιες, είτε παίκτης είσαι ενός παιχνιδιού είτε θεατής του που ταυτίζεσαι με μια ομάδα, δίνει ένα …φιλοσοφικό άλλοθι και σε μας τους πολιτικοποιημένους θαυμαστές της «Στρογγυλής Θεάς»!
Σε εμάς που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο και μπερδευόμαστε γιατί εκείνη η ρημάδα η ταύτιση που είναι απαραίτητο στοιχείο στο να απολαύσεις έναν αγώνα –κάτι κουταμάρες: «είμαι με αυτόν που θα παίξει καλύτερα» είναι νερόβραστα πράγματα σαν τους «κεντρώους» της πολιτικής- τα τελευταία χρόνια όσο πάει και δυσκολεύει και όλο κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Παλιά σε τέτοιες εκδηλώσεις που δεν υπήρχαν οι αστρονομικές αμοιβές και οι παίχτες έπαιζαν λίγο ως πολύ για τη φανέλα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα: διάλεγες βρε παιδί μου μια ομάδα που να συμβαδίζει και με τα politically correct κριτήρια σου, παθιαζόσουν και απολάμβανες τον αγώνα.
Τα σκανδιναβικά κράτη και η Ολλανδία επί δικτατορίας που είχαν διακόψει τις διπλωματικές τους σχέσεις με το καθεστώς των συνταγματαρχών και υποστήριζαν τους αντιστασιακούς, έρχονταν πρώτα στις προτιμήσεις μας!
Και το 1978 πανηγυρίσαμε έξαλλα εκείνο το φοβερό γκολ που πέτυχε ο δεδηλωμένος μαοϊκός Μπράϊτνερ εναντίον της ομάδας του μισητού δικτάτορα Πινοσέτ στο Γερμανία-Χιλή 1-0!
Εφέτος: χέστα και κατούρα τα! Υπάρχει ρε παιδιά κατ’ αρχάς μια οργή και μια πίκρα με την περιρρέουσα κατάσταση και τα μέτρα που όσο και να θέλεις δεν σ’ αφήνει να απολαύσεις χαλαρά τα παιχνίδια. Λες και τα είχανε υπολογίσει οι κουφάλες της τρόικας και του είπανε του Λοβέρδου να περάσει τώρα τον εργασιακό μας Μεσαίωνα! Το βλέπω και γύρω μου να συμβαίνει και με τους άλλους. Βρίσκομαι αυτόν τον καιρό στο χωριό όπου το βράδυ βγάζουν τα καφενεία τις τηλεοράσεις έξω, κάτω από τα πλατάνια -μια ιδανική ατμόσφαιρα για παρακολούθηση ποδοσφαίρου- αλλά ο κόσμος δεν συμμετέχει όπως άλλες φορές!
Όσο για την ταύτιση που λέγαμε: «με ποιους να πας και ποιους ν’ αφήσεις»! Με αυτά τα εξωφρενικά νούμερα αμοιβών εν μέσω κρίσης, πιάνεται η ψυχή σου! Ο Μέσσι ο Ρονάλντο και ο Ντρομπάς (όπως λένε στο χωριό μου τον Ντρογκμπά) αυτοί οι σύγχρονοι μεγιστάνες που σέρνουν πίσω τους αμέτρητους φουσκωτούς, ειδικούς συμβούλους και όλο το παγκόσμιο διαφημιστικό κατεστημένο, είναι κομμάτι δύσκολο να τους δεις με μόνο κριτήριο την τεχνική τους κατάρτιση.

Παίζει π.χ. η Βραζιλία με τη Β. Κορέα και όταν σκέφτεσαι το ιλιγγιώδες νούμερο των 60 εκατομμυρίων ευρώ που πήρε πέρσι ο Κακά από τη Ρεάλ μεσούσης της οικονομικής κρίσης και ότι όλη η αντίπαλη ομάδα στο λεγόμενο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο αποτιμάται όσο …τα κορδόνια των παπουτσιών του, πως να υποστηρίξεις έτσι άδολα και αγνά τη Βραζιλία; Αλλά και από την άλλη μεριά όσο και να θέλεις να πας με τους φτωχούς πως να ταυτιστείς με την ομάδα που εκπροσωπεί αυτό το προσωποπαγές και αδίστακτο στρατοκρατικό καθεστώς της Πιονγκ Γιανγκ;
Μη σας παραμυθιάζω όμως και νομίσετε ότι δεν βλέπω το Μουντιάλ! Αυτές είναι αμαρτίες παλιές που δεν κόβονται, …πετριές στο κεφάλι και κολλήματα που δεν μας αφήνουν ποτέ και όταν κυλήσει η μπάλα πάνω στο χόρτο με το εναρκτήριο λάκτισμα κάτι θα βρω, μια μικρή λεπτομέρεια και με κάποιον θα πάω, θα πάρω και εγώ στο παιχνίδι τη θέση μου όπως την περιγράφει ο φιλόσοφος!

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΩΝ ΩΠΟΡΟΚΗΠΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ!!!

Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση μου έδωσε ένα περιστατικό που συνέβη στο μανάβικο του σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Μια υπέργηρη κυρία άνω των 80 ετών πλησιάζει τα κεράσια των οποίων η τιμή βγάζει μάτι, ρωτάει την κοπέλα και γίνεται ο ακόλουθος διάλογος:

--Πόσο έχουν κορίτσι μου τα κεράσια;

--5.30 γιαγιά!

--Είναι πολύ ακριβά παιδάκι μου!

--Ναί γιαγιά είναι ακριβά!

--Πρέπει όμως να πάρω γιατί μου είπανε τα παιδιά (ίσως κάποια εγγόνια) ότι θέλουν οπωσδήποτε κεράσια!

--...........

Παίρνει τη σακούλα πλησιάζει το τελάρο και αρχίζει να διαλέγει. Τρέχει δίπλα της η κοπέλα:

--Τα κεράσια δεν διαλέγονται γιαγιά, τα βάζουμε εμείς!

--Τα θέλουνε τραγανά τα παιδιά τα μαλακά δεν τα τρώνε!

Πιστεύω ότι τα λόγια της γηραιάς κυρίας μαζί με παραπλήσιες παρόμοιες γελοίες αιτιολογίες αποτελούν ένα καθαρά ελληνικό φαινόμενο και δείχνουν ανάγλυφα την έλλειψη στοιχειώδους καταναλωτικής συνείδησης που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Ο Έλληνας θα πάρει αυτό που θέλει και δεν διανοείται ποτέ να προβάλλει μια στοιχειώδη αντίσταση στη ληστρική κερδοσκοπία και μάλιστα σε έναν κλάδο τροφίμων που η αισχροκέρδεια είναι κανώνας. Όλοι γνωρίζουμε ότι στα συγκεκριμένα είδη οι τιμές πώλησης δεν έχουν να κάνουν με ποσοστά κέρδους αλλά με φορές την τιμή αγοράς. Τα πορτοκάλια π.χ. που φεύγουν 10 λεπτά από το περιβόλι πωλούνται 70 λεπτά, 7 φορές δηλαδή η τιμή αγοράς τους. Το ίδιο συμβαίνει με τις πατάτες τις ντομάτες τα μήλα και όλα αυτά τα είδη αλλά το αυτί του έλληνα δεν ιδρώνει: θα πάρει τις ντομάτες 2,50 ευρώ το κιλό και δεν του περνάει από το μυαλό να μην αγοράσει καθόλου και αντί για ντομάτες να στραφεί στο μαρούλι, αγοράζοντας τρία στο ευρώ.

Να κάνει δηλαδή αυτό που κάνουν οι καταναλωτές στη δυτική Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική που έχουν καταναλωτική συνείδηση και βάζουν πλαφόν στις αγορές τους, λένε δηλαδή: δεν θα αγοράσω ντομάτες πάνω από 1 ευρώ το κιλό, μήλα πάνω από 80 λεπτά, πατάτες πάνω από 60 λεπτά, βερύκοκα" πάνω από 1 ευρώ κ.ο.κ και είναι αυτοί και μόνο οι αποκλειστικοί ρυθμιστές των πραγμάτων.

Εδώ οι εμπόροι και οι μεσάζοντες κάνουνε πάρτυ και εμείς δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας, τα περιμένουμε όλα από το κράτος: λέει στη Λαϊκή π.χ. η κυρία στην κάμερα που την πλησιάζει: "ακρίβεια μεγάλη ακρίβεια που είναι το κράτος;" και αμέσως γυρνάει στον διπλανό πάγκο και αγοράζει ντομάτες με 2.50 ευρώ το κιλό! Μπορεί κιόλας να θέλει να επιδειχτεί στη γειτόνισα που τη βλέπει: "έχω λεφτά εγώ!" όπως έλεγε με μπόλικη έπαρση ο Αυλωνίτης σε κάποια ταινία!

Παραδομένοι στη μοίρα μας και την κακομοιριά μας θυμίζουμε τους στίχους του Βάρναλη, όχι από την "Μπαλάντα του κυρ Μέντιου" που και αυτό μας πάει κουτί, αλλά από το άλλο, από τους "Μοιραίους":

...................................

Σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!

«…Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος…»!!!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

***

Είναι εκεί και δεν μπορώ ν' αλλάξω

με δυό μεγάλα μάτια πίσω απ' το κύμα

από το μέρος που φυσά ο αγέρας

ακολουθώντας τις φτερούγες των πουλιών

είναι εκεί με δυο μεγάλα μάτια

μήπως άλλαξε κανείς ποτέ του.

***

Τι γυρεύετε; τα μηνύματα σας

έρχουνται αλλαγμένα ως το καράβι

η αγάπη σας γίνεται μίσος

η γαλήνη σας γίνεται ταραχή

και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω

να ιδώ τα πρόσωπα σας στ' ακρογιάλι.

***

Είναι εκεί τα μεγάλα μάτια

κι όταν μένω καρφωμένος στη γραμμή μου

κι' όταν πέφτουν στον ορίζοντα τ' αστέρια

είναι εκεί δεμένα στον αιθέρα

σα μιά τύχη πιο δική μου απ' τη δική μου.
***

Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής

βουίζουν μέσα στα ξάρτια και περνάνε

μήπως πιστεύω πια στην ύπαρξη σας

μοιραίοι σύντροφοι, ανυπόστατοι ίσκιοι.

***

Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος

καθώς τα φύκια στ' ακρογιάλι του άλλου χρόνου

γκρίζα ξερά και στο έλεος του ανέμου.

***

Ένα μεγάλο πέλαγο δυό μάτια

ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αγέρα

και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου.

***

Γιώργος Σεφέρης

ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΥΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!

Μιας και το πρόσωπο παίζει ψηλά στα Μίντια είπα και εγώ να κάνω μια αποτίμηση της «καλλιτεχνικής» διαδρομής του ανδρός. Με εφόδιο όχι την ιδιότητα μου ως περί του θέματος ειδικού αλλά αυτήν του ανθρώπου με μνήμη.
Για εμάς τους παλαιότερους, λοιπόν, Βοσκόπουλος σημαίνει Δικτατορία! Ένα φρούτο που εμφανίστηκε στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με αρχές του ’70, μεσούσης της δικτατορίας των συνταγματαρχών και της άγριας λογοκρισίας των στίχων, όπου μαζί με μια πλειάδα άλλων τραγουδιστών δημιούργησαν ένα φανταιζί στυλάκι που ονομάστηκε ελαφρολαϊκό!
Αυτό το καινούργιο μουσικό εφεύρημα πέραν από την υποστήριξη των στρατοκρατών με τα ελεγχόμενα κρατικά ΜΜΕ, σαν απάντηση στα απαγορευμένα τραγούδια του Θεοδωράκη και στα ευρισκόμενα σε δυσμένεια έργα των λοιπών έντεχνων συνθετών μας, εξέφραζε και την αναδυόμενη τότε τάξη ενός νεόπλουτου μεσοαστισμού. Την τάξη των πολιτιστικά απαίδευτων βιοτεχνών μεταπρατών και εμπόρων που διακατεχόμενοι από έντονα συμπλέγματα καταγωγής και διαβίωσης, ήθελαν να απαλλαγούν από το δημώδες παρελθόν του χωριού τους με το κλαρίνο και τη λαϊκή μουσική της συνοικίας που ζούσαν και να προβάλουν έναν καινούργιο και λαμπερό βλαχομπαρόκ γαλαξία.
Και ενώ οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν αρκετά βραχύβιοι και εξαφανίστηκαν με την πτώση του πολιτικού σκηνικού που τους εξέθρεψε, ο Βοσκόπουλος μας βγήκε μακροβιότερος. Δημιουργός μιας ιδιαίτερης σχολής ένρινης κλαψοκαψούρας, κατόρθωσε να επιβιώσει και της Μεταπολίτευσης και να αποκτήσει και μιμητές όπως ο Φλωρινιώτης και κυρίως ο Λε-Πά που θεωρείται ως το πιο γνήσιο «τέκνο» του. Με κραυγαλέα και ρηχά στιχουργήματα ακραίου δήθεν πάθους που στην ουσία αντιστοιχούν στο « ό, τι φάμε κι’ ό, τι πιούμε κι’ ό, τι αρπάξει ο κώλος μας», επηρεάζει ακόμη όλο το σύγχρονο λαϊκοπόπ, ονομαζόμενο, σύστημα μας!
Καλλιεργώντας με επιμονή ένα χλιδάτο προφίλ με λιμουζίνες και διαμονή στις καμπάνες του Αστέρα της Βουλιαγμένης δίπλα σε Σαουδάραβες πρίγκιπες, με εξεζητημένα κουστούμια και σούπερσταρ εμφανίσεις σε πανάκριβες πίστες με προβολείς και φαντασμαγορία, αλλά το κυριότερο: με αλλεπάλληλους γάμους και χωρισμούς επώνυμων κυριών του θεάματος και του lifestyle, κατόρθωσε να βρίσκεται μόνιμα στα εξώφυλλα των λαϊκών περιοδικών και εφημερίδων.
Μιλούσε πάντα για τον εαυτό του με ύφος 40 καρδιναλίων, σνομπάροντας διαρκώς τους μεγάλους μας ποιητές και συνθέτες και όλη την υπόλοιπη μουσική μας παραγωγή. Απέφευγε συστηματικά να τραγουδήσει ποτέ ζωντανά ή σε δίσκο έστω και ένα τραγούδι πέρα από αυτά του «βαθυστόχαστου» δικού του ρεπορτορίου, κάτι που πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες μας –Καζαντζίδης, Μοσχολιού, Μητροπάνος, Πάριος, Αλεξίου, Νταλάρας, Γαλάνη- έχουνε κάνει με έργα άλλων δημιουργών ως απότιση φόρου τιμής στην μουσική μας παράδοση.
Τα τελευταία χρόνια συντηρεί το «μύθο» του αποκλειστικά και μόνο μέσα από το δικαστικό ρεπορτάζ, ενώ θα πρέπει να αναφέρουμε και την μοναδική δημόσια πολιτική του εμφάνιση πριν 20 χρόνια όταν σταμάτησε τη λιμουζίνα του έξω από τα γραφεία του Πασόκ στη Χαριλάου Τρικούπη και έσπευσε να συγχαρεί τον εκεί εγκλεισμένο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δίωξη του για το σκάνδαλο Κοσκωτά πρώην υπουργό οικονομικών και σύμβολο της δημοσιονομικής απλοχεριάς κ. Τσοβόλα Δοσταόλα, γιατί τον έβρισκε, είπε, «πολύ σερνικό!».
Μια συνάντηση που αν τη δούμε τώρα με τα σημερινά δεδομένα μέσα από το πρίσμα των οικονομικών αδιεξόδων και το λούκι που περνάμε σαν χώρα και σαν λαός, αποκτάει τεράστια συμβολική σημασία και σηματοδοτεί ένα σημείο-σταθμό της Μεταπολιτευτικής μας ιστορίας που θα μπορούσε να αποδοθεί με τον τίτλο: «Όταν η Φοροδιαφυγή συνάντησε την Κρατική Σπατάλη!».

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!

Τον τελευταίο καιρό με την κρίση βομβαρδιζόμαστε νυχθημερόν από τα μίντια και σε γενναίες δόσεις από οικονομικά μεγέθη και νούμερα. Αν και τα περισσότερα από αυτά ήταν τελείως άγνωστα για τον πολύ κόσμο, σιγά-σιγά με την επανάληψη και από το ύφος και τη χροιά της φωνής των παρουσιαστών, μάθαμε όλοι λίγο ως πολύ όχι τι ακριβώς σηματοδοτεί το καθένα από αυτά αλλά ποιανού η άνοδος είναι καλή και κακή η πτώση, και ποιανού το ανέβασμα μας βοηθά ενώ το πέσιμο μας καταστρέφει. Ψηλά π.χ. τα spreads χαθήκαμε, ενώ αυξημένο το ΑΕΠ σημαίνει σωτηρία! Κακή η χαμηλή ισοτιμία με το δολάριο αλλά πολύ καλή η πτώση του τιμαρίθμου!
Υπάρχει βέβαια και ένα μέγεθος πολύ γνωστό και κατανοητό, σαφέστατο θα έλεγα που είναι ο τρόμος του κοσμάκη: ο δείκτης της ανεργίας! Σε ποσοστό επί τοις εκατό του εργατικού δυναμικού της χώρας μας που, δυστυχώς, όλο και ανεβαίνει! Είναι το νούμερο που συνιστά μια μόνιμη απειλή για τους εκτός αυτού και μια κόλαση για τους εντός αυτού εμπεριεχομένους!
Μια κόλαση πολύπλευρη που δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική διάσταση των πραγμάτων: οι περισσότερες π.χ. απολύσεις σήμερα γίνονται μετά από πτώχευση χωρίς καταβολή αποζημίωσης ενώ το μηνιάτικο επίδομα των 456 ευρώ που δίνει ο ΟΑΕΔ για 6 ή 12 μήνες φαντάζει κοροϊδία. Αλλά με αυτά τα δύσκολα και ψυχοφθόρα του μετά που ψάχνεις για δουλειά! Αιτήσεις και βιογραφικά όταν φανεί καμιά αγγελία, μέσα στη ομολογημένη, από παντού και από όλους, επιδεινούμενη ύφεση. Και να σ’ έχουνε πάρει και από πάνω και τα χρόνια! Και πως αντέχετε αυτό το «θα σας τηλεφωνήσουμε!» και το τηλέφωνο να μη χτυπάει.
Μα εκεί που οι άνεργοι συνάνθρωποι μας πλήττονται, νομίζω, από την ανεργία ανεπανόρθωτα και καίρια είναι στο υπαρξιακό υπόβαθρο της καθημερινότητας τους. Αυτό το status της συνήθειας μας. Χάνεται εκείνη η μικροχαρά που είχε το σχόλασμα και η προσμονή για την αργία. Η γλύκα του Σαββατοκύριακου και οι διακοπές με τα όνειρα ενός χρόνου. Κλείνονται οι άνθρωποι και γρήγορα έρχεται η μελαγχολία και η κατάθλιψη.
Γιατί όσο και να κατακρίνουμε τη μισθωτή εργασία και να αγωνιζόμαστε να την αλλάξουμε, με αυτή ζούμε σήμερα και μέσα στα πλαίσια της πλάθονται τα όνειρα και οι έρωτες των ανθρώπων. Και όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ κάπου στον «Σίσυφο», ακόμη και αυτό το σύμβολο του καταναγκασμού είχε τις μικροχαρές του: όταν κατέβαινε την πλαγιά του βουνού για να ξαναπάρει το βράχο που είχε κυλήσει κάτω, αγνάντευε στο βάθος τα ωραία τοπία και τα χρυσαφιά ακρογιάλια του ηλιοβασιλέματος και η ψυχή του αναγάλλιαζε και ας ήξερε πως και την άλλη μέρα το πρωί θα ήταν αντιμέτωπος με το ίδιο γι' αυτόν μαρτύριο!

Ψήγματα και Ψηφίδες!!!

1. Κατεβαίνοντας χτες προς το χωριό με εξέπληξε η ερημία των δρόμων. Πολύ λίγα τα επιβατικά θυμίζουν κίνηση του '80! Ένα ταξίδι αλέ-ρετούρ στην Καλαμάτα μαζί με τα διόδια στοιχίζει τώρα γύρω στα 120 ευρώ, δηλαδή ένα βδομαδιάτικο με το νέο κατώτατο εθνικό μας ημερομίσθιο! Σκέψεις μελαγχολικές, που όσο και ν' ακούγεται ρομαντικό, θα ήτανε αβάσταχτες αν δεν υπήρχανε και τ' ανθισμένα σπάρτα! Με το μοναδικό τους κίτρινο και τις καιταιγιστικές ριπές της ευωδιάς τους είναι σαν να προσθέτουνε μια πινελιά αισιόδοξη στο απελπιστικό μας κάδρο!

***

2. Ο Αντώνης Καρκαγιάννης που έφυγε σήμερα από τη ζωή υπήρξε μία σπάνια περίπτωση της ελληνικής δημοσιογραφίας. Αγωνιστής σκληρός στα νιάτα του με πολλές διώξεις και εξορίες, δημιούργησε μετά την μεταπολίτευση μια ιδιαίτερη σχολή στον ελληνικό τύπο. Οπλισμένος με το χάρισμα μιας δυνατής και γλαφυρής γραφίδας και απαλλαγμένος από κομματική ένταξη δεν χαρίστηκε ποτέ ούτε στην εξουσία ούτε στην αντιπολίτευση, παρ' ότι αρθρογραφούσε μέσα από τη συντηρητική Καθημερινή. Τη "βόμβα όμως μεγατόνων" έμελε να μας την αφήσει στο μεταθανάτιο υστερόγραφο του: αντί ταφής προτίμησε την καύση χωρίς καθόλου τελετή ούτε θρησκευτική μα ούτε και πολιτική!

***

3. Και μιας και μιλήσαμε για καύση: πάρθηκε λέει επιτέλους η απόφαση από τους αρμόδιους φορείς να γίνει αποτεφρωτήριο στο Σχιστό που πέρα από την ανθρωπιστική του αναγκαιότητα θα δώσει μία λύση και μάλιστα οικολογική στο ήδη οξυμένο πρόβλημα των νεκροταφείων. Και άσε τον Άνθιμο να λέει!

KKE και ΛΆΟΣ χέρι-χέρι εναντίον Ερντογάν!!!

Παλιά τα κομμουνιστικά κόμματα διακρίνονταν για τον διεθνισμό τους, υποστήριζαν την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και τον αφοπλισμό και μια κίνηση όπως η επικείμενη επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στη χώρα μας θα χαιρετιζόταν ως ένα θετικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, ιδίως σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία όπως η σημερινή και με τις ασήκωτες και για τους δυο λαούς, τεράστιες αμυντικές δαπάνες.
Η κυρία Παπαρήγα όμως βλέπει το πράγμα αλλιώς και σε πλήρη συμπόρευση με τον εθνικό μας Κέρβερο Καρατζαφέρη εκφράζει τους φόβους της για παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων! Φαίνεται πως πείστηκε από τη συντρόφισσα της κυρία Κανέλλη -τη νεόκοπη εθνική μας κομμουνίστρια και εκδότρια του περιοδικού "Νέμεσις" κάτι ανάμεσα Παπάγο και Ζαχαριάδη- που μαζί με το Χρήστο Γιανναρά, Νεοκλή Σαρρή, Γιώργο Καραμπελιά και Χρύσανθο Λαζαρίδη τυγχάνουν θιασώτες της θεωρίας του "Νέου Οθωμανισμού" που θέλει να μας κάνει μιά ...χαψιά!!!
Ευτυχώς όμως που οι φύλακες γρηγορούν!!!

ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ!!!

Για μητέρες που έχουν φύγει θέλω να μιλήσω σήμερα εγώ, για εκείνες τις τραχιές γυναίκες της υπαίθρου που ανασταίνανε παιδιά, πολλά παιδιά μέσα στον πόλεμο στην κατοχή στο φόβο του εμφυλίου και στα δύσκολα χρόνια του ’50, τότε που ήταν το ψωμί πικρό και δούλευαν στα κτήματα ήλιο με ήλιο σαν τους άντρες, πότε αξίνα σκάψιμο, πότε τρύγο και ελιές και πότε θέρο με δρεπάνι στο λιοπύρι και να ‘χουν να ζυμώσουνε μετά, να ανάβουνε το φούρνο πριν το χάραμα και με το φέξιμο να φτιάχνουν τηγανόψωμα για τα παιδιά, ν’ αρμέγουνε τις γίδες να τυροκομούν να φτιάχνουν χυλοπίτες τραχανά να βάζουνε περβόλι, να βοτανίζουν τα σπαρτά να φτιάχνουνε σαπούνι, πάστα απ’ τη ντομάτα και παστό από το χοιρινό, να κάνουν νήμα το λινάρι, το σπάρτο, το μαλλί και να υφαίνουνε στον αργαλειό κουβέρτες και σαΐσματα κιλίμια και μπατανίες, να κοπανάνε με τον κόπανο στη βρύση τα χοντρά και τ’ άλλα να τα τρίβουνε στη σκάφη με τα χέρια, να ράβουν, να μπαλώνουν, να βάζουνε κομπρέσες σιναπίδι και βεντούζες στα παιδιά και στις γιορτές ν’ ασπρίζουνε τα σπίτια τις αυλές, να φτιάχνουν κουραμπιέδες δίπλες και γαλόπιτες, να τραγουδάνε με ζυγές σε γάμους κ’ αρρεβώνες «όλα τα πουλάκια κι’ αμάν αμάν…» και να χορεύουν με το βλέμμα χαμηλά, να μη γνωρίζουν από κοκκινάδια και από ξύρισμα ποδιών, να μη φιλιούνται με τον άντρα τους στο στόμα, να μη χαϊδεύονται και σεξ μόνο να κάνουνε μέσα στη νύχτα στα μουγκά, να μην ξυπνήσουν τα παιδιά και από τα σαράντα τους να βάζουνε τσεμπέρι ρόμπα και ποδιά και όταν μεγάλωναν να φεύγουν τα βλαστάρια ένα-ένα, να παίρνουνε τα τραίνα και τα πλοία, για μπάρκα και ταξίδια μακρινά σε Γερμανία, Καναδά, Αμερική και Αυστραλία και στα ραδιόφωνα τα λιγοστά της εποχής σαν μαχαιριά η σπαρακτική φωνή του Καζαντζίδη «μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα….» και αυτές να κλαίνε νύχτα μέρα και να έρχονται εκείνα τα γράμματα απ’ την ξενιτιά με τα μπλέ και κόκκινα σημαδάκια με περιγραφές μιας άλλης άγνωστης ζωής και τις φωτογραφίες με πόζες με χαμόγελα δίπλα σε αυτοκίνητα σε πάρκα και πλατείες, που ήταν αυτό μια απαντοχή για το κενό της απουσίας και να κυλάνε εδώ οι εποχές να φεύγουνε τα χρόνια, να έρχονται νωρίς τα’ αρθριτικά μα οι δουλιές δουλιές και όταν κάπου εκεί που γέρνει η ζωή και το κορμί, ήρθαν οι νύφες και οι γαμπροί ήρθαν και οι ανέσεις του πολιτισμού ήρθανε τα πλυντήρια οι κουζίνες και τα ψυγεία, τις άκουγες καθώς επλέκαν στις αυλές και συζητούσανε, να λένε με παράπονο η μια στην άλλη: "νύχτα περάσαμε εμείς απ' τη ζωή!".

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΙΑ!!!

Ο πρόεδρος της ΟΤΟΕ κ. Σταύρος Κούκος μιλώντας στο κανάλι της ΝΕΤ χθες το απόγευμα και στον Πρ. Δούκα την ώρα που κάλυπτε με έκτακτο δελτίο τα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας, δήλωσε ότι: για τον εγκληματικό θάνατο των 3 εργαζομένων της Marfin εκτός από τη φυσική υπάρχει και ηθική αυτουργία υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς την εργοδοσία της συγκεκριμένης τράπεζας. Γιατί ενώ είχανε ειδοποιηθεί, όπως είπε, από το συνδικάτο τους όλες οι τράπεζες του κέντρου για τους κινδύνους που διέτρεχαν λόγω της πορείας και όλες έκλεισαν στις 11 πμ διώχνοντας τους εργαζόμενους, μόνο ο κ. Βγενόπουλος δεν έκανε το ίδιο με τη δική του! Ο κ. Βγενόπουλος –συμπληρώνω εγώ- που τον τελευταίο καιρό πουλάει έναν τσαμπουκά προς το πολιτικό σύστημα και πλασάρεται ως επίδοξος Μπερλουσκόνι!
Από την άλλη μεριά πρέπει κάποτε να σταματήσει από τους πρετεντέρηδες των μίντια το πιπίλισμα της καραμέλας των «γνωστών αγνώστων», μια απλουστευτική προσέγγιση που βολεύει τα πολιτικά κόμματα και τους νοικοκυραίους, με τις συνωμοσιακές προεκτάσεις της. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι πρόκειται για το μπλοκ των Αντεξουσιαστών ή Ελευθεριακών ή Αναρχικών που τον τελευταίο καιρό, με τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, μεγαλώνει και πάει.

Την Πρωτομαγιά που πέρασαν από μπροστά μου, καθόμουν Κοραή και Σταδίου, τους υπολόγισα για πάνω από 2.000 άτομα. Εχθές κάποιος δημοσιογράφος μίλησε για πάνω από 3.000!
Νέα παιδιά είναι, αγόρια και κορίτσια, επαναστατημένα που διαδηλώνουν μαζί με το πλήθος και δεν «παρεισφρέουν» στις διαδηλώσεις κάποιων άλλων , όπως τονίζουν διαρκώς τα παπαγαλάκια και κόπτονται γιατί δεν τους πιάνει η αστυνομία! Είναι οπαδοί της συγκρουσιακής λογικής και, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, σπάζουνε τζάμια και πετάνε βόμβες μολότοφ κάτι που γίνεται όπου γης και δεν αποτελεί ελληνική και μόνο πρωτοτυπία!
Σε όλες τις τράπεζες που περάσανε πετάξανε χτες μολότοφ αλλά έγινε το κακό στη Marfin γιατί πήρε φωτιά και το κυριότερο: γιατί υπήρχανε μέσα άνθρωποι! Τρία εργαζόμενα παιδιά πλήρωσαν με τη ζωή τους αυτή την αγριότητα των ημερών μας!
Και ούτε να διανοηθεί, βέβαια, κανείς –βλέπε και ανάρτηση 23.4.10- να επιρρίψει ευθύνες σε όσους συμπολίτες μας επήγανε χτες στην εργασία τους κάτω από την πίεση του φόβου της απόλυσης!
*

*

*

Mόλις (Πέμπτη ώρα 20.00') έλαβα ένα mail από φίλη με καταγγελία εργαζομένου στο εν λόγω κατάστημα της Marfin και την παραθέτω αυτούσια μιας και τη διακινούν σοβαροί άνρωποι και πιστεύω ότι αληθεύει.

Καταγγελία εργαζομένου της Marfin:

"Παρακαλούσαν οι υπάλληλοι να αποχωρήσουν και απειλούνταν ότι θα απολυθούν άμεσα.""

Νιώθω υποχρέωση απέναντι στους αδικοχαμένους συναδέρφους μου να πω αυτές τις αντικειμενικές αλήθειες. Στέλνω αυτό το μύνημα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και όλα τα ενημερωτικά sites. Όποιος έχει ακόμα συνείδηση, ας το δημοσιεύσει. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.

● Η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει δώσει έγγραφη άδεια για το συγκεκριμένο κτίριο, η συμφωνία ήταν κάτω από το τραπέζι, όπως άλλωστε γίνεται πρακτικά με όλες τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες στην Ελλάδα.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δε ...διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, ούτε μελέτη ούτε εγκατάσταση, δηλαδή ψεκαστήρες οροφής, εξόδους διαφυγής, πυροσβεστικές φωλιές. Μόνο φορητούς πυροσβεστήρες, οι οποίοι φυσικά δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη πυρκαγιά σε ένα κτίριο φτιαγμένο με προ πολλού ξεπερασμένες προδιαγραφές ασφαλείας.

● Κανένα κατάστημα της τράπεζας δε διαθέτει προσωπικό εκπαιδευμένο στην αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ούτε καν στη χρήση των λιγοστών πυροσβεστήρων. Η διοίκηση προφασίζεται πάντα το κόστος και δεν κάνει ούτε στοιχειώδεις κινήσεις για να προφυλάξει το προσωπικό.

● Ποτέ δεν έχει γίνει άσκηση εκκένωσης οποιουδήποτε κτιρίου από τους εργαζόμενους της τράπεζας ούτε έχει γίνει σεμινάριο από πυροσβέστες, ώστε να δοθούν οδηγίες για τέτοιες καταστάσεις. Οι μόνες ασκήσεις που έχουν γίνει στη Mafrin Bank είναι για σενάρια τρομοκρατικών ενεργειών και διαφυγή των μεγάλων κεφαλιών της τράπεζας από τα γραφεία τους.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε ειδική πρόβλεψη για φωτιά, παρόλο που λόγω η κατασκευή του είναι πολύ ευαίσθητη κάτω από τέτοιες συνθήκες και παρόλο που ήταν γεμάτο με υλικά από πάνω μέχρι κάτω. Υλικά που παίρνουν φωτιά πολύ εύκολα, όπως χαρτί, πλαστικά, καλώδια, έπιπλα. Το κτίριο αυτό αντικειμενικά είναι ακατάλληλο για χρήση σαν τράπεζα λόγω της κατασκευής του.

● Καμία ομάδα προσωπικού ασφαλείας δεν έχει γνώση πρώτων βοηθειών και πυρόσβεσης, παρόλο που πρακτικά του ανατίθεται με προφορική εντολή κάθε φορά να προστατέψει το κατάστημα. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι καλούνται να γίνουν πυροσβέστες και σεκιούριτι ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε κ.Βγενόπουλου.

● Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.● Εδώ και μέρες επικρατεί πλήρης τρομοκρατία στην τράπεζα σχετικά με τις κινητοποιήσεις, με την προφορική προσφορά "ή δουλεύεις ή απολύεσαι".

● Οι δύο αστυνομικοί της ασφάλειας που δουλεύουν στο συγκεκριμένο κατάστημα για τις ληστείες δεν εμφανίστηκαν σήμερα, παρόλο που τα στελέχη είχαν υποσχεθεί προφορικά ότι θα τους φέρουν εκεί.Επιτέλους κύριοι, κάντε την αυτοκριτική σας και σταματήστε να περιφέρεστε παριστάνοντας τους σοκαρισμένους. Είστε οι υπεύθυνοι για αυτό που έγινε σήμερα και σε κάποιο ευνομούμενο κράτος (σαν κι αυτά που κατά καιρούς χρησιμοποιείτε σαν παράδειγμα από τηλεοράσεως) θα ήσασταν ήδη κρατούμενοι για τις παραπάνω πράξεις. Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ.Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο."